Από τη ΡΕΝΕ ΣΑΡΑΝΤΙΝΟΥ

- Υπέρ της ομάδας και όχι της μονάδας;

«Δεν υπάρχει μονάδα στο θέατρο, αλλά μια συλλογική δουλειά, μια ομάδα. Η μονάδα είναι ένας άνθρωπος που παλεύει με τα κύματα, και δεν είναι ωραίο αυτό το θέαμα. Είμαι υπέρ της ομάδας και της παρέας».

- Και η ζωή δεν χρειάζεται παρέα;

«Δεν θα μπορούσα να ζήσω μόνος μου. Αυτό συμβαίνει γιατί προέρχομαι από μια πολυμελή οικογένεια, έχω μάθει να ζω με πολλούς ανθρώπους. Είμαι το πέμπτο παιδί της οικογένειας. Μέχρι να αρχίσουν να παντρεύονται και να φεύγουν σιγά σιγά από το σπίτι το μεσημεριανό ήταν συσσίτιο! Η μητέρα είναι παλιάς κοπής! Ήρωας».

- Χρειάζεται να είσαι προσεκτικός; Μήπως με την προσοχή χάνεται ο αυθορμητισμός;

«Από άλλα πράγματα, όχι από την προσοχή. Σε παίρνει η μπάλα όταν φεύγεις από την αγκαλιά της μαμάς, της οικογένειας? Βγαίνεις στην παραγωγή και βλέπεις ότι τα πράγματα είναι δύσκολα».

- Η...κατανάλωση πότε αρχίζει;

«Το θέμα είναι να χρησιμοποιούνται όλα ώστε να είναι παραγωγικά. Στο επόμενο βήμα να είσαι πιο προσεκτικός και σιγά σιγά να έχει λιγότερο κόστος. Δεν φοβάμαι την κατανάλωση».

- Τα καλλιτεχνικά δρώμενα έχουν βαλτώσει. Υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ;

«Το σύστημα γενικά έχει βαλτώσει. Αν δεν έβλεπα ελπίδα και μέλλον, θα την είχα "κάνει"! Θα είχα πάρει τα μπογαλάκια μου και θα είχα πάει στο Τσιμπουκτού!».

- Είναι θέμα χαρακτήρα;

«Είμαι τρομερά πεισματάρης, υπομονετικός και ακέραιος όταν πρέπει».

- Έχεις μεγαλώσει στην επαρχία. Πώς ήταν η μετάβαση και η ζωή στην πρωτεύουσα;

«Μέχρι τα 18 μεγάλωσα στη Χαλκίδα. Η μετάβαση ήταν υπέροχη. Την Αθήνα τη φανταζόμουν λες και ήταν το Λος Άντζελες. Ως οικογένεια την είχαμε ταυτίσει με πράγματα δυσάρεστα. Νοσοκομεία, αρρώστιες. Ήξερα ότι θα περάσω καλά όμως. Ότι θα μπορούσα να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Την Αθήνα την είδα πρώτη φορά σε μια κοπάνα που έκανα από το σχολείο στα 16, για καφέ στο Μοναστηράκι. Τώρα είναι σπίτι μου. Αρχικά έμεινα με τη αδερφή μου, που σπούδαζε τότε πολιτικός μηχανικός, η οποία επέστρεψε τελειώνοντας στη Χαλκίδα και έμεινα μόνος».

- Δεν σε φόβισε κάτι;

«Τι πράγμα; Δεν κινιόμουν σε χώρους...».

- Ο καλλιτεχνικός χώρος είναι αγαπησιάρικος ή... τρώει τους ανθρώπους;

«Απ’ όλα. Ποιος χώρος δεν τα έχει αυτά; Στις δραματικές σχολές μπαίνοντας μας λένε σε τμήμα 30 παιδιών ότι, αν τελικά δουλέψουμε οι δύο, θα είμαστε πολύ τυχεροί. Έτσι ξεκινάς».

- Νιώθεις μόνος;

«Έχω κι εγώ τις στιγμές μου. Έχω νιώσει μοναξιά».

- Είναι απαραίτητα μόνο αρνητικό στοιχείο η μοναξιά!

«Όχι. Δεν τρελαίνομαι να νιώθω μόνος. Είμαι τρομερά κυκλοθυμικός και συνήθως τότε νιώθω ότι δεν με καταλαβαίνει κανείς. Ότι δεν μπορώ να εξηγήσω σε κανέναν τα προβλήματά μου και? την άλλη μέρα ξυπνάω μια χαρά. Χρειάζεται όμως να μένουμε λίγο μόνοι».

- Είσαι αισιόδοξος για την πορεία της τηλεόρασης;

«Ας ελπίσουμε ότι τα πράγματα θα φτιάξουν. Με αντοχή και υπομονή να αγωνιστεί ο καθένας για το δικό του καλό, για το καλύτερό του».

- Τι σε έφερε κοντά στην υποκριτική;

«Ήταν μια ιδέα που ήρθε σχετικά αργά στη ζωή μου. Δεν ήμουν το παιδάκι που ονειρευόμουν να γίνω ηθοποιός από μικρός, αλλά ήθελα να ασχοληθώ με την τέχνη γενικότερα. Ξεκίνησα με τη μουσική, όπου έμεινα μετεξεταστέος στο σχολείο και αναγκαστικά σταμάτησα τις εξωσχολικές δραστηριότητες και τη μουσική. Αυτό στην Α΄ Λυκείου. Έτυχε να εμπιστευτώ το ένστικτό μου και να κατανοήσουν αυτή την ανάγκη μου οι γονείς μου και να τη στηρίξουν».

- Πώς είναι η προσωπική σου ζωή; Aισθάνεσαι τυχερός;

«Πιστεύω στην τύχη που προκαλούμε εμείς. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δεν έχω αισθανθεί πληρότητα, ίσως επειδή είμαι πολύ μικρός ακόμα. Έχω δουλίτσα... Τόσο τα επαγγελματικά όσο και τα προσωπικά πάνε το ίδιο καλά. Αλλά δεν υπάρχει συνταγή».

- Σου αρέσει ο τίτλος του «καλλιτέχνη»;

«Σαν έννοια, ναι. Μ’ αρέσει του "επαγγελματία"».

- Πώς νικάς το αίσθημα της αδυναμίας;

«Η αδυναμία μου είναι η κυκλοθυμία. Δεν το νικάω, το παλεύω».

- Φοβίες έχεις;

«Την αρρώστια είναι που φοβάμαι πολύ. Τους γιατρούς, τα νοσοκομεία, τον πόνο».

- Έχεις «πονέσει»;

«Φυσικά. Δεν ήταν μόνο σωματικός πόνος. Έντεκα χρόνια ενεργά, ασταμάτητα, εκεί που είμαι ένα χαρούμενο παιδάκι, είμαι και ένας άνθρωπος που έχει μόνιμο πρόβλημα με το στομάχι του από το άγχος».

- Σε τι δεν μπορείς να αντισταθείς;

«Στο καλό φαγητό. Πίστεψέ με, θα τρομάξεις άμα δεις τι τρώω!».

- Δεν θέλεις να αποκτήσεις ένα παιδί;

«Όχι δεν θέλω. Δεν το "έχω". Έχω 6 ανίψια και βάφτισα κι ένα παιδάκι από την οικογένεια και είμαι πνευματικός πατέρας. Είμαι πλήρης με αυτό, οπότε δεν έχω νιώσει τέτοια ανάγκη, να έχω δηλαδή δικό μου παιδί. Με ρωτάει η μάνα μου καμιά φορά: "Εσύ τι θα κάνεις; Δεν θα παντρευτείς να κάνεις ένα παιδί;". Και της απαντάω "όχι"».

- Θέλει μια νύφη για το γιο της;

«Όχι, δεν έχει τέτοιες αγωνίες. Έχει παντρέψει τρία παιδιά και είναι μια χαρά. Έχουν ικανοποιηθεί οι ανάγκες της».

- Το μέλλον τι φέρνει;

«Ό,τι μας αξίζει. Ελπίζω και εύχομαι, δηλαδή. Έχω βιώσει και επιτυχία αλλά και άπειρες αποτυχίες. Δεν με σημάδεψε καμία. Συνήθως έπειτα από μεγάλη επιτυχία έρχεται κάτι για να σε ισορροπήσει, και αυτό είναι καλό τελικά. Τα πράγματα πρέπει να έχουν και τα πάνω αλλά και τα κάτω τους. Κι αυτό όχι για να πατάμε στη σκηνή, αλλά στη γη».

- Τον εαυτό σου τον «κουβαλάς παντού»;

«Ναι, πώς αλλιώς; Εκτός από τη δουλειά, που κι εκεί όμως δεν μπορείς να τον κρατήσεις 100% απέξω. Αυτή είναι η ταυτότητα του κάθε ανθρώπου».

- Ποιος είναι ο Γιώργος Καπουτζίδης για σένα;

«Είναι 8 χρόνια φίλος μου, από τη ζωή μου στην Αθήνα. Μπήκε πολύ... αστεία στη ζωή μου έπειτα από μια συνάντηση με τον Τάκη Ζαχαράτο. Σε ένα γελοίο συμβάν με είχε υπερασπιστεί πάρα πολύ. Αυτός είναι ο Γιώργος. Το είχα εκτιμήσει».

- Δηλαδή, βρέθηκες την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο μέρος, με τον κατάλληλο άνθρωπο...

«Η απόλυτη έννοια της φράσης που είπες. Έκτοτε μείναμε στην ίδια πολυκατοικία. Πάνω κάτω τα διαμερίσματά μας. Είναι ο πρώτος άνθρωπος που μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω τηλεόραση, την οποία είμαι περήφανος που έχω κάνει».

- Στη δική σου κλίμακα αξιών σε ποια θέση βρίσκονται η καριέρα, ο έρωτας, η οικογένεια;

«Οικογένεια πάνω απ’ όλα! Δεν είμαι στη φάση να κάνω οικογένεια, ούτε παιδί. Δεν το έχω...καθόλου. Ο πατέρας μου στην ηλικία μου είχε 3 παιδιά. Ε, εγώ δεν μπορώ να το διανοηθώ! Όχι! Οικογένεια εννοώ τους γονείς μου, που με στηρίζουν και είναι το αποκούμπι μου. Τα υπόλοιπα τα βάζω όλα μαζί».