Από τον Αλέξανδρο-Ρωμανό Λιζάρδο
Όταν διαδόθηκε το «Μυστικό του Brokeback mountain», οι καουμπόι βρήκαν ένα άλλοθι για να μελαγχολήσουν. Λίγο καιρό αργότερα ο Ανγκ Λι επιστρέφει στην Κίνα και μας θυμίζει ότι τα όρια είναι για να τα παραβαίνουμε. Προσοχή λοιπόν στον πόθο...
Η προβολή της ταινίας του Ανγκ Λι «Προσοχή, πόθος» (Se, jie) είχε πραγματοποιηθεί στο Φεστιβάλ της Βενετίας, αλλά εκείνος παρέμεινε για μικρό χρονικό διάστημα ακόμα εκεί. Λίγες ημέρες μετά και την ίδια μέρα που στο Φεστιβάλ του Τορόντο προβαλλόταν η καινούργια του ταινία εκείνος βραβευόταν με το Χρυσό Λέοντα στη Βενετία. Ο δημιουργικός σκηνοθέτης κατά την παραμονή του στην πόλη των καναλιών παραχώρησε μικρές συνεντεύξεις Τύπου για τα ιταλικά μέσα. Σας δίνουμε μια μικρή ιδέα από αυτά που συγκρατήσαμε από το δημιουργό της πιο ερωτικής ίσως ταινίας της χρονιάς!
Πώς καταφέρατε να βρείτε τις συγκεκριμένες τοποθεσίες στο Χονγκ Κονγκ;
«Η αλήθεια είναι ότι τα πιο εντυπωσιακά backgrounds δημιουργήθηκαν ειδικά για τις ανάγκες της ταινίας. Δεν μπορούσαμε να βρούμε τα περισσότερα από αυτά σε φυσικό χώρο. Όσα μάλιστα καταφέραμε να τα βρούμε, δεν είχαμε τη δυνατότητα να τα ελέγξουμε κατά τη διάρκεια του γυρίσματος. Θα σας αποκαλύψω ότι τα πλάνα όπου φαίνεται πανοραμικά το Χονγκ Κονγκ στην πραγματικότητα είναι γυρισμένα στη Μαλαισία. Ήταν πολύ δύσκολο να στηθεί το σκηνικό της συγκεκριμένης εποχής και γι αυτό καταφύγαμε σε ανάλογες λύσεις. Οι σκηνογράφοι κατάφεραν και δημιούργησαν δύο οικοδομικά τετράγωνα για τις ανάγκες της ταινίας».
Μετά «Το μυστικό του Brokeback mountain» μας παραξενεύει που η επόμενη ταινία σας έχει να κάνει με την ιστορία της Κίνας. Κατά τη γνώμη σας, οι ξενόγλωσσες ταινίες μπορούν να αιχμαλωτίσουν μεγάλο μέρος του κοινού;
«Όταν κάνω μια κινέζικη ταινία, είναι από την εσωτερική μου αναγκαιότητα να επιστρέψω πίσω στις ρίζες μου και αυτό απαιτεί και η γλώσσα που χρησιμοποιώ να είναι τα κινέζικα.
Σε αρκετές χώρες στον κόσμο επιλέγουν τον υποτιτλισμό ή και τη μεταγλώττιση για να προβάλλουν την όποια ταινία και να γίνει κατανοητή στην εκάστοτε γλώσσα. Κατά τη γνώμη μου όμως, η μοναδικότητα της ιστορίας, η απόδοσή της με εικόνες είναι αυτά τα στοιχεία που τραβάνε την προσοχή του κοινού και την κάνουν διεθνή, όχι κατ ανάγκη η γλώσσα. Το δράμα που βιώνουν οι ήρωες και οι ανθρώπινες σχέσεις, αν καταφέρουν να έχουν κάποιο ενδιαφέρον, θα τραβήξουν την προσοχή του κοινού. Αυτό που εμείς καλούμαστε να κάνουμε είναι να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Ίσως να χάσει κάτι το κοινό από τα πολιτικά γεγονότα (που πιθανότατα να αγνοεί) ή από την ιστορία της περιόδου, όμως δεν μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό. Έπρεπε να γυριστεί αυτή η ταινία στα κινέζικα, στη μητρική μου γλώσσα. Η γλώσσα, ξέρετε, είναι κάτι πολύ σημαντικό στις ταινίες μου».
Οι ερωτικές σκηνές στην ταινία είναι ιδιαίτερα γραφικές, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα. Θα μπορούσε η ταινία να αποδοθεί με λιγότερες ερωτικές σκηνές ή τις θεωρείτε απαραίτητες για την αφήγηση της ιστορίας;
«Πρώτα απ όλα οι σκηνές σεξ στην ταινία είναι ακριβώς όσες χρειάζονται, όμως στο σύνολό τους έχουν διαφορετική αποκωδικοποίηση και αυτό για μένα είναι ένα πείραμα και μια εξέλιξη. Σε αυτές τις σκηνές η γλώσσα του σώματος υπερνικά τα λόγια... Χρειάζεται να δοθεί το σωστό μήνυμα από τα σώματα, για να έχουν λειτουργικότητα στο σύνολό τους. Αυτό ήταν η βασική μου πρόθεση και ένα καταλυτικό στοιχείο όταν τις γύριζα. Εγώ, ως υπεύθυνος, μαζί με τους ηθοποιούς θέλαμε να δούμε πώς είναι η πραγματικότητα! Πόσο μπορεί να προχωρήσει αυτή η ερμηνεία. Πόσο βαθιά μπορείς να μπεις. Αυτό είναι και το θέμα της ταινίας: είναι οι πράξεις που κάνεις για να πείσεις τους εχθρούς σου, να εμπιστεύεσαι αυτό που κοντράρει την εμπιστοσύνη σου και μέσα από αυτά να καταλήξεις σε αυτό που ονομάζω γεύση της αγάπης. Σε μερικά σημεία της ταινίας οι ήρωές μου πρέπει να με αναιρέσουν. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να το φτάσουμε στα άκρα, χωρίς περιορισμούς και κρατήματα».
Θα γυρίζατε ταινίες που δεν θα είχαν σχέση με όσα έχετε κάνει; Ίσως σε άλλες χώρες, με διαφορετικά θέματα...
«Δεν το γνωρίζω, αλλά, αν υπήρχε ένα θέμα που να με άγγιζε, μπορεί. Θέλω κάτι που να κινητοποιεί τη φαντασία μου για να μπω στη διαδικασία να το αφηγηθώ. Κάτι που ίσως να μη μου είναι ιδιαίτερα οικείο».
