Από την Δέσποινα Κωστορρίζου

Ακούγοντας τον Σταμάτη Κραουνάκη να μιλάει για την παιδική σκηνή της «Αθηναΐδας», όπου παρουσιάζονται 7 παιδικά παραμύθια που έχει επιμεληθεί παρέα με τη Λίνα Νικολακοπούλου, καταλαβαίνεις τον ενθουσιασμό του γι’ αυτό που κάνει και την παιδικότητα που κρύβει μέσα του. Το «Ένα σπίτι παραμύθια» παρουσιάζεται στο παιδικό κοινό σε μορφή τραγουδιού-παιχνιδιού από τέσσερις νέους ηθοποιούς-τραγουδιστές της ομάδας Σπείρα Σπείρα, με δύο μουσικά όργανα, ακορντεόν και κρουστά, χάρτινες κούκλες και πολλή φαντασία! Το ΛΟΙΠΟΝ συνάντησε το γνωστό δημιουργό και μίλησε μαζί του γι’ αυτό το εγχείρημά του και όχι μόνο! Άλλωστε, μια κουβέντα μαζί του ποτέ δεν μπορεί να περιοριστεί, παρά μόνο να επεκταθεί και να αφυπνίσει...

Κύριε Κραουνάκη, πώς προέκυψε το παιδικό θέατρο;

«Πριν από 4 χρόνια είχαμε κάνει άλλη μία, νομίζω, καλή προσπάθεια έχοντας θεατροποιήσει τα ποιήματα για παιδιά του Γιώργου Σεφέρη. Ήταν μια πρώτη απόπειρα, η οποία ήταν κι ένα εφηβικό μου όνειρο. Η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος, που πήγε 3 χρόνια, και το γεγονός ότι τα παιδιά αποδέχθηκαν και φιλτράρανε το τόσο αφαιρετικό των ποιημάτων του Σεφέρη χωρίς επεξηγήσεις μου έδωσαν πολύ θάρρος».

Συμμετέχουν ουσιαστικά τα παιδιά;

«Συμμετέχουν τραγουδιστικά από την αρχή που τους μαθαίνουν ένα τραγούδι και πάνε παρέα. Η επιτυχία δείχνει ότι μάλλον κάτι πήγε καλά και το ευτύχημα είναι ότι υπάρχουν στο μπαούλο άλλα 50 περίπου παραμύθια, τα οποία έχουμε κάνει σε πολύ νεαρή ηλικία. Δεν σας κρύβω ότι όσον αφορά το κείμενο, ήμουν ήσυχος, αλλά όσον αφορά τις μουσικές, ήμουν αρκετά ανήσυχος, γιατί δεν θυμόμουνα πολλή μουσική από αυτά. Χαίρομαι πολύ, γιατί τα παιδιά, όχι μόνο τραγουδάνε, αλλά χορεύουνε, σηκώνονται πάνω, ψηφίζουνε, τους δίνουμε προκηρύξεις και λένε τα μηνύματα. Έχουν συνείδηση στο τι είναι αυτό που ζητάνε και αυτό που μ’ αρέσει επίσης είναι ότι μερικές μητέρες στο τραγούδι της αγάπης της -Πεντάμορφης- αφήνουν τα δάκρυά τους να τρέξουν».

Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο παραμύθι;

«Εγώ από παιδί έπαιζα την -Πεντάμορφη και το τέρας- τα καλοκαίρια με τις αδερφές μου. Από αυτά που παρουσιάζουμε τώρα ένα που αγαπώ πολύ είναι αυτό με το τραγούδι του Τζακ, που λέει για τα όνειρα και τη σκάλα που τον πάει στον ουρανό».

Θέλετε να έχουν happy end τα παραμύθια;

«Όχι απαραίτητα. Εδώ τους βάζουμε να βρίσκουν ένα -ηθικό δίδαγμα-, δηλαδή το παιχνίδι του κάθε παραμυθιού. Αλλά αυτό θα τους πω και μέσα, ότι τελικά τα παραμύθια δεν είναι πάρα ένα ποταμάκι που μας δείχνει την αλήθεια από έναν άλλο δρόμο».

Πότε τελειώνει η παιδική ηλικία;

«Έλα ντε! Δεν ξέρω».

Φοβάστε μη χάσετε το παιδί που κρύβετε μέσα σας;

«Όχι, όχι. Γιατί το προστάτεψα έγκαιρα».

Μετανιώσατε που δεν έχετε αποκτήσει παιδί;

«Όχι, γιατί κοιτάξτε τι γίνεται... (σ.σ.: δείχνει τα παιδιά που ετοιμάζονται να παρακολουθήσουν την παράσταση και τον έχουν περικυκλώσει)».

Τι έχετε να πείτε στα παιδιά που παίρνουν μέρος σε ριάλιτι;

«Υπάρχει μια αγωνία. Ξέρετε, στην Ελλάδα έχουμε και την ευκολία να λέμε το εξής -αφού είναι τόσοι χάλια, γιατί όχι κι εσύ;- από τους γονείς ξεκινάει κυρίως αυτό το πρόβλημα. Είναι κάτι που ακούω πολλές φορές: ?Δεν βλέπετε πόσα χάλια υπάρχουν γύρω;?. Το θέμα όμως είναι να μην προστεθεί ένα λιγότερο ή περισσότερο χάλια! Είναι ένας μηχανισμός που πια δεν ξέρω πόσο βοηθάει και τα κανάλια, τι τηλεθεάσεις κάνει, αλλά σίγουρα στο να βγούνε νέοι σημαντικοί καλλιτέχνες δεν βοηθάει».

Στους κριτές αυτών των διαγωνισμών έχετε να πείτε κάτι;

«Δεν έχω κανένα λόγο αυτή τη στιγμή να τα βάλω με ένα μηχανισμό που κόβει τηλεοπτικό κρέας πάνω στις ελπίδες των παιδιών. Άλλοι προσπαθούν -οι καημένοι- να κάνουν κάποια δουλειά μέσα απ’ αυτό. Εγώ θα πρότεινα, αφού συνεχίζονται πολλά από αυτά, η προεργασία για να εκτεθούν τα παιδιά στο γυαλί να είναι πιο προσεκτική. Δηλαδή, μπορεί κανείς να τους βοηθήσει εκεί; Την ώρα που είσαι on air η κάθε προσωπικότητα λειτουργεί μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο. Δηλαδή, την ώρα που είσαι στον αέρα και δεν βλέπεις πάντα ό,τι καλύτερο μπροστά σου θα αντιδράσεις. Κι εγώ, αν ήμουν, θα αντιδρούσα».

Αναρωτιέμαι... ένας καλλιτέχνης όπως εσείς ασφυκτιά στην τηλεόραση;

«Δεν περνάω καλά».

Τι σας ενοχλεί;

«Η προχειρότητα, η ταχύτητα. Πέρυσι η εμπειρία μου στην τηλεόραση δεν με ικανοποίησε καθόλου. Αγχώθηκα πολύ».

Τι μέρος του συστήματος της τηλεόρασης αισθάνεστε ότι είστε;

«Δεν βλέπω τηλεόραση. Είμαι εκτός τηλεόρασης. Δεν την καταλαβαίνω καθόλου. Δεν μ’ ευχαριστεί η ελληνική τηλεόραση καθόλου».

Στην εποχή μας όμως συμβαίνει κάτι, αν δεν το δείξει η τηλεόραση;

«Κοιτάξτε, το κακό θα το μάθουμε αμέσως από οπουδήποτε. Το καλό δεν μαθαίνουμε εύκολα».

Ποια νομίζετε ότι είναι η μεγαλύτερη ασθένεια της ελληνικής τηλεόρασης;

«Ότι δείχνει μόνο το κακό».

Γίνατε αυτό που θέλατε, όταν ξεκινούσατε;

«Καλύτερα είναι να σας απαντήσω ότι στην ηλικία μου αισθάνομαι πια ευτυχής με αυτό που διάλεξα και που έχω κουράγιο ακόμα».

Αισθάνεστε ότι έχετε θυσιάσει πράγματα;

«Όχι, όχι. Είμαι πολύ καλά».

Έχετε κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο;

«Ανεκπλήρωτο ίσως ναι, με την έννοια ότι υπάρχουν πράγματα στα σκαριά που θέλω να έρθει η ώρα τους να γίνουν. Υπό την έννοια όμως ενός απωθημένου όχι».

Τα παραπανίσια κιλά στάθηκαν ποτέ εμπόδιο στη ζωή σας, στην καριέρα σας;

«Μόνο στην ανάσα μου».

Η περιπέτεια με την υγεία σας σας φόβισε, σας άλλαξε;

«Με έκανε να καταλάβω ότι δεν είμαι ακόμα, όπως νομίζω πάντα, παιδί».

Αν όλη αυτή η διαδρομή σας είχε έναν τίτλο, ποιος θα ήταν;

«Μ’ αρέσει αυτό που μου βγάζεις πρωί πρωί... Ο άνθρωπος που αγαπούσε τους ανθρώπους».

Τι σημαίνει να είσαι ο Σταμάτης Κραουνάκης;

«Ένα κουδούνι στην εξώπορτα είναι κι αυτό, μη βαυκαλιζόμαστε! Ξέρετε κάτι; Όλοι μας, ό,τι κι αν γίνουμε στη ζωή, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που γίναμε. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι είχα καλούς γονείς και καλούς δασκάλους».

Πώς ήσασταν ως παιδί;

«Μπορώ να σας πω όπως και τώρα, με καλύτερη όμως υγεία. Δυστυχώς, τώρα έχω επιβαρυνθεί με τη λογική, η οποία δεν είναι καθόλου καλός σύμβουλος».

Και τι θέλατε να γίνετε όταν μεγαλώσετε;

«Πήγα εκεί που ήθελα».

Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά που θα ήθελαν να ασχοληθούν με το τραγούδι; Είναι καλή «επένδυση»;

«Κοιτάξτε, αυτό δεν είναι δουλειά. Όσοι το κάνουν δουλειά, για τα λεφτά, λάθος κόπος. Δεν είναι δουλειά το τραγούδι. Eίναι σαν τον παπά, τον ψάλτη, το δάσκαλο. Πρέπει να είναι πολύ καθαρή η ψυχή σου, για να βαφτίσεις εκεί μέσα τα νοήματα ενός περιεχομένου κρυφού, ερωτικού. Έχουν γίνει όλα πλατίνα. Tην ώρα που θα ακούσουμε κάτι που έρχεται μέσα από την ψυχή καταλαβαίνουμε τη διαφορά».