Το ξεφάντωμα Χρήστου - Δώρας

17.01.2002
Αγαπημένε μου Σωτήρη, οι οικογενειακές υποχρεώσεις της Δώρας στη γενέτειρα της τη Θεσσαλονίκη έλαβαν τέλος και η νεαρά επέστρεψε στην Αθήνα, στο στούντιο ηχογράφησης και τον Χρήστο. Ειδικά, το τελευταίο πολύ την χαροποίησε, αφού μία εβδομάδα μακριά του μπορεί να χαρακτηρισθεί μόνο ως "Η εβδομάδα των παθών".
Αγαπημένε μου Σωτήρη,


Οι οικογενειακές υποχρεώσεις της Δώρας στη γενέτειρα της τη Θεσσαλονίκη έλαβαν τέλος και η νεαρά επέστρεψε στην Αθήνα, στο στούντιο ηχογράφησης και τον Χρήστο. Ειδικά, το τελευταίο πολύ την χαροποίησε, αφού μία εβδομάδα μακριά του μπορεί να χαρακτηρισθεί μόνο ως "Η εβδομάδα των παθών". Οι ώρες μακριά του, χωρίς τις πολύτιμες φιλικές....συμβουλές του, την αγκαλιά και τα φιλιά του ήταν ένας δυσβάσταχτος καημός για τη Δώρα, η οποία αν και ήταν μαζί με τους γονείς της, τις θειες, τα ξαδέρφια και τους φίλους της, σκεφτόταν τον Χρήστο. Έναν τέτοιο φίλο αδελφικό δύσκολα τον συναντάς γι' αυτό και η Δώρα - που το γνωρίζει πολύ καλά αυτό - προσπαθεί να μη χάσει το πολύτιμο αυτό αγαθό που της έδωσε ο καλός "Θεός" του Big.

Έτσι, την Κυριακή αν και κουρασμένη από το ξενύχτι του Σαββάτου - είχε πάει σε μπουζουκερί της Παραλιακής - τον συνόδευσε σε κλαμπ της Γλυφάδας. Το "καπάκι" κρεπάλιασμα καθόλου δεν την πτόησε, αφού ζούσε μοναδικές στιγμές βλέποντας τον αγαπημένο της "φίλο" να βάζει τραγουδάκια και να φτιάχνει μία ομολογουμένως χάι ψυχολογία. Για να καταλάβεις, ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός της, επειδή ο Χρήστος εκτελούσε χρέη dj, που σε κάποια φάση σηκώθηκε εκεί στη γωνία όπου καθόταν κι έφερε δυο ξέφρενες στροφές. Τα φλας, όμως, παραμόνευαν και η Δώρα που δεν της αρέσει η δημοσιότητα και μισεί να εκτίθενται οι προσωπικές της στιγμές, κάθισε στην καρέκλα και το ποτό της.

Ο "φίλος" της, αφού έπαιξε με τους δίσκους, πήγε κοντά της να της κάνει παρέα, διότι έτσι που το πήγαινε εκείνη οδηγιόταν με μαθηματική ακρίβεια... στο μεθύσι. Μόνη της ήταν, με τους διπλανούς της βαριόταν να μιλήσει, το μόνο που έκανε ήταν να πίνει. Ο ερχομός του νεαρού της έφερε και πάλι το κέφι, ενώ από τη στιγμή εκείνη το μόνο που έκαναν ήταν να αλληλοψιθυρίζουν στα αυτιά τους, να χασκογελούν και να αγκαλιάζονται με τον προσφιλή τρόπο που ακολουθούσαν και στο Σπίτι. Ξέρεις, λίγο πιάσιμο του μπουτιού, τρίψιμο ή ξύσιμο όπου χρειαζόταν της πλάτης, κράτημα του χεριού και σφιχταγκάλιασμα από το σβέρκο. Όταν η ώρα πέρασε και η Δωρίτσα γλάρωσε, οι "Είμαστε δυο φιλαράκια σούπερ αυτοκόλλητα" του Big, αποχώρησαν προς άγνωστη κατεύθυνση.