Αυτό είναι στο περίπου το σκηνικό της μαύρης κωμωδίας του Κώστα Γιαννακίδη «Και δεν έχει ξημερώσει ακόμα» στην οποία πρωταγωνιστούν η Μαρία Μπαγανά και ο Δημήτρης Πετρόπουλος.

Μιλήσαμε με τους δύο πρωταγωνιστές της παράστασης όχι μόνο για την παράσταση, αλλά και για το σήμερα και οι απαντήσεις τους είναι αν μη τι άλλο ανατρεπτικές. …

e-go: Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση

Μαρία Μπαγανά: Πρόκειται για τις ιστορίες δύο ανθρώπων με διαφορετική αφετηρία, διαδρομή, και εντελώς διαφορετικό τρόπο σκέψης. Μιλάνε και κοπανιούνται ακριβώς για το ίδιο πράγμα, χωρίς όμως να μπορεί να ακούσει ο ένας τον άλλον. Γιατί στην περίπτωση τους, τους «εμποδίζει» μία μεσοτοιχία. Στο τέλος του έργου, ο ένας από τους δύο ανοίγει την πόρτα και είναι σε θέση πια και να ακούσουν και να ακουστούν.

Δημήτρης Πετρόπουλος: Αρέσει ιδιαίτερα. Και μεις καλά περνάμε. Τι άλλο να ευχηθείς σε τόσο οδυνηρούς καιρούς;

e-go:Γιατί επιλέξατε να πρωταγωνιστήσετε στο συγκεκριμένο έργο;

Μ.Μ.: Πρώτα απ' όλα γιατί έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη που μου το πρότεινε. Πολύ σημαντικό όμως, ήταν η πρώτη αίσθηση που είχα όταν διάβασα το κείμενο. Ότι όλα όσα απασχολούν αυτούς τους δύο ανθρώπους, τα έχω ακούσει και από άλλους. Ή τα έχω σκεφτεί κι εγώ. Ή τα έχουμε συζητήσει με τους φίλους μου. Ή τα έχω ακούσει κάπου στο δρόμο που περπατάω. Στη γειτονιά μου. Τώρα. Πολύ σημαντικό για μένα.

Δ.Π. : Το ρήμα «πρωταγωνιστώ» δεν μου αρέσει. Συμμετέχω. Από ανάγκη.

e-go: Ένας νεκροθάφτης και μία πόρνη το 2017: Υπάρχουν κάποιοι συμβολισμοί πίσω από τα επαγγέλματα των ηρώων που υποδύεστε;

Μ.Μ. : Να σας πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρουν και πολύ οι συμβολισμοί. Εγώ βλέπω δύο ανθρώπους, που κάνουν δύο δύσκολα επαγγέλματα και έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τις συνέπειες των επιλογών τους και των πράξεων τους. Όπως όλοι μας, άσχετα με το τί επάγγελμα κάνουμε.

Δ.Π. : Συμβολισμοί; Τι είναι αυτό πάλι; Δεν υπάρχουν στη ζωή συμβολισμοί. Υπάρχει τρέχουσα πραγματικότητα, ανάγκες και ένστικτο επιβίωσης.

e-go: Πού -και αν- αγγίζουν οι ζωές των ηρώων τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα;

Μ.Μ.: Νομίζω χρόνος δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο ΤΩΡΑ. Τώρα, πολύ περισσότερο από ποτέ. Τώρα, να ανοίξω τα μάτια μου και να δω, τώρα να ανοίξω το στόμα μου και να φωνάξω, τώρα να ανοίξω τα αυτιά μου και να ακούσω, εμένα, τον διπλανό μου, τον μετανάστη, τον μαύρο, τον άσπρο, τον εξωγήινο και να πάρω θέση απένατι σ'αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Σ' αυτήν την στιγμή νομίζω είναι και οι ήρωες μας. Κάνουν, ας πούμε, έναν προσωπικό απολογισμό και είναι είναι έτοιμοι να ανοίξουν την πόρτα που βρίσκεται μπροστά τους και να βρουν τον Άλλον. Όπως και εμείς. Για να μπορέσουμε κάποια στιγμή, να γίνουμε Μαζί.

Δ.Π: Η ανημπόρια, η ερημιά, ο θάνατος είναι διαχρονικά. Τα υπόλοιπα τα λεν επικαιρότητα. Παρέρχονται.

e-go:Θα θέλατε να «θάψετε» κάτι από το σήμερα;

Μ.Μ.: «Θάψιμο» όχι. Δεν καταλαβαίνω και ακριβώς τι εννοείτε, για αυτό θα επιλέξω τη δημιουργία. Έστω και σα λέξη.

Δ.Π. : Θα ήθελα να ξεθάψω ένα αύριο για τα νιάτα, ένα βλέμμα λαμπερό. Αλλιώς, είμαι άχρηστος.

e-go: Πιστεύετε πως θα «ξημερώσει» κάποτε για την Ελλάδα;

Μ.Μ.: Είναι στιγμές που πιστεύω, πως ναι, φυσικά! Είναι και άλλες που απογοητεύομαι. Νομίζω ότι μία από τις μεγαλύτερες νίκες αυτού του συστήματος, είναι ότι έχει χτυπηθεί άσχημα, η πίστη των ανθρώπων. Η πίστη στο καλό, στον εαυτό τους. Ή μάλλον στον καλύτερο εαυτό τους. Εγώ τουλάχιστον, μετά τα δακρυγόνα και το κυνηγητό που θα φάω από τους αστυνομικούς σε μία πορεία, το ξύλο που θα δω να ρίχνουν ομάδες χρυσαυγιτών σε ανθρώπους απλά και μόνο επειδή έχουν άλλο χρώμα ή όταν θα δω ένα Γαλλικό ντοκυμαντέρ για το σκάνδαλο στις Σκουριές, όπου η κυβέρνηση της χώρας μου χάρισε στους Καναδούς, ένα ολόκληρο δάσος στη Χαλκιδική για να αποψιλωθεί και να γίνει λατομείο χρυσού, ε τη χάνω την πίστη μου! Πρέπει να ξαναψάξω μέσα μου, στους φίλους μου, στην τέχνη μου, για να καταφέρω να την ξαναβάλω στη θέση της. Και τότε ξαναπιστεύω, πως ναι, φυσικά!

Δ.Π.: Κάθε μέρα ξημερώνει. Μάτια θέλει να το δεις.

e-go: Μιλήστε μας λίγο για τα μελλοντικά σας σχέδια…

Μ.Μ.: Ετοιμάζουμε μία παράσταση που λέγεται «Ο Έλλην Βρυκόλαξ», σε σκηνοθεσία Κώστα Ντέλλα. Έχουμε πρεμιέρα 25η Μαρτίου και θα παίζουμε για όλα τα Δευτερότριτα του Απριλίου, στο Μουσείο Μπενάκη στη Βασ. Σοφίας. Από εκεί και πέρα οποιοδήποτε σχέδιο δεν είναι μελλοντικό, είναι επιστημονική φαντασία!!! Xαχαχαχα

Δ.Μ.: Σχέδια; Εδώ γελάνε. Αν ζούμε, ευχήσου μου καλά στερνά, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά. Και για να μην ξεχνιόμαστε, στις δυο κηδείες η μία δώρο. Εγγυημένη... ενδορφίνη, όχι λόγια.

Συνέντευξη στην Γεωργία Οικονόμου