Την πολυκοσμία το θέατρο ΗΒΗ την έχει συνηθίσει από την προηγούμενη παράσταση, «Ο παππούς έχει πίεση», που δημιουργούσε ουρές στην οδό Σαρρή. Ξανά sold out το θέατρο HBH με την κωμωδία ΤΟΚ ΤΟΚ του Laurent Baffie, σε σκηνοθεσία Κώστα Σπυρόπουλου, που έρχεται να κλείσει το μάτι στη "μόδα" των σύγχρονων νευρώσεων και τη μανία της ψυχιατρικής συμβουλευτικής.
Το έργο ΤΟC TOC του πολυτάλαντου Laurent Baffie (όπου ΤΟC είναι η συντομογραφία της έκφρασης «Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή» στα γαλλικά, Τrouble Obsessionnel Compulsif) ανέβηκε για πρώτη φορά το 2005. Γνώρισε τεράστια επιτυχία για τρία χρόνια στο théâtre du Palais Royal à Paris, αλλά και όπου αλλού ανέβηκε: στον Καναδά, στο Βέλγιο, στην Ισπανία, στην Αργεντινή.
Η υπόθεση απλή... Έξι άτομα περιμένουν στο σαλονάκι ενός διάσημου ψυχολόγου, όλοι τους με ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές. Η ώρα περνάει, ο γιατρός καθυστερεί γιατί λείπει εκτός Αθηνών, και οι ασθενείς γνωρίζονται λίγο λίγο και αποφασίζουν να κάνουν μόνοι τους group therapy! Οι ήρωες μέσα από τη γνωριμία μεταξύ τους θα καταλάβουν καλύτερα τις νευρώσεις τους και θα απλώσουν το χέρι στις νευρώσεις του Άλλου... ξορκίζοντας τελικά τις νευρώσεις όλων μας.
Πρωταγωνιστές... Ο Φώτης είναι ένας ηλικιωμένος κύριος που βωμολοχεί ασύστολα, γιατί πάσχει από το σύνδρομο Gilles de la Tourette. Για τον βετεράνο Χρήστο Βαλαβανίδη τι να πούμε; Ο ρόλος του συμπαθητικού μικρόσωμου κυρίου με σύνδρομο κοπρολαλίας είναι... βόλτα στο πάρκο. Χωρίς την παραμικρή προσπάθεια ερμηνεύει έναν ρόλο που βγάζει αβίαστο γέλιο, ακόμα και στην υπερβολή του. Οι αυτοσχεδιασμοί πολλοί και τα "μπιπ" με ρυθμό οπλοπολυβόλου.
Ο Βασίλης είναι ένας ταξιτζής που πάσχει από αριθμομανία και μανία συγκέντρωσης αντικειμένων. Ο Κώστας Σπυρόπουλος είναι ο "rastafari" Ομάρ Ταρίφ, που δρα και ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους ιδεοψυχαναγκασμένους της παράστασης. Σαρώνοντας τη σκηνή, καταφέρνει να αποσπάσει αυθόρμητο γέλιο, μοιράζοντας τα πιο πολλά αστεία στην παρέα, και μάλιστα αστεία που έχουμε διαβάσει στο Facebook ή στο Twitter. Ο ρόλος του ΠΑΟκτζή του πηγαίνει γάντι, αν και τα αστεία κατά των οπαδών του ΑΡΗ συγκίνησαν μόνο τους άνδρες θεατές (και τον Γρηγόρη Αρναούτογλου που παρακολούθησε την παράσταση την ίδια βραδιά με εμάς). Η σκηνοθεσία του Κ. Σπυρόπουλου ακολούθησε λιτές γραμμές με ιδιαίτερη έμφαση στην αλληλεπίδραση με το κοινό.
Η Θωμαΐς Ανδρούτσου είναι εξαιρετική στο ρόλο της Νίτσας, που πάσχει από μικροβιοφοβία και είναι από τη Λάρσα... σε είδα και λαχτάρσα. Πηγαίο ταλέντο, η νεαρή ηθοποιός είναι κατευθείαν για το «Κάτω Παρτάλι».
Η Ματθίλδη Μαγγίρα πιο "νευρωτική" πεθαίνεις... χρειάζεται 3 red bull μετά το τέλος της παράστασης, όπου με διαρκείς σπασμούς, τινάγματα και επιφωνήματα στραβής κάτω σιαγόνας ερμηνεύει το ρόλο της θεούσας Μαρίας, με συμπτώματα πολλαπλής προσωπικότητας και τικ της επαλήθευσης. Από το κοινό υπερ-χειροκροτήθηκε, αν και σε πολλά σημεία το παίξιμό της είχε αγχωτικά ξεσπάσματα μεγατόνων.
Η Κατερίνα Γερονικολού, που επαναλαμβάνει κάθε της έκφραση δυο φορές, και ο Ορφέας Παπαδόπουλος, που δεν πατάει πάνω σε γραμμές και του αρέσει η απόλυτη συμμετρία, διεπεραίωσαν αρμονικά τους ρόλους τους με λιγότερες στιγμές γέλιου, αλλά συμβάλλοντας εν γένει στο «δέσιμο της παρέας.
Το τέλος επιφυλάσσει μια ανατροπή-έκπληξη και ένα μήνυμα - ίσως λίγο κοινότυπο - που απαντάει, όμως, στη μανία της ενδοσκόπησης και των νευρώσεων που έχουν χτυπήσει ταβάνι στη σημερινή εποχή.
Οι ηθοποιοί ρίχνουν αυλαία με ξέφρενο πάρτι μαζί το κοινό, τραγουδώντας το "ακατάλληλο" σουξέ του Πάνου Κιάμου «Αγάπη ρε μ..νια», σε μουσική Γιώργου Σαμπάνη και στίχους Νίκου Γρίτση.
Χριστίνα Τσατσαράγκου
[email protected]
