ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-94.27.580-1
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Λ. Συγγρού 259 & Αμφιθέας, Ν. Σμύρνη
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Τετάρτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 15 & 20 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 150 & 170 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη Κρασί/2 άτομα: 80 ευρώ

Ημουν κι εγώ εκεί...
Μία λέξη ίσως μπορεί να περιγράψει τα τεκταινόμενα στο γνωστό πολυκατάστημα ποτών με την κάνουλα της Λεωφόρου Συγγρού: κουλουβάχατα.
Τόσο "γεια σου" σχήμα δεν έχω ματαδεί κι ας έχω δει πολλά στη ζωή. Παρεμπιπτόντως γιατί τα λέμε "σχήματα" αφού τα περισσότερα είναι εντελώς μουτζούρες, δεν έχω καταλάβει.

Η φίλη μου η Λένα πρότεινε να ανακηρύξουμε την κυρία Αποστολία Ζώη, ως το χειρότερο πράγμα που έχουμε δει ποτέ.
Φρόντισα να διαφωνήσω μαζί της, διότι δε θέλω να αισιοδοξεί η καλή μου σύντροφος στα πάθη της νύχτας νομίζοντας ότι έχουμε αφήσει τα χειρότερα πίσω μας. Η σαιζόν είναι ακόμη στην αρχή της και ποιος ξέρει τι μας έχει στήσει καρτέρι στην επόμενη στροφή;
(Από μέσα μου όμως, θυμάμαι ότι όση ώρα η Αποστολία πηγαινόφερνε το μαλλί πάνω στην πίστα εκπλιπαρούσα να κατέβει κάποιος αρμόδιος από.. πάνω για να σταματήσει η ανελέητη οξυγονοκόλληση των φαιών μετά των λιποκύτταρων μου).

Πέρυσι, αν θυμάσαι, είχαμε απολαύσει την αοιδό Αποστολία ντυμένη με σκέτα κρόσσια. Φέτος ο δίσκος της έκανε ένα σουξέ οπότε εννοείται ότι τα κρόσσια περισσεύουν.
Σε μία στιγμή απελευθερωμένης έμπνευσης σχετικά με τα θέματα στιλ η Αποστολία που θέλει να γίνει Δέσποινα όταν μεγαλώσει, αποφάσισε να εμφανίζεται μόνο με τα μαλλιά της.

Εμφανίζεται επίσης τσιρίζουσα όλες τις επιτυχίες της Δέσποινας και με πολλά echo στην κονσόλα όποτε με ασφάλεια μπορώ να περιγράψω το ηχητικό αποτέλεσμα ως "από φωνή εξτένσιον".
Γενικώς γκάζια με μπάζα παρατήρησα να κυκλοφορούν επί Απολλώνιας πίστας μαζί με όλη τη λυματολάσπη του λεκανοπεδίου -κι απορώ γιατί διαδηλώνουν οι κάτοικοι του Δήμου Νέων Λιοσίων.

Για τα πρώτα μικρόφωνα..
δεν έχω να πω πολλά διότι ούτε καναρίνια ήταν ντυμένα ούτε κακόφωνα ήταν. Για την ακρίβεια η Τάμτα η εκ του Super Idol ορμώμενη ήταν μάλλον η πιο καλλίφωνη ατραξιόν του προγράμματος και φορούσε και ανισόπεδη δικτυωτή κάλτσα πάνω από ένα μαύρο φουρό με διάφορα στρας, πολύ εντυπωσιακό και πιστάτο ρούχο, μια χαρά μπούγιο.
ΥΓ.
Μόλις βρήκα στις σημειώσεις μου μισό μαδημένο γαρύφαλλο κολλημένο πάνω στην σημαντικότατη σημείωση: "χάνει στροφές το τρίτο που είναι ντυμένο βινύλιο και πέφτει πάνω στα φωνήεντα δημιουργώντας μποτιλιάρισμα"! Αναρωτιέμαι τι να έβλεπα εκείνη τη στιγμή και οδηγήθηκα στην καταγραφή αυτού του ιερογλυφικού, αλλά σάμπως έχει και καμία σημασία μετά από τόσο μοβ καπνό που εισέπνευσα εκείνο το βράδυ;

Για τον κύριο Πετρέλη όμως έχω να πω ότι
πρέπει κάποτε αυτό το παιδί να σταματήσει να τρέχει διότι έχω κουραστεί να το κυνηγάω (άσε που δε λέει να φτάσει με τίποτα).
Από πέρυσι που το είχαμε πρωτοδεί στο REX είχαμε προσέξει μια.. ελαφρά τάση προς την ιλιγγιώδη ταχύτητα σε όλα.
Φέτος έχει βάλει λίγο φρένο στα πόδια του (σε σχέση με πέρυσι που είχε ανοίξει αυλάκι πάνω στην πίστα από το πήγαιν' έλα, Βέγγο μου) αλλά η γλώσσα γλιστρίδα.
Ο κύριος Πετρέλης επίσης νομίζω ότι θα κατακτήσει τελικώς μια θέση στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού ως ο άνθρωπος που ένωσε όλα τα φωνήεντα σε ένα που το κατάπιε και κατάφερε να "διασκεδάζει" (λέμε τώρα) το πλήθος με σκέτα σύμφωνα.

"Κκκν δν τν κκκν" (Κόκκινο δεν ήταν κόκκινο, λέει).
Το δυνατό του σημείο φυσικά δεν είναι τα κάπα αλλά τα γνωστά σίγμα τα οποία τα λέει τρία-τρία μαζί για λόγους πάθους προφανώς.
Διότι, όπως και να το κάνεις, το μήκος έχει σημασία τελικά κι αλλιώς ακούγεται το "Σσσε λατρεύω" ή το "δε μ' αγαπάςςς" με τρία αντί με ένα.

Γενική παρατήρηση:
Αυτό το Πετρέλη έχει μία μοναδική ιδιότητα να παγώνει τα ερωτικά πάθη που δεν την έχω δει σε άλλον.
Τον άκουσα, για παράδειγμα, να άδει το:
"Τι όνειρα να κάνω
Που φεύγεις και σε χάνω
τι όνειρα να κάνω τώρα
κι είν' η ζωή μου κατηφόρα" και είδα τα παγάκια που είχαν από ώρα λιώσει μέσα στο μπολ να ξαναπαγώνουν στο αρχικό τους σχήμα.
(Γίνονται και θαύματα μέσα στα πιστομάγαζα αλλά ποτέ εκείνα που χρειάζεσαι για να γλιτώσεις).
Τέλος πάντων, έχει μια ψυχρότητα αυτός ο νέος και μια δυσκαμψία στην κίνηση και στην έκφραση πρωτοφανή κι ανάθεμά με αν καταλαβαίνω ποιος κάνει σουξέ σήμερα και για ποιο λόγο, πλέον.

Σημείωση:
"Χτύπα κι άλλο
Θα τ' αντέξω
Δεν πεθαίνω έτσι απλά θα παλέψω
Χτύπα κι άλλο
Κι αν κερδίσεις κι άμα χάσω
Μη σε νοιάζει θα το ξεπεράσω"
Θέλω να μου πει ο ποιητής που έγραψε αυτό το κυριολεκτικώς βαρεμένο σουξέ με πόσες χτυπιές θα ήταν ευχαριστημένος για να το αποσύρει;
Προσωπικώς με έχει βαρέσει τουλάχιστον 250 φορές κι εγώ δεν του έχω ανταποδώσει ούτε μία τόση δα σφαλιάρα.

Τέλος πάντων το θέμα είναι αλλού
Άλλο να περιγράψω από το "σχήμα" ή το "πρόγραμμα" δεν έχω -και όχι δεν την ξέχασα την Κατερίνα Στανίση.
Για την ακρίβεια υπέστην όλη αυτή την ανασούρμπαλη βαβούρα και το ποδοπάτημα (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς) περιμένοντάς την να βγει μπας και ακούσω και λίγη ΦΩΝΗ επιτέλους.

Δυστυχώς όμως το παρόν πολυκατάστημα δε 'μασάει' φωνές και τέτοια, κι έτσι μετά από τέσσερις ώρες εφιαλτικής παραμονής στο όγδοο υπόγειο της κολάσεως, έφυγα αφήνοντας πίσω μου μία αγνώριστη φωνητικώς Στανίση η οποία είχε πάρει παραμάσχαλα την ουρά του φορέματός της για να μην της την τσαλαπατήσουν οι 350 γλεντομαλακόπαιδες που εκείνη την ώρα είχα επιβιβαστεί επί της πίστας για να λένε αύριο ότι "γλέντησαν με τη Στανίση χτες το βράδυ".

Φώναζαν δε τόσο πολύ που ήταν αδύνατον να ακούσει κανείς τι τραγουδούσε η Στανίση εκείνη την ώρα.
Ανάθεμά με πια κι αν καταλαβαίνω τι κάνει ο κόσμος, κάθε πότε και για ποιο λόγο.

Άσε που νομίζω ότι έχω χάσει το PIN μου και δεν πρόκειται ποτέ ξανά να καταφέρω να μπω στο νόημα όσων βλέπω να συμβαίνουν.

Ας μπω επιτέλους στο θέμα
Και το θέμα είναι ότι κάποτε, θυμάμαι, πως πήγαινε κανείς στα μαγαζιά με ζωντανή μουσική για να τραγουδήσει, όταν μεράκλωνε, μαζί με τους τραγουδιστές τα τραγούδια που αγαπούσε.
Μετά, θυμάμαι, άρχισαν τα τραγούδια να έχουν μικρότερη αντοχή στο χρόνο και άρα ο κόσμος δεν προλάβαινε μέσα στη μια σεζόν που ζούσαν να μάθει όλα τα στιχάκια, οπότε τραγουδούσε το πρώτο κουπλέ και το ρεφραίν.
Όταν το πήραν είδηση αυτό οι εργολάβοι τραγουδιών ρύθμισαν τις μηχανές έτσι ώστε το προϊόν να ράβεται όσο το δυνατόν πιο απλά.
Άρχισαν οι περικοπές στο λεξιλόγιο κι έτσι ο κόσμος πάλι τραγουδούσε ολόκληρο το τραγούδι μόνο που τώρα αυτό το ολόκληρο είχε συρρικνωθεί σε πέντε λέξεις (αν εξαιρέσεις τους συνδέσμους και τις αντωνυμίες).
Μετά, κούρασε ακόμη και αυτό.
Και οι πιστογλέντες κόψανε το κουπλέ μαχαίρι, διότι κινδύνευαν να κάψουν όλα τα εγκεφαλικά τους έτσι και απομνημόνευαν τα κουπλέ τόσων σουξέ κάθε σαιζόν.
Περάσαμε τότε την περίοδο του ρεφραίν επί ρεφραίν ίσον τριανταπέντε ρεφραίν στη σειρά και ποιος στη χάρη του "επιτευγματία" που τα ήξερε όλα.
Φέτος το πράγμα μεταλλάχτηκε περαιτέρω.
Πάει η εποχή των ρεφραίν, μπήκαμε στην εποχή της μιας λέξης.
Όπερ σημαίνει ότι κάνει πως άδει ο όνομας, π.χ. το "Χτύπα κι άλλο/ θα τ' αντέξω/ δεν πεθαίνω έτσι απλά/ θα παλέψω" (για να φέρω ένα εντελώς τυχαίο παράδειγμα).
Τι κάνει το κοινό από κάτω;
Φωνάζει "Χτύπα κι άλλο", μετά αφήνει τον όνομα να πει τα υπόλοιπα μόνος του και μόλις ξαναέρθει στο "Χτύπα κι άλλο" το κοινό ξανα..συνοδεύει το άσμα καταχαρούμενο που ξέρει όλες τις ίδιες λέξεις απ' έξω!
Αποτέλεσμα αυτής της.. προόδου  στα ζητήματα του πιστοτραγουδιού είναι ότι ο ανυποψίαστος παρευρισκόμενος ακροατής ακούει μόνο κάτι κραυγές κάθε τόσο και δεν καταλαβαίνει Χριστό, αν στο μεταξύ δεν έχει φροντίσει να έχει μάθει το γενικό νόημα των σουξέ που παίζουν τα ραδιόφωνα πριν έρθει στο κατάστημα.
Μπήκαμε στην εποχή των "Ουγκ" οι οποίοι αν θυμάμαι καλά από την ανθρωπολογία ήταν μια άγρια φυλή που ζούσε πριν από πολλά εκατομμύρια χρόνια μέσα σε κάτι σπηλιές την εποχή των παγετώνων, εποχή που οι άνθρωποι μαζί με τα κρυοπαγήματα ανακάλυψαν και τις πίστες.
Και κοίτα να δεις συντονισμός, τώρα που οι πάγοι λιώνουν στους πόλους της γης και ο πλανήτης πάει να γίνει ένας απέραντος βυθός, βγήκαν τα ψάρια στη στεριά και κάνουνε καριέρες.
Και πού πάω η ηλίθια με χαμένο PIN μέσα στο φύκια;

Τελικά αξίζει να πάω;
Έχεις κάνει τεστ IQ?
Και τι σκορ έπιασες, κάτω από 5 και πάνω από 3; Τότε ο Απόλλωνας είναι το μαγαζί σου.
Αν έχεις και το μαλλί τζελομένο σε κοκοράκι τότε μπαίνεις χωρίς εξετάσεις και με το ρόπαλό στον ώμο. Αρκεί να έχεις φροντίσει να πάρεις σε σκονάκι μαζί σου και κάνα δυο από τις απαραίτητες λέξεις της μόδας.
ΥΓ.
Και για όποιον δεν κατάλαβε αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που έχω υποστεί (μέχρι στιγμής) σε πίστα λουξ.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]