Πάνω στη μεγάλη σκηνή του "Σινέ Κεραμεικός" μια κοπέλα όρθια, με την κιθάρα της κρεμασμένη από τον ώμο, εμφανώς κουρασμένη αλλά εντελώς συντονισμένη με τους πολύ καλούς μουσικούς της τραγουδάει 'μυστικά' και χαμηλόφωνα και σου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται ακόμη σε κάποια γωνιά του Καρτιέ Λατέν του Παρισιού μαζί με τη μπάντα της και μαζεύει κέρματα από τους περαστικούς. Η Madeleine Peyroux διαθέτει μια φωνή που περιέχει όλα τα blues του κόσμου μαζί με ένα μόνιμο γλυκόπικρο χαμόγελο που κάθε τόσο αναδύεται στα χείλη και φωτίζει το πρόσωπό της. Ναι, η Madeleine θυμίζει Billie Holiday, αλλά δεν ξέρω αν είναι η χροιά της φωνής της που μοιάζει με της Lady Day ή η προσωπικότητά της. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι αυτήν την εξαιρετική κοπέλα δεν θα έπρεπε να την έχω δει να τραγουδάει σαν μουσειακό έκθεμα μέσα σε μια μεγάλη αίθουσα-γυάλα γεμάτη από περίεργους 'τουρίστες'.
Ημουν κι εγώ εκεί...
Η φωνή της 30χρονης Madeleine γλιστράει πάνω στις νότες σαν κοριτσάκι που πρωτοβγήκε να κάνει πατινάζ πάνω σε πάγο.
Συνεχώς έχεις την αίσθηση ότι θα πέσει αλλά εκείνη καταφέρνει πάντα να ισορροπεί πάνω στα πιο αβέβαια αισθήματα να 'γυρνάει' τη φωνή της δέκα φορές γύρω από ένα λυπημένο λα, για παράδειγμα, μέχρι να προσγειωθεί τελικά πάνω στην πιο βουβή ερωτική απουσία.
Την παρακολούθησα επί ώρα να κάνει τσουλήθρα πάνω στις ατέλειωτες κάθετες χορδές του όρθιου μπάσου ή να συνομιλεί με την τρομπέτα σαν να βρίσκονταν οι δυο τους σε δύο διαφορετικά μέρη του πλανήτη.
Η νεαρή Peyroux που γεννήθηκε στη Georgia των ΗΠΑ και μεγάλωσε στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη, κουβαλάει τον αμερικάνικο νότο στα κύτταρά της και το μόνιμο γκρι της μεγαλούπολης στους ήχους που την περιβάλλουν όταν τραγουδάει.
Καθώς την άκουγα σε αυτές τις αποστειρωμένες συνθήκες της άκαπνης μεγάλης αίθουσας είχα την αίσθηση ότι αν έκλεινα τα μάτια θα 'ξύπναγα' σε μια άλλη εποχή σε κάποιο υπόγειο τζαζ κλαμπ, παρέα με πολύ καπνό και μυρωδιά φτηνού ουίσκι.
Το δοκίμασα αλλά δεν έπιασε.
Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς και η τσίχλα που μασούσε η κυρία δίπλα μου πολύ νευρωτική για να επιτρέψει τέτοια κόλπα.
Αφέθηκα λοιπόν κι εγώ στην εξ αποστάσεως παρακολούθηση του "φαινομένου" σαν καλή "κουλτουριάρα" τουρίστρια των μπλουζ της καρδιάς (που είχαμε μαζευτεί ΟΛΕΣ εκείνο το βράδυ εκεί, οι περίεργες..)
Τίγκα το μαγαζί, καρφίτσα δεν έπεφτε.
Καλά κάναμε όμως και πήγαμε, γιατί οι επόμενες στάσεις της παγκόσμιας τουρνέ της κυρίας Madeleine είναι στο Buenos Aires και στη Βραζιλία και άντε ψάξε βρες την.
Καλά κάναμε και πήγαμε γιατί η κουρασμένη Madeleine παρέδωσε τα αγαθά και όλα όσα μας είχε υποσχεθεί μέσα από τους δίσκους της, για τα οποία αξίζει κανείς να τρέχει να την βρίσκει όπου εμφανίζεται.
Μας παρέδωσε όλες τις παιδεμένες λέξεις των love songs, των drinking songs και των dance songs που είπε και έστειλε με μεγάλο μουσικό ένστικτο, απίστευτη απλότητα και σαν σαΐτες φτιαγμένες από το χαρτί του προγράμματος, μία-μία τις νότες της ραγισμένης καρδιάς των τραγουδιών.
Μια μεγάλη τραγουδίστρια που ξέρει να λέει "if you thing that time will change your ways/ don't wait too long/ Sometimes you got to lose it all/ before you find your way" και να σε κάνει να πιστεύεις ότι βρήκε και η ίδια το δρόμο της μέσα από τα χαμένα.
Πρόσθεσε σε αυτό και τέσσερις πολύ καλούς μουσικούς που την συνόδευαν και θα δεις γιατί άξιζε τον κόπο η επίσκεψη στο Σινέ Κεραμεικός εκείνη τη βραδιά έστω κι αν δεν μπορούσες να πιεις και να καπνίσεις παρέα με τα απελευθερωμένα παράπονά σου.
Παράπονα, λύπες και μοναχικούς χορούς μέχρι "το τέλος του έρωτα" που έβλεπες να βγαίνουν από το στόμα και το σώμα αυτής της γυναίκας και να σε κάνουν να απορείς πως είναι δυνατόν μια 'ξένη' να μπορεί να γράφει με το δικό σου γραφικό χαρακτήρα όλα τα τραγούδια που έχεις ζήσει.
Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]
