ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.11.000
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Ιερά Οδός 16
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Παρασκευή-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 15 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 150 & 180 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη Κρασί/2 άτομα: 75 ευρώ

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Ξεκινώ λοιπόν με ένα άριστα δέκα για την αφίσα που κοσμεί τους αθηναϊκούς δρόμους για να πω αμέσως το πρώτο "κρίμα" που τέτοια αφίσα να διαφημίζει τόσο κακό πρόγραμμα.
Και πόσοι θα την πατήσουν σαν κι εμένα και θα πειστούν από την αφίσα για να πάνε να το δουν;

Το περί ου ο λόγος πρόγραμμα λοιπόν ξεκινάει με τους δύο πρωταγωνιστές να λένε μία σειρά από τραγούδια τους "πλεγμένα" το ένα μέσα στο άλλο.
Το εύρημα του 'πλεξίματος' των τραγουδιών ανήκει στον Σταμάτη Κραουνάκη, ο οποίος ξέρει να το κάνει πάρα πολύ αποτελεσματικά, εύστοχα και, κυρίως, στιγμιαία..
Όταν όμως μια ιδέα γίνεται "συνταγή", αντί να προσφέρει μια στιγμή μεγάλης έντασης και έκπληξης μετατρέπεται σε ένα άρρυθμο και ανερμάτιστο ημίωρο, χωρίς λόγο ύπαρξης και χωρίς να προσφέρει ούτε ένα ψιχουλάκι συγκίνησης.
Τα "κακά νέα" αυτού του προγράμματος ήρθανε από την αρχή..
Την έκταση του αλλαλούμ όμως, δεν θα μπορούσα να τη έχω φανταστεί.
Από πού να ξεκινήσω και πού να φωνάξω έλεος;
Είπε κανείς ότι η Ελένη Βιτάλη έπρεπε να γίνει "ροκ", να κουνάει τα χέρια πάνω κάτω και να κάνει ότι 'χορεύει' πάνω στη σκηνή, ενώ έχει μια πολύ κακή κίνηση και καμία ικανότητα έκφρασης του ρυθμού με το σώμα της;
Μέχρι όμως να φτάσει κανείς στην Ελένη Βιτάλη πρέπει να περάσει μέσα από ένα ναρκοπέδιο ερμηνευτικών και ηχητικών "δυστυχημάτων" οπότε ας πάρω το πράγμα από την αρχή...

Ο Βιταλοϋιός και η χαριστική κατοχή μικροφώνου..
Στην αρχή (του κακού) υπάρχουν δύο νέοι άνθρωποι: ο γιος της κυρίας Βιτάλη, Νίκος Ξύδης, και η νεαρή ανακάλυψη (όπως φάνηκε) του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Τάνια Κικίδη.
Δεν ξέρω αν η "ροκοποίηση" της Ελένης οφείλεται σε προτίμηση του γιου της, αλλά υποψιάζομαι πως αυτός είναι ο "ροκάς" της οικογένειας που επέβαλε αυτόν τον 'τόνο' στις κοινές εμφανίσεις του με τη μητέρα του.
Θέλω να πω για τον νεαρό Νίκο Ξύδη ότι πριν βγει ένας καλλιτέχνης στη σκηνή να κράξει δημοσίως τα, κατά τη γνώμη του, κακώς κείμενα του τραγουδιού (τα βραβεία 'Αγρίων", τον Χατζηγιάννη με τον Ρέμο και άλλα συναφή τα οποία κοροϊδεύει με δήθεν χιούμορ από πέρυσι που τον είδα να ξανακάνει και να ξαναλέει τα ίδια), πρέπει να έχει να επιδείξει, ο 'κράζων', έ ρ γ ο!
Καλλιτεχνικό έργο το οποίο να ξεπερνάει τα όρια του γράφω τραγούδια που περιέχουν "κακές" λέξεις, τύπου "πιπί", "πωπός", "κακά".
Το να βγαίνει ένας νέος τραγουδοποιός και να επαναλαμβάνει επί πέντε λεπτά το ρεφρέν: "Πόσο μαλάκας ήμουν-ήμουν-ήμουν-ήμουν-ήμουν" δεν είναι ούτε ευφυές, ούτε αστείο, ούτε "μαγκιά". Είναι απλώς ανόητο με το στερητικό άλφα κεφαλαίο.
Τα τραγούδια του φέροντος κόκκινη ηλεκτρική κιθάρα Βιταλοϋιού Ξύδη είναι εξαιρετικά κακόγουστα και γεμάτα παιδαριώδη υπονοούμενα τύπου "εσύ κοιτούσες τα μικρά κι εγώ είχα μεγάλο" ή το απαράδεκτο φραστικώς και ιδεολογικώς "Γίνε 'μπάι' μπορεί και να σου πάει".
Πρόκειται για ένα 'επικό' άσμα το οποίο τα βάζει με τις δισκογραφικές εταιρείες και το "σύστημα" γενικότερα.
Επειδή δεν μπορώ να περιγράψω το μέγεθος του κιτς αυτού του δημιουργήματος παραθέτω τους στίχους του και υπόσχομαι να μην ξανα-ασχοληθώ με τον κύριο Ξύδη-"αδικημένο" στιχουργό των κάτωθι:
"Εγώ ο τρελός τους έδινα τραγούδια απ' την καρδιά μου
μα αυτοί κοιτάζανε το στιλ, το ύψος την κοιλιά μου
Μου 'λέγαν πως δεν έπρεπε να έχω οικογένεια
Να κάνω κάτι στα μαλλιά να αφήσω λίγα γένια
Να φαίνομαι καλό παιδί goodmorning & goodbye
αν θες να πιάσεις την καλή πρέπει να γίνεις μπάι,

Γίνε μπάι, γίνε μπάι, παρακάτω αν θες να πάει
λάι, λάι, λάι, ας το να σε γαργαλάει
Γίνε μπάι, γίνε μπάι αυτή η δουλειά θυσίες θέλει,
λάι, λάι, λάι έλα πνίξε το κουνέλι
[.. .]
Να φαίνεσαι γλυκό παιδί με άγριο τσουτσούνι
αν θες να πιάσεις την καλή σκύψε για το σαπούνι
[.. .]
Που λες λοιπόν την είδα αλλιώς και εύκολα περνάω
με λογιστές και μαστροπούς για τέχνη δε μιλάω
εγώ για διαβατήριο έχω τη μουσική μου
και δεν δίνω τον κώλο μου ούτε και το πουλί μου
Αν είναι αυτή η μουσική Ζήτω η πειρατεία
Γαμώ της IFPI γαμώ και τα βραβεία
Γαμώ τις εταιρείες τους γαμώ το αδελφάτο
Γαμώ και την Αμερική γαμάω και το ΝΑΤΟ

Γίνε μπάι, γίνε μπάι.. κ.λπ.
Χάλι, χάλι, χάλι, χάλι
Με Αντώνη και Μιχάλη
Λέρες, λέρες, λέρες, λέρες
Όλοι γίναμε εταίρες
Γκέι, γκέι, γκέι, γκέι,
ντέι βρε γαϊδαράκο ντέι
Μπάι, μπάι, μπάι, μπάι,
Γέμισε ο τόπος μπάι"
Πριν αποστρέψω για πάντα το βλέμμα μου από τον κύριο Ξύδη θέλω να πω ότι αν αυτά είναι τα τραγούδια τα οποία πήγε στις δισκογραφικές εταιρείες για να του εκδώσουν τότε πολύ σοφά έκαναν οι εταιρείες και του αρνήθηκαν.
Να συμπληρώσω επίσης ότι το 'γκέι" ζήτημα το οποίο θέτει τόσο ανόητα ο νεαρός δεν έχει εμποδίσει άλλους νέους δημιουργούς να κυκλοφορούν τα αξιόλογα τραγούδια τους.
Και θα ήθελα επίσης να τον ρωτήσω αν έχει δει πολλούς νέους καλλιτέχνες να έχουν υπό τον απόλυτο έλεγχό τους και επί τρία τέταρτα της ώρας το μικρόφωνο μιας από τις πιο μεγάλες μουσικές σκηνές της πρωτεύουσας.
Σταματάω εδώ γιατί εκτός από ανόητο το θέμα είναι και λυπηρό λόγω της συγγένειας με την Ελένη Βιτάλη και του γεγονότος ότι ο Νίκος Ξύδης δείχνει καλών προθέσεων παιδί.

Η Τάνια Κικίδη δεν ξέρω αν είναι συγγενής κανενός αλλά...
Για να φτάσει μέχρι τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ο φαν που έρχεται φέτος στο VOX πρέπει να διασχίσει μία λίμνη γεμάτη κροκόδειλους που για να μην τον φάνε πρέπει να πηδάει με το κάθε πόδι εναλλάξ από κεφάλι σε κεφάλι μέχρι να φτάσει στη στεριά.
(Κόλπο που έχω δει μόνο τον James Bond να επιτυγχάνει σε κάποια ταινία του).
Πριν από το δυσάρεστο "σόου" με τον Νίκο Ξύδη, ο πελάτης του VOX έχει υποστεί την παρουσία της νεαρής Τάνιας Κικίδη, η οποία εμφανίζεται με μία περιβολή που ξεπερνάει τις δυνατότητες περιγραφής μου. Δε θα σταθώ στο κόκκινο μπουστάκι με τα μακριά μανίκια το κολάν μέχρι τα γόνατα, τη ζώνη με τα σιδερένια "λουλούδια" πάνω από το επίμαχο, το δικτυωτό καλσόν και την κόκκινη μπότα, ούτε στο μακρύ αχτένιστο ξανθό μαλλί που κουνάει εδώ κι εκεί η νεαρή Τάνια, αλλά θα πάω κατ' ευθείαν στο ερώτημα: "Τι είναι ροκ; Μην είν' οι κάμποι και τ'.. άπαρτα ψηλά βουνά;"
Διότι αν "ροκ" είναι μια πιστοειδώς ντυμένη νεαρά, η οποία βγάζει τεράστιες τσιρίδες, παθαίνει κρεσεντο-υστερία στα ρεφρέν και τραγουδάει με δήθεν 'δυναμικά' αγγλικά το "The Show must go on" τότε "αλίμονο σ' αυτούς που δεν αγάπησαν, αλίμονο, αλίμονο, αλίμονο" που λέει και το αρμόδιο τραγούδι.
Γιατί τέτοια με το ζόρι ένταση;
Γιατί τόσα τζάμπα γκάζια;
Γιατί τόσες άσφαιρες στριγκλιές;
Τι έχουμε να χωρίσουμε και τι προσπαθεί να αποδείξει η συμπαθής Τάνια Κικίδη κάθε βράδυ με αυτά που φωνάζει;
Φωνητικές επιδείξεις της πρώτης δημοτικού την κάλεσαν να κάνει; Δεν κατάλαβα τι νόημα είχαν οι γκαζαρισμένες ερμηνείες της, που έμοιαζαν να σε μεταφέρουν στη νεοαναγερθείσα κατοικία του "Εξορκιστή" στο "Δρόμο με τις λεύκες", νύχτα "Παρασκευής και δεκατρείς".
Κατάλαβα όμως ότι και σε αυτήν την περίπτωση δεν βρέθηκε κανείς να κρατήσει ένα κάποιο μέτρο στη γη του "Μέτρον άριστον".
Και αυτό το ανερμάτιστα υπερβολικό παντού και σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος είναι το τεράστιο πρόβλημα με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος ο ανυποψίαστος πελάτης του καταστήματος.

Ο Βασίλης έχει ακόμη ολόκληρη τη μεγάλη φωνή του, αλλά..
Την ώρα που βγαίνει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου (μετά τα καψόνια που προανέφερα) και για κάνα δεκάλεπτο το πρόγραμμα αποκτάει ρυθμό. Επιτέλους. Λες, εμφανίζεται και κάποιος με φωνή και τραγουδάει..
Δυστυχώς το ευχάριστο διάλειμμα κρατάει ελάχιστα.
Τον Βασίλη τον έχω δει πολλές φορές να το "χάνει" και να πέφτει θύμα του κακώς νοούμενου δυναμισμού του και της δύναμης της φωνής του.
Δεν άργησε λοιπόν και αυτή τη φορά να πέσει στις ευκολίες των δυνατών κραυγών και στα χοροπηδήματα αλά 'ροκάς' σε έξαψη.
Η ορχήστρα που τον συνόδευε παρήγε έναν οξύ και αιχμηρό ήχο όχι μόνο στα δυναμικά κομμάτια του αλλά και στα πασίγνωστα και πολυαγαπημένα μελωδικά τραγούδια που έχει στο ρεπερτόριό του.
Τσακισμένα από τις απανωτές ηχητικές σουβλιές που δέχονταν παρέλασαν το "Σ' ακολουθώ" του Λοΐζου, ο "Μπαγάσας" του Άσιμου, το "Αχ της αγάπης μαχαιριά" των Κατσιμιχαίων, κ.ά.
Η ώρα ήταν μιάμιση το πρωί όταν είπα "παραδίδομαι" σήκωσα ψηλά τα χέρια και ζήτησα από τον Μεγαλοδύναμο να παρέμβει.
Την ώρα της σιωπηλής προσευχής μου όμως η δεσποινίς "Αλ-βανέσσα Μέι" με το ηλεκτρικό βιολί στα αριστερά της σκηνής έριξε μια δοξαριά τύπου όποιον πάρει ο Χάρος και τα σβήσε όλα με έναν ήχο σαν απότομο φρενάρισμα λίγο πριν τη μετωπική.

Τα απομεινάρια μιας μεγάλης φωνής
Όταν λέμε το όνομά της στη μνήμη έρχεται μία από τις μεγαλύτερες (σε έκταση, βάθος, λυγεράδα, "γυρίσματα" και δυνατότητες έκφρασης) λαϊκές φωνές της Ελλάδας.
Η Ελένη Βιτάλη υπήρξε μία πάρα πολύ μεγάλη τραγουδίστρια την οποία έχω ακούσει να ερμηνεύει τόσο ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ κάποια τραγούδια που να μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Το να βλέπεις αυτήν την τρομερή γυναίκα να μη μπορεί να βγάλει μια ολόκληρη μουσική φράση στον ίδιο τόνο και να αναγκάζεται να σπάει τη μελωδία, να αλλάζει "φωνή" ?να προσπαθεί να τραγουδήσει με τις χαμηλότερες νότες της για να ολοκληρώσει ένα ρεφρέν-, να μπαίνει σε τραγούδια από "αλλού" και αλλού να βρίσκεται στη μέση μιας λέξης, να συλλαβίζει φθόγγους και να κάνει το ένα φάλτσο μετά το άλλο είναι αφόρητα λυπηρό.
Χτες, όπως και πέρυσι που την είχα ξαναδεί να μην μπορεί, ειλικρινά πάγωσε η καρδιά μου.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο "κρίμα" από το να στέκεις ανήμπορος απέναντι σε μία τέτοια κατάσταση.
Δεν τις αξίζει της Ελένης Βιτάλη αυτό που κάνει και κάποιος θα έπρεπε να την προστατεύσει από όλο αυτό. "Θέλει δύναμη να φεύγεις όταν αγαπάς", όπως τραγουδάει και η ίδια στην αρχή αυτού του προγράμματος, και ξέρω πως είναι πάρα πολύ δύσκολο αλλά και η παραμονή υπό τέτοιες συνθήκες είναι πολύ άσπλαχνο πράγμα.
Λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι..

Τελικά αξίζει να πάω;
Αποφασιστικά, δυνατά και κάθετα ΟΧΙ, θα πω εγώ που πήγα ανήμερα της εθνικής 28ης Οκτωβρίου κι έπεσα μεσ' στο θέμα.
Δεν θα περάσεις καθόλου καλά, δεν έχεις κανένα λόγο να πας και κάποτε με την αποχή μας έστω, πρέπει να δείξουμε στους μεγάλους καλλιτέχνες αυτής της χώρας ότι έχουν ΕΥΘΥΝΗ για όσα κάνουν.
Μεγαλύτερη ευθύνη από τους εφήμερους σταρ της πίστας οι οποίοι δεν έχουν και μία θέση στην Ιστορία του ελληνικού τραγουδιού να τιμήσουν με τη σημερινή συμπεριφορά τους.
Είμαι πολύ θυμωμένη.
Και στενοχωρημένη.
Και αυτό το κείμενο το έγραψα με τεράστιο κόπο γιατί το μόνο που ήθελα εξ αρχής να πω ήταν ένα κεφαλαίο ΚΡΙΜΑ!

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Για την ορχήστρα έχω καλά λόγια να πω ειδικά για τα ρυθμικά της μέρη τα οποία κρατούσε όσο καλύτερα γίνεται υπό αυτές τις συνθήκες.
Τα μελωδικά της όμως ήταν λίγο "γειά σου" αν και δεν μπορώ να αδικήσω τους μουσικούς όταν το "concept" είναι τέτοιο που 'ναι.
Άριστα φώτα, όπως πάντα στα καταστήματα του κυρίου Μαροσούλη. Και εντυπωσιακά ... ανεκτός ήχος (με πολλά προβλήματα) για τον οποίο τα ίδια καταστήματα δεν φημίζονται καθόλου.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]