Θάνος Μικρούτσικος: Ηρώδειο 24/6/2009 (**) ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:
Πόσες φορές έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια τα τραγούδια από τον "Σταυρό του Νότου" και τις "Γραμμές των Οριζόντων" (τον "Καββαδία του Μικρούτσικου" δηλαδή) σε μικρές μουσικές σκηνές, στο Μέγαρο, στο Θέατρο Βράχων, και ηχογραφημένα σε Live δισκάκια; Άπειρες. Πότε θα βαρεθώ να τα ακούω αυτά τα κομψομελοποιημένα αριστουργήματα του Καββαδία; Μάλλον ποτέ.
Μαζί μου, κατά τα φαινόμενα, δε θα βαρεθούν και τα δύο γεμάτα Ηρώδεια που ξαναέδωσαν το παρόν για να ξανακούσουν το παλιό βαπόρι να ξεμακραίνει από το λιμάνι κουβαλώντας το ναύτη που φοβάται τ' άστρα του Νοτιά, και τις απέραντες σαν θάλασσες ιστορίες του Καββαδία. Ιστορίες για εκείνον τον καλό τον μαύρο Γουίλ, που ο Θεός τον συγχώρεσε με λίγη απ' την άσπρη σκόνη ή το μικρό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι που κάποια μέρα εκείνος ο αποκαμωμένος ναυτικός θα στρέψει στον εαυτό του.
Και ποιος να βαρεθεί ιστορίες σαν αυτές, γραμμένες με πολύτιμες και ολάλμυρες λέξεις;
Αν κρίνω από το χειροκρότημα και το πόσοι σιγοτραγουδούσαν φεύγοντας, στα δρομάκια γύρω από το Μουσείο της Ακρόπολης, κανείς.
Αυτή είναι η σωστή απάντηση.

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Θα ξεκινήσω από το Δεύτερο μέρος της παράστασης γιατί και μόνο το γεγονός ότι επί σκηνής βρίσκονταν 11 (ολογράφως έντεκα) άνδρες που έπαιζαν και τραγουδούσαν δημιούργησε μια πολύ ιδιαίτερη δυναμική κι έσβησε τη γεύση της λίγο "ξύλινης" και "άκαμπτης" αίσθησης με την οποία μας άφησε το πρώτο μέρος με την Καμεράτα και την Ρίτα Αντωνοπούλου.
Καλλίφωνη και καλοκουρδισμένη τεστοστερόνη σε μεγάλες δόσεις; Καλύτερο δεν έχω.
Το πρώτο άριστα δέκα θα βάλω στον Μιλτιάδη Πασχαλίδη που βγήκε πρώτος στης σκηνή και "ξύπνησε" μέχρι και τα μάρμαρα με τη δυνατή και πολύχρωμη φωνή του. (όταν τον πετυχαίνεις σε "μέρα καλής φωνής" ο Μίλτος Πασχαλίδης είναι ένας από τους διαυγέστερους, ..βροντοφωνέστερους και εκφραστικότερους ερμηνευτές που έχουμε.
Για τον Γιάννη Κούτρα δεν έχω να προσθέσω τίποτα (στα όσα κατά καιρούς έχω γράψει) διότι υποψιάζομαι ότι γεννήθηκε με ένα μετρονόμο και μία ζυγαριά ακριβείας μέσα του, με αποτέλεσμα να σου δίνει την εντύπωση ότι δεν υπάρχει περίπτωση να "φύγει" από την ακρίβεια της ερμηνείας του ή να "σπάσει" το κρύσταλλο της φωνής του ακόμη κι αν τον πιάσεις από το λαιμό και κάνεις πως τον πνίγεις.
Οχι ότι έχει κανείς λόγο να πνίξει έναν τόσο καλό τραγουδιστή, αλλά λέμε τώρα..
Ο Χρήστος Θηβαίος στην αρχή σαν να ήθελε ζέσταμα μου φάνηκε, αλλά κάποια στιγμή συγκεντρώθηκε και τα είπε, συγκινητικά και σα να τα ψαρεύει από την ψυχή του, όπως μόνο εκείνος μπορεί και ξέρει.
Ε, τι περιμένεις να σου πω για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα; Αφού ξέρεις τη λιτότητα και την ευθύτητα με την οποία τα "λέει" κι όταν του δίνεις λόγια σαν του Καββαδία να πει, τότε ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα σε πετύχει κατάκαρδα.
Πέρασα καλά (κι εγώ και οι φίλοι που πήγαμε στο Ηρώδειο) κι ας μην ήταν το χτεσινοβραδινό ξαναζωντάνεμα αυτών των τραγουδιών το αρτιότερο που έχω ακούσει.
Δεν θα μείνω πολύ στο Α' μέρος, διότι δε θέλω να χαλάσω την καλή διάθεση με την οποία έφυγα από το Ηρώδειο. Η Καμεράτα, αν και καλή, ήταν... λίγο, πολύ "ακαδημαϊκή' για τα γούστα μου και δεν μου "έκατσε" καλά με τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου.
Πολλά ρομαντικά στοιχεία από τα έγχορδα που προσωπικώς δεν μου λένε τίποτα.
Η Ρίτα Αντωνοπούλου παρά την προσεκτική άρθρωση, το δραματικό ερμηνευτικό στιλ, την ιδιαίτερη βαθιά χροιά, και την όμορφη κορμοστασιά της δεν μπόρεσε να με συγκινήσει. Να οφείλεται αυτό στον όγκο που λείπει από τη φωνή της, στην αβεβαιότητα με την οποία κάνει τα "γυρίσματά" της, στην έλλειψη τεχνικής που δεν της επιτρέπει να δουλεύει καλύτερα με το διάφραγμά της και άρα να επικοινωνεί πιο δυναμικά και πιο άμεσα με το κοινό της;
Δεν ξέρω.
Ξέρω ότι με το γεμάτο Ηρώδειο μπροστά της και την Καμεράτα γύρω της, φάνηκε "λίγη" και 'τζάμπα' δραματική, χωρίς.. έμψυχο αποτέλεσμα δηλαδή.

Η καλύτερη στιγμή:
Ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν η καλύτερη στιγμή φυσικά. Καθισμένος για μία ακόμη φορά στο ιπτάμενο πιάνο του ή τρέχοντας πάνω κάτω σαν πρωτόβγαλτος μουσικός για να συντονίζει τον ήχο των μουσικών του ή τραγουδώντας εκείνους τους "εφτά νάνους" που πάντα κλέβουν την παράσταση, ήταν ως συνήθως κάλλιστος.

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Αριστα δέκα θα βάλω σε όλους τους μουσικούς τόσο της Καμεράτας όσο και του Β' Μέρους. Καλοκουρδισμένοι, ευαίσθητοι με τους ήχους, κομψοί και σωστοί στις εντάσεις τους όταν συνόδευαν τους τραγουδιστές.
Ωραιότατα "γεμίσματα" και jazzy σολαρίσματα από τον Θύμιο Παπαδόπουλο με τα πνευστά του (σαξόφωνα, κλαρινέτο, φλάουτο), εξαιρετικό, "λυρικό" και λυγερό βιολί από τον Στέλιο Γαργάλα, λαϊκότατο μπουζούκι από τον Γιάννη Στουρνάρα, καλοκουρδισμένος αλλά κατά τόπους "σαματατζής" ο Ακης Γαβαλάς στα τύμπανα, πολύ καλός ο Χρήστος Βογιατζής στο μπάσο του και ευέλικτος ο Δημήτρης Ζηκογιάννης με την ηλεκτρική και την ακουστική κιθάρα του (τις 'κράτησε' και τις δύο με συνέπεια και δεξιοτεχνία).
Να σημειώσω ότι στο Β' μέρος επί σκηνής υπήρχε και κουαρτέτο εγχόρδων (α' και β' βιολί, βιόλα και τσέλο) αποτελούμενο από όμορφες κυρίες των οποίων όμως ο ήχος 'ψιλοχάθηκε' μέσα στην ένταση των άλλων οργάνων. Αν έστηνες αυτί όμως καταλάβαινες πόσο πλούτιζαν και ομόρφαιναν τον συνολικό ήχο όσο έπαιζαν.
Η καλή ποιότητα του ήχου και οι καλοί μουσικοί που τον παρήγαν συνέβαλαν πολύ στο να φύγουμε όλοι με την αίσθηση ότι είχαμε ακούσει "καλή μουισκή'. Αρα ας πω κι ένα "Μπράβο"!

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]