H θεατρική ομάδα Rimini Protokoll, με έδρα το Βερολίνο, κάνει ένα ιδιότυπο είδος θεάτρου καταργώντας τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία.

Με στόχο να ερευνήσει τις σύγχρονες κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις, χρησιμοποιεί συχνά μη επαγγελματίες ηθοποιούς, αλλά ήρωες της καθημερινότητας που εμπλέκονται μέσα σ’αυτές. Στις 11 και 12 Ιουλίου η ομάδα θα παρουσιάσει στον Χώρο Δ της Πειραιώς 260 την παράσταση «Radio Muezzin»

Ο σκηνοθέτης Στέφαν Κάιγκι ασχολείται σε αυτή την παράσταση με τους μουεζίνηδες του Καίρου που καλούν από τους μιναρέδες του πιστούς να προσέλθουν στην προσευχή. Οι περισσότεροι είναι κυβερνητικοί υπάλληλοι, συνήθως κοιμούνται μέσα στα τζαμιά και αναλαμβάνουν και καθήκοντα επιστάτη. Το καθεστώς αυτό ωστόσο αναμένεται να αλλάξει, αφού η κυβέρνηση της Αιγύπτου προσανατολίζεται στο να τους καταργήσει και να αναθέσει σε έναν μουεζίνη να καλεί τους πιστούς μέσω ραδιοφώνου. Μια παράδοση πολλών χρόνων αναμένεται να σβήσει και μαζί με αυτή και οι φωνές 30.000 περίπου μουεζίνηδων στην Αιγυπτιακή πρωτεύουσα.

Στην παράσταση τέσσερις μουεζίνηδες από το Κάιρο ανασυνθέτουν στη σκηνή την καθημερινότητά τους. Μιλούν για τον τόπο που γεννήθηκαν, την οικογένειά τους, την πρόσληψή τους από την κυβέρνηση, τις καθημερινές τους ασχολίες στο τζαμί, τις δουλειές που κάνουν παράλληλα προκειμένου να επιβιώσουν. Ο Στέφαν Κάιγκι, μέλος της σκηνοθετικής ομάδας των Rimini, εστιάζει σε τέσσερις «συνηθισμένες» περιπτώσεις ανθρώπων που αφηγούνται τις «ασήμαντες» λεπτομέρειες της ζωής τους προκειμενου να αναδείξει μέσα απο την προσωπική βιογραφία ένα συλλογικό πρόβλημα.

Η πρωτοποριακή αυτή ομάδα του Βερολίνου, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 προτείνει ένα νεορεαλιστικό θέατρο που βασίζεται εν μέρει και στη χρήση οπτικοακουστικού υλικού προκειμένου να αναδείξει τους σύγχρονους προβληματισμούς πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Οι πρωταγωνιστές εδώ μεταφέρουν μέσα από τις αφηγήσεις τους τον κόσμο της Ανατολής, με τα κοσμικά και θρησκευτικά του χαραχτηριστικά.

Οι μουεζίνηδες εκπροσωπούν μια παράδοση ανοίκεια στο δυτικό κόσμο, ισχυρή ομως στην κοινωνία της Αιγύπτου. Λέγεται πως ο πρώτος μουεζίνης ήταν ένας σκλάβος που απελευθερώθηκε γιατί είχε γλυκιά φωνή. Ως τη δεκαετία του ’50 οι μουεζίνηδες ήταν συχνά άνθρωποι τυφλοί που είχαν όμως το προνόμιο να ανεβαίνουν στο μιναρέ και να καλούν τους πιστούς για την προσευχή. Τα τελευταία χρόνια οι περισσότεροι μουεζίνηδες ήταν διορισμένοι από το κράτος. Συνήθως κοιμόντουσαν στο τζαμί και επισκέπτονταν τις οικογένειές τους περιστασιακά. Επίσης λειτουργούσαν σαν επιστάτες του τζαμιού: ήταν υπεύθυνοι για την ασφάλεια και την καθαριότητα του χώρου.

Στη σημερινή εποχή της σύχγρονης τεχνολογίας ο ρόλος τους αναγκαστικά υποβαθμίζεται. Το ραδιόφωνο, με μια φωνή, μπορεί να αντικαταστήσει τις χιλιάδες που ακούγονταν στις γειτονιές του Καίρου. Εκτός από το προφανές κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργεί η κατάργηση τόσων θέσεων εργασίας, πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως το νέο μέτρο αλλοιώνει και τη σχέση των πιστών με το Θείο.

Ο Στέφαν Κάιγκι και η ομάδα του προσεγγίζει το θέμα απο διάφορες πλευρές, αφήνοντας το ταυτόχρονα ανοιχτό στις πολλαπλές ερμηνείες και αναγνώσεις που μπορούν να γίνουν γύρω από αυτό.

Σύλληψη ? Σκηνοθεσία Stefan Kaegi
Πρωτότυπη μουσική - Ηχητικός σχεδιασμός Mahmoud Refat
Βίντεο Bruno Deville, Shady George Fakhry (Κάιρο)
Δραματουργία Laila Soliman
Σκηνικά Mohamed Shoukry
Φωτισμοί Sven Nichterlein, Saad Samir Hassan (Κάιρο)
Βοηθός σκηνοθέτη Dia'Deen Helmy Hamed
Τεχνικός διευθυντής Sven Nichterlein, Saad Samir Hassan (Κάιρο)
Video Operator: Bodo Gottschalk
Διεύθυνση παραγωγής Juliane Männel, Lana Mustaqh (Κάιρο)
Touring Support: Samah Samir, Ghada El-Sherbiny, Ramy Tawfeeq
Μετάφραση και υπέρτιτλοι Ebtihal Shedid, Bassant Hassan (Κάιρο)

Ερμηνεύουν:
Abdelmoty Abdelsamia, Ali Hindawy
Hussein Gouda, Hussein Bdawy,
Mansour Abdelsalam, Mansour Namous, Mohamed Ali, Mahmoud Farag
Sayed Abdellatif, Mohamed Hammad