Ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα από την αρχή, η δεύτερη αυτή κινηματογραφική μεταφορά του διάσημου κόμικ της Marvel (μετά την κατά γενική ομολογία αποτυχημένη αλλά και για πολλούς παραγνωρισμένη απόπειρα του Ανγκ Λι το 2003) πάσχει ολοκληρωτικά από την ίδια διττή υπόσταση στην οποία είναι καταδικασμένος ο ήρωας της. Από τη μία υπάρχει ο Μπρους Μπάνερ του ηθοποιού (και σεναριογράφου) Εντουαρντ Νόρτον. Ενας μοναχικός, δυστυχισμένος και απόκληρος κατά λάθος ήρωας που βασανίζεται από τις τύψεις του τέρατος που ο ίδιος δημιούργησε και την αγωνία της επιθυμίας να μπορέσει κάποια στιγμή να γίνει φυσιολογικός. Σχεδόν έφηβος σε σωματική διάπλαση και με ένα βλέμμα που προδίδει το ένοχο παρελθόν του, ο κατά Νόρτον Μπρους Μπάνερ / Hulk είναι στην πραγματικότητα ένας αντιήρωας που βρέθηκε ξαφνικά στο περιθώριο, υποχρεωμένος να ελέγχει συνεχώς το θυμό του.
Από την άλλη υπάρχει ο Hulk του σαματατζή σκηνοθέτη Λουίς Λετεριέ που οι περγαμηνές του («Transporter», «Danny The Dog») δεν θα δικαιολογούσαν ποτέ την αναβάθμιση του στην A list του Χόλιγουντ. Ο δικός του πράσινος γίγαντας- εξ ολοκλήρου δημιούργημα των ειδικών εφέ - μοιάζει αστείος μέσα στα υπερμεγέθη παντελόνια του καθώς σπέρνει τον πανικό και την καταστροφή βγάζοντας άναρθρες κραυγές ως μία γνήσια πολεμική μηχανή που δεν ξέρει πού ακριβώς πρέπει σταματήσει.
Το χάος που τους χωρίζει δεν γεφυρώνεται ποτέ. Ούτε από τις θορυβώδεις σκηνές δράσης, ούτε από το σχηματικό love story του Hulk με την επιστήμονα Μπέτι Ρος, ούτε από την δήθεν κριτική στην ανοησία που κυριαρχεί στον αμερικανικό στρατό, ούτε -φυσικά- από την τελική μάχη του Hulk με τον επίσης μεταλλαγμένο Abomination στο κέντρο της Νέας Υόρκης που θυμίζει κακοφτιαγμένο video game της σειράς. Αν με αυτήν την ταινία, το Χόλιγουντ επιθυμούσε να διαγράψει από τη μνήμη τον «Hulk» του Ανγκ Λι και δημιουργήσει -επιτέλους- μια ταινία αντάξια του μύθου του «Απίθανου Hulk» έτσι όπως τον γέννησαν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο Σταν Λι και Τζέικ Κίρμπι μάλλον θα πρέπει να προσπαθήσει ξανά.
Μανώλης Κρανάκης
