Ενδιαφέρουσα η κινηματογραφική ατμόσφαιρα των αρχών του '60, τα κοστούμια και ο μεθυσμένος ρυθμός των ανθρώπων που ζούσαν τότε στα όρια εκρηκτικών καταστάσεων. Συμπαθής είναι και ο Τζόνι Ντεπ, οι εξαιρετικές προθέσεις του οποίου όμως δεν είναι ικανές να αναστήσουν το πνεύμα του θρυλικού Χάντερ Τόμσον ούτε να εισάγουν το κοινό στα μυστικά της ιδιότυπης Γκόντζο-δημοσιογραφίας του.
Με την λέξη Γκόντζο ο Χάντερ Τόμσον όρισε ένα αντισυμβατικό δημοσιογραφικό στυλ που αναμειγνύει το ρεπορτάζ με την μυθιστορηματική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο. Ανέτρεψε έτσι πολλά δημοσιογραφικά κλισέ της εποχής, προκάλεσε εχθρότητα και χλεύη, και σαφώς επηρέασε πολλούς μεταγενέστερους συγγραφείς και δημοσιογράφους.
Χαρακτηριστικό, αν και πρώιμο, δείγμα της Γκόντζο σχολής του το «Μεθυσμένο Ημερολόγιο» γράφτηκε το 1960 αλλά εκδόθηκε μόλις το 1998, επτά χρόνια πριν την αυτοκτονία του. Διαδραματίζεται στο Πόρτο Ρίκο, αποτυπώνει την αρχή του τέλους του «αμερικανικού ονείρου», προφητεύει την εκρηκτική δεκαετία που θα ακολουθούσε και κάθε σελίδα του είναι ποτισμένη στο αλκοόλ.
Ο Τζόνι Ντεπ, που λατρεύει αυτό το βιβλίο, ήθελε εδώ και καιρό να το μεταφέρει στο σινεμά. Εξάλλου γνώριζε καλά τον Χάντερ κι είχε ήδη ενσαρκώσει άλλο ένα alter ego του (τον Ραούλ Ντουκ στο «Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας» του Τέρι Γκίλιαμ το 1998).
Το στήσιμο της παραγωγής λοιπόν, κατά μεγάλο ποσοστό, οφείλεται στον ίδιο τον Ντεπ, ο οποίος ανέλαβε και τον κεντρικό ρόλο του δημοσιογράφου Πολ Κεμπ. Μποέμ, μέθυσος, κυνικός, ιδεολόγος και απηυδισμένος από τη ζωή στη Νέα Υόρκη, ο Κεμπ πάει στο Πόρτο Ρίκο για να δουλέψει σε μια φτηνή εφημερίδα.
Εκεί μπλέκει με παράξενους τύπους, εξίσου κυνικούς και μέθυσους, συμμετέχει σε κοκορομαχίες καταναλώνει παράνομες ουσίες και ερωτεύεται την πανέμορφη Σενό (Αμπερ Χερντ) ερωμένη ενός διεφθαρμένου εκατομμυριούχου μεσίτη. Αυτός με τη σειρά του ζητά από τον Κεμπ να τον βοηθήσει σε μια κτηματομεσιτική απάτη πολλών εκατομμυρίων.
Και καθώς το έργο ξεκινάει με δύναμη και ο σκηνοθέτης Μπρους Ρόμπινσον («Withnail and I») μοιάζει να ξαναβρίσκει τον παλιό του εαυτό, τα πάντα αρχίζουν να καταρρέουν: ο Ντεπ κάτι άλλο έχει στο νου του και αδυνατεί να ενσαρκώσει ολοκληρωμένα τον ιδιότυπο χαρακτήρα του Κεμπ, το σενάριο είναι κακογραμμένο, με πολλά κενά και ασάφειες και ο Ρόμπινσον δεν ξέρει που ακριβώς να ρίξει το βάρος του και πώς να χτίσει την πλοκή και τους χαρακτήρες.
Μακριά από την ουσία και το πνεύμα του Τόμσον, το «Μεθυσμένο Ημερολόγιο» είναι, πέρα για πέρα, νηφάλιο, καθωσπρέπει και γυαλισμένο. Μια χαμένη ευκαιρία γύρω από ένα εξαιρετικό βιβλίο και μια ταραγμένη και πλούσια, σε γεγονότα και ιδέες, εποχή που εδώ μοιάζει με κακοτυπωμένη τουριστική καρτ ποστάλ.
Ορέστης Ανδρεαδάκης
