Σίκουελ του εξίσου άθλιου “Ταξιδιού στο Κέντρο της Γης”, αυτό το “Ταξίδι” παρακολουθείται με ενδιαφέρον μονάχα αν κάποιος θέλει να ανακαλύψει πόσο κακά μπορούν να γίνουν τα οπτικά εφέ.

Και επειδή η πρώτη, εμπνευσμένη από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν, ταινία δεν ήταν αρκετή, τα μεγάλα μυαλά του Χόλιγουντ θέλησαν να φέρουν ξανά στις (μεγάλες, δυστυχώς) οθόνες μας το κόνσεπτ του “Ταξιδιού”. Αυτή τη φορά, η φαντασία του Γάλλου συγγραφέα λεηλατείται μαζί με τα “Ταξίδια του Γκιούλιβερ” αλλά και το τηλεοπτικό “Lost” για να δημιουργηθεί ένα γελοιωδώς ψεύτικο, κενό ουσίας και χαρακτήρων φιλμ, με πολύ κακής ποιότητας γραφικά.

Σε αυτό, ο Τζος Χάτσερσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο αναζητά στο μυστηριώδες νησί τον παππού του, παρέα με τους απολαυστικά β’ διαλογής Λουίς Γκουσμάν και Βανέσα Χάτζενς. To 3D μονάχα επιτείνει το αισθητικό πρόβλημα, καθώς η διαφορά ανάμεσα στα σώματα των ηθοποιών και το ζωγραφιστό φόντο είναι τραγικά εμφανής (πιθανότατα φόρος τιμής στα πρώτα “Star Wars”; Δεν θα μάθουμε ποτέ). Oπως και να ‘χει, η συνύπαρξη των Ντουέιν Τζόνσον (στον ρόλο του πατριού) και Μάικλ Κέιν (ο παππούς) στο ίδιο φιλμικό σύμπαν δεν είναι το πιο σουρεαλιστικό στοιχείο της ταινίας - και αυτό μάλλον λέει πολλά.

Φαίδρα Βόκαλη