Μακάβριο χιούμορ και ανατρεπτική διάθεση σε ένα από τα πιο σύνθετα και πρωτότυπα θρίλερ φρίκης των τελευταίων ετών, αν και θα θέλαμε ένα πιο αληθοφανές - πάντα εντός των συμβάσεων του είδους - φινάλε.
Πέντε φίλοι και συμφοιτητές ξεκινούν για ένα Σαββατοκύριακο χαλάρωσης σε μια απομονωμένη ορεινή αγροικία. Είναι ο «ωραίος» Κερτ, η ξανθιά, σέξι σύντροφός του Τζουλς, η συνεσταλμένη, μελετηρή Ντέινα, ο ευγενής Αφροαμερικανός Χόλντεν και ο μόνιμα μαστουρωμένος Μάρτι.
Λίγα μίλια πριν από τον προορισμό τους, ένας χωριάτης βενζινάς τους δίνει λιγοστά στοιχεία για το παρελθόν του οικήματος, το οποίο μοιάζει να κρύβει σκοτεινές δυνάμεις όπως θα διαπιστώσει η παρέα από το πρώτο κιόλας βράδυ... Ιδού τα εντελώς απαραίτητα συστατικά για ένα -ακόμα- τυπικό νεανικό θρίλερ φρίκης.
Το μόνο που μένει να μαντέψεις είναι αν για τις προδιαγραμμένα διαδοχικές σφαγές την ευθύνη θα πάρει κάποιο ανήσυχο πνεύμα, στην παράδοση της μυθολογίας του στοιχειωμένου σπιτιού ή κάποιος απρόσωπος εκδικητής, αλά «Halloween» ή «Παρασκευή και 13».
Κι όμως, κάθε άλλο παρά «τυπικό» θα αποδειχθεί το «Μικρό σπίτι στο δάσος» του νεοεμφανιζόμενου στο σινεμά Ντρου Γκοντάρ, όπως εξάλλου σε υποψιάζει και η εισαγωγική, προ των αρχικών τίτλων σκηνή, όπου παρακολουθείς στελέχη μιας αδιευκρίνιστης εταιρείας να συζητούν για τις επιδόσεις των διεθνών ανταγωνιστών τους!
Δεν θα αποκαλύψουμε ποιους εκπροσωπούν και τι ακριβώς σκαρώνουν, ας πούμε απλά πως έχουμε να κάνουμε εδώ με μια ταινία γεμάτη ευρήματα, που αποπειράται μια περίληψη όλων των γνώριμων κλισέ της μοντέρνας σινεμυθολογίας τρόμου στις εικόνες της για να τα... ανατρέψει εν τέλει εκ των έσω, στο φάσμα ενός ευρύτερου σχολίου για τους απωθημένους ανθρώπινους φόβους και, κυρίως, για την αμφίδρομη σχέση των φόβων αυτών με τους μηχανισμούς κατασκευής κινηματογραφικού θεάματος.
Και παρότι στην πορεία προς την εσχατολογικού τύπου κορύφωση, οι ελιγμοί στην πλοκή υπηρετούν μάλλον αυθαίρετα και βιαστικά τούτη την αλληγορική διάθεση, ομολογούμε πως πρόκειται για ένα από τα πιο έξυπνα αστεία, πρωτότυπα φιλμ που μας έδωσε τελευταία το αμερικανικό σινεμά φαντασίας, με μια ιδιοφυή, μάλιστα, σεκάνς -η κάθοδος στη δαιδαλώδη «κόλαση» και η έφοδος των μυθικών όντων- που αξίζει περίοπτης θέσης σε ανθολογία του είδους.
Ρόμπυ Εκσιέλ
