Συνεχίζοντας τον καταιγισμό των γαλλικών παραγωγών τις τελευταίες εβδομάδες στις ελληνικές αίθουσες, η «Επιστροφή Στον Έρωτα» είναι χαρακτηριστική του προφίλ της Ταινίας για Θερινό Σινεμά (εμπορική ρομαντική κομεντί, αναγνωρίσιμοι σταρ, ανάλαφρο ύφος), ευτυχώς με λίγη περισσότερη εξυπνάδα και συναίσθημα σε σχέση με την συντριπτική πλειοψηφία των αντίστοιχων αμερικανικών παραγωγών, αλλά και παρόμοιων γαλλικών προσπαθειών.

Για άλλη μια φορά τα εκ διαμέτρου αντίθετα έλκονται, στην ιστορία μιας νεαρής, πετυχημένης χήρας που πιάνει τον εαυτό της να κάνει βήματα προόδου με τον πιο απίθανο από τους υποψηφίους, και το μεγαλύτερο μέρος της κωμωδίας φυσικά προκύπτει (κάπως τεμπέλικα) από την υπερβολή στις διαφορές ανάμεσα στην μικροσκοπική, στιλάτη Όντρεϊ Τοτού και τον ανοικονόμητο, αδέξιο Φρανσουά Νταμιέν. Μη πετυχαίνοντας ποτέ το μομέντουμ που χρειαζόμασταν για να πειστούμε για μια τέτοια περίεργη εξέλιξη, η ταινία αμφιταλαντεύεται συχνά όσον αφορά το ύφος της, μοιάζοντας ανίκανη να αποφασίσει ανάμεσα στο ρεαλιστικό και τον πιο φανταστικό τρόπο αφήγησης - αποτέλεσμα η όχι πάντα ισορροπημένη μίξη και των δύο, που προδίδουν την έλλειψη μίας αρκετά δυνατής σκηνοθετικής ματιάς.

Υπάρχει όμως και αληθινό συναίσθημα στην ιστορία αυτή, είτε στο γενναίο βήμα της ταινίας να δώσει χρόνο στην περίοδο πένθους της Ναταλί, είτε στον διστακτικό τρόπο που αρχίζει να χρειάζεται τον Μάρκους, σχεδόν χωρίς την θέλησή της. Οι δύο ηθοποιοί μοιράζονται μια συμπαθέστατη χημεία, κυρίως χάρη στην σωστά μετρημένη, γλυκύτατη ερμηνεία του Νταμιέν που, παρά τις κάποιες γελοίες στιγμές του ρόλου, πείθει απόλυτα για αναπάντεχο καταφύγιο της κάπως αινιγματικής και σίγουρα σφιγμένης Ναταλί, που σώζεται από την πάντα αξιαγάπητη Τοτού. Παρά τις κάποιες αντιρρήσεις για τον επίπεδο τρόπο που φτάνει ως εκεί, όταν έρθει η ώρα για την πανέξυπνη, χαριτωμένη τελευταία σκηνή, αυτοί οι δύο θα σας έχουν πάρει με το μέρος τους.

Χριστίνα Λιάπη