Όπως και οι πρόσφατοι «Άθικτοι», το «Ούτε Στον Εχθρό Μου» είναι άλλη μια ηθογραφική κωμωδία για δύο εντελώς αντίθετους χαρακτήρες (πλούσιος-μορφωμένος-ευγενικής καταγωγής-καθώς πρέπει, φτωχός-αμόρφωτος-τυχάρπαστος-αυθόρμητος) που (υποτίθεται ότι) κατοικούν στην σημερινή Γαλλία και ενώνουν τις ζωές τους και μαθαίνουν απαραίτητα Μαθήματα Ζωής στην πορεία: από τη μια, ο ένας μαθαίνει να είναι υπεύθυνος, από την άλλη ο άλλος να διασκεδάζει την ζωή.

Ακούγεται εντελώς κλισέ, και είναι, όσο δεν φαντάζεστε - εκεί όμως που οι «Άθικτοι» είχαν τουλάχιστον δύο σχετικά καλογραμμένους χαρακτήρες και καλοκουρδισμένους ηθοποιούς (ο εξαιρετικός Ομάρ Σι όντως έπειθε ότι μπορεί να αλλάξει την ζωή σου με την ενέργειά του), η ταινία της Αν Φοντέν δεν ισοδυναμεί με τίποτα περισσότερο από ένα άθροισμα ξαναζεσταμένων κλισέ που ακολουθούν μια εξαντλημένη πια φόρμουλα, χωρίς καμία επιλογή του σεναρίου ή της σκηνοθεσίας δεν προδίδει ιδιαίτερη έμπνευση ή φροντίδα για την ιστορία.

Θέλοντας να τονίσει την απόσταση μεταξύ αυτών των δύο πόλων όμως (και τους χωρίζουν τα πάντα, χωρίς υπερβολή) ξεχνά να καλλιεργήσει αρκετά τους χαρακτήρες και την χημεία τους ώστε η επακόλουθη εξέλιξη της σχέσης να μην μοιάζει αστεία - και όχι με την καλή έννοια - και φυσικά να μην έχει τίποτα να προσφέρει, έστω και χιουμοριστικά, για το δεδομένο ταξικό χάσμα που χρησιμοποιεί για κωμικό εφέ.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ μπορεί να παίξει τον ρόλο της σνομπ, ανέραστης βασίλισσας των πάγων στον ύπνο της αλλά χρειαζόταν τουλάχιστον έναν αντάξιο παρτενέρ για να ρίξει τις άμυνές της - και ο Μπενουά Πελβουρντ μπορεί να είναι συμπαθής αλλά ποτέ δεν προβάλλει την χαρισματική συμπεριφορά που θα μπορούσε να πείσει για τις τεράστιες αλλαγές που εμπνέει ο χαρακτήρας του, κυρίως όταν καλείται να υπερασπιστεί τις πιο λεπτές πτυχές του αβανταδόρικου ρόλου του, που καταλήγει γρήγορα καρικατούρα.

Χριστίνα Λιάπη