Ο Τζάκι είναι λάτρης της υψηλής κουζίνας. Είναι αυτοδίδακτος, πολύ ταλαντούχος αλλά και εξαιρετικά πεισματάρης. Ο διάσημος σεφ Αλεξάντρ Λαγκάρντ είναι σε διαμάχη με τον Στάνισλας Μάτερ, τον νέο διευθυντή του ομίλου που διευθύνει το εστιατόριό του, Cargo Lagarde. Ο Μάτερ δολοπλοκεί προκειμένου να τον κάνει να χάσει ένα αστέρι στον επόμενο Οδηγό Εστιατορίων, ώστε να τον αντικαταστήσει με κάποιον νεότερο και πιο «σύγχρονο» σεφ, ο οποίος ασπάζεται τη χημική και τη μοριακή κουζίνα που αποφέρει πολύ περισσότερα χρήματα. Ο Στάνισλας Μάτερ ξεκινά απολύοντας ένα-ένα τα μέλη της ομάδας του Λαγκάρντ. Το χειρότερο όμως, είναι ότι ο Λαγκάρντ αρχίζει να ξεμένει από ιδέες για το νέο του μενού, το οποίο πολύ σύντομα θα έρθουν να δοκιμάσουν και να αξιολογήσουν οι κριτές του Οδηγού. Εκείνη την στιγμή εμφανίζεται μαγικά στον δρόμο του ο Τζάκι, η συμβολή του οποίου θα σταθεί καταλυτική.

Λίγες εβδομάδες πριν, με αφορμή την κυκλοφορία στις αίθουσες της ταινίας «Οι Γυναίκες του Έκτου Ορόφου», κάναμε λόγο για την μοντέρνα γαλλική κωμωδία και για το πώς έχει καταλήξει τα τελευταία χρόνια να αποτελεί κινηματογραφικό είδος από μόνη της. Σε αυτό, γράφαμε, συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό οι ανάλαφρες θεματικές της, ο συχνά ντελικάτος τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το χιούμορ και οι ελκυστικές στο ευρυ κοινό συνταγές της. Τρανότερο παράδειγμα στην περιγραφή αυτή δεν θα μπορούσε, μάλλον, να υπάρξει από την ταινία «Ο Σεφ του Σεφ». Μοντέλο ελαφρότητας, σε σημείο που η εμπειρία και η ανάμνηση του φιλμ εξανεμίζεται αυτομάτως μετά το πέρας της παρακολούθησής του, το χαριτωμένο αλλά ασήμαντο δημιούργημα του Ντανιέλ Κοέν προσπερνά τις απαιτήσεις ενός χορταστικού φιλμικού γεύματος για να προσφέρει το κινηματογραφικό αντίστοιχο ενός ελάχιστων απαιτήσεων επιδορπίου.