Tο «The Raid» είναι όσο πιο αγνή, καθαρή και ευθύτατη μπορεί να είναι μια περιπέτεια στις μέρες του Μεγάλου Μπλοκμπάστερ. Μια 20μελής ομάδα ειδικά εκπαιδευμένων SWAT εφορμά σε ένα κακοδιατηρημένο πολυώροφο κτίριο κάπου στα βάθη της κακόφημης πλευράς της Τζακάρτα. Το κτίριο το ελέγχει ο τοπικός νονός του εγκλήματος, ο οποίος μεταξύ άλλων διακινεί ναρκωτικά και έχει στο ρετιρέ τη βάση του. Οι ένοικοι είναι όλοι μπράβοι, βαποράκια, μυστήριοι τύποι που κάτι θέλουν από αυτόν - η ουσία είναι: όχι και το πιο φιλικό περιβάλλον για έναν νομοταγή πολίτη.
Η ομάδα θα ορμήσει, και αυτό που ακολουθεί είναι ένα σχεδόν δίχως προηγούμενο όργιο βίας, οργής, ιδρώτα, αίματος, αγωνίας, σπασμένων οστών. Υπάρχουν σκηνές μάχης σώμα με σώμα (ή με σώματα, καλύτερα) που θα ήθελες να διαρκούν σε ολόκληρη την ταινία. Φυσικά, αργά ή γρήγορα θα προκύψουν οι απαραίτητες ανατροπές, οι προδοσίες, οι αποκαλύψεις, αλλά όλα θα συμβούν αφότου έχεις ήδη βυθιστεί στον συναρπαστικό κόσμο της πολεμικής τέχνης Pencak Silat. Χωρίς υπερβολή, δεν θα θες να τελειώσουν οι όροφοι.
Η ταινία παίχτηκε στο Φεστιβάλ του Τορόντο, όπου ενθουσίασε το κοινό και τους κριτικούς και αποτελεί έτσι μια δικαίωση για τον σκηνοθέτη της που, μια πενταετία πριν, αποφάσισε να μεταφέρει ουσιαστικά τη ζωή του στην Ινδονησία. Ο νεαρός Ουαλός Γκάρεθ Έβανς αναλάμβανε τότε να σκηνοθετήσει ένα ντοκιμαντέρ για την πολεμική τέχνη του Pencak Silat, κάτι που τελικά τόσο τον συνάρπασε, ώστε αποφάσισε να βασίσει την επόμενη ταινία του γύρω από αυτήν. Η διεθνής επιτυχία του «The Raid» (σύντομα και σε χολιγουντιανό ριμέικ!) δίνει πλέον στον Έβανς τη δυνατότητα να γυρίσει ένα ακόμη πιο φιλόδοξο πρότζεκτ που είχε στο μυαλό του ξεκινώντας αλλά εγκατέλειψε λόγω χρηματικών περιορισμών - και μάλιστα ως σίκουελ.
Είπαμε, ακούγεται σαν αρχή ανέκδοτου. Ένας Ουαλός σκηνοθέτης θέτει τις βάσεις για μια μικρή αυτοκρατορία ινδονησιακών ταινιών πολεμικών τεχνών. Όμως, όταν τα φώτα σβήσουν δεν θα υπάρχουν γέλια. Μόνο θα κρατάς την ανάσα σου και θα ζητωκραυγάζεις με ενθουσιασμό και αγωνία.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
