Η Πόλη των Παιδιών

30.10.2012
Η πολλά υποσχόμενη Κίκα Γεωργίου, που πριν λίγες εβδομάδες βραβεύτηκε στο φεστιβάλ ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ COSMOTE ως η καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός ελληνικής ταινίας, πρωταγωνιστεί στο ενδιαφέρον ντεμπούτο «H Πόλη των Παιδιών», το οποίο βραβεύτηκε από τη Διεθνή Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου και από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών ως η καλύτερη εγχώρια ταινία στο περσινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ενώ έχει τιμηθεί και από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για το σενάριο, τον Α’ γυναικείο ρόλο και τα οπτικά εφέ της.

Στην προσεγμένη εναρκτήρια σκηνοθετική και σεναριακή του δουλειά, ο Γιώργος Γκικαπέππας κινεί παράλληλα τις ιστορίες τεσσάρων μητροπολιτικών ζευγαριών, διαφορετικής ηλικίας και εθνικότητας, καθένα από τα οποία διαχειρίζεται, σε μια κρίσιμη στιγμή του κοινού βίου του, τον ερχομό ενός παιδιού.

Ένα ζεύγος μεσηλίκων βλέπει τον γάμο του να διαλύεται, ένας νεαρός άντρας με την φιλενάδα του υποχρεώνεται υπό την απειλή όπλου να αντικρίσει αλλιώς μια πρόωρη εγκυμοσύνη, ένας άκαρπος αγώνας εξωσωματικής ενώνει και χωρίζει δύο γυναίκες οι οποίες έχουν μοιραστεί τον ίδιο άντρα και μια νεαρή Ιρακινή μετανάστης, μόνη στο διαμέρισμά της, αναγκάζεται να γεννήσει με τη βοήθεια ενός μοναχικού Έλληνα γείτονα.

Τοποθετημένο σε μια τωρινή και απολύτως αναγνωρίσιμη ελληνική πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης και του διαρκούς άγχους για ένα παρόν που μοιάζει επίφοβο και για ένα μέλλον το οποίο φαντάζει ακόμη πιο αβέβαιο, το πολυφωνικό δράμα του Γκικαπέππα θέτει ως βασικό του προβληματισμό τον ερχομό μιας καινούργιας ζωής ως ριψοκίνδυνο στοίχημα σε έναν ασταθή, αποξενωτικό και συχνά παράλογο και βίαιο κόσμο.

Χωρίζοντας το σενάριό του ακριβοδίκαια στις τέσσερις ανθρώπινες ιστορίες που το απαρτίζουν, ο σκηνοθέτης ανοιγοκλείνει χωροταξικά την ταινία του, τοποθετώντας την πότε σε κλειστά διαμερίσματα και πότε σε ανοιχτούς ορίζοντες, διατηρώντας ωστόσο παντού την ίδια αίσθηση ψυχολογικής έντασης και διογκούμενου άγχους.

Η σκηνοθεσία του, διακριτική και σωστά παρατηρητική, βρίσκεται στο μεγαλύτερο μέρος της μονίμως τοποθετημένη απέναντι στα γεγονότα, δίχως να αντλεί εύκολα συμπεράσματα και κρίσεις γι’ αυτά. Και μόνο στο τελευταίο του κομμάτι το φιλμ εκβιάζεται σεναριακά προς ένα δραματικό φινάλε που ενώνει τις τύχες των περισσότερων χαρακτήρων που παρακολουθήσαμε σε μια φορτισμένη συγκινησιακά και οπωσδήποτε βεβιασμένη κατακλείδα.

Καλογραμμένη, ψύχραιμη στη ματιά της και άψογα ερμηνευμένη, πάντως, η «Πόλη των Παιδιών» φανερώνει ταλέντο και περιέχει αρετές που σπάνια συναντά κανείς σε ταινία πρωτοεμφανιζόμενου δημιουργού. Όσο για το όνομα του σκηνοθέτη της, αυτό είναι βέβαιο πως θα μας απασχολήσει ξανά και πιθανόν με καλύτερα αποτελέσματα.