Σηματοδοτώντας την πιο αναπάντεχη ανάσταση κινηματογραφικού φραντσάιζ στην ιστορία (όταν τα πρώτα τέσσερα κεφάλαια είναι από μέτρια έως κακά, τι ελπίδες να’χεις άλλωστε;), το «Fast Five» πριν δύο χρόνια έδωσε ανάσα ζωής στην ξεχασμένη εν πολλοίς «Fast & Furious» κινηματογραφική σειρά, με την εξωφρενική, εξωπραγματική και απλά έξαλλη ενέργειά του. Ξαφνικά η φιλοδοξία επέστρεψε και μαζί με αυτήν, οι προσδοκίες - πόσο μπορούν να ανεβάζουν τον πήχη της δράσης; Τι άλλο μπορεί να κάνει ένα αυτοκίνητο για να εντυπωσιάσει; Πόσο περισσότερο μπορεί να φουσκώσει ο Βιν Ντίζελ για να προφτάσει την πλάτη-αεροδιάδρομο του Ντουέιν Τζόνσον;
Έτσι, το «Fast & Furious 6» (ή μάλλον το «Furious 6» όπως γράφει στους τίτλους αρχής) είχε δύσκολο έργο και δεν είναι να απορεί κανείς που δεν τα κατάφερε ακριβώς. Σίγουρα η δράση (που φυσικά αψηφά τους νόμους της φυσικής ή/και της λογικής) παραμένει φρενήρης και υποδειγματικά εκτελεσμένη είτε πρόκειται για δράση που έχει να κάνει με αυτοκίνητα είτε όχι, τα μέλη του (αναζωογονητικά πολυσυλλεκτικού) καστ αρμονικά δεμένα, κάποιες νέες προσθήκες όπως εκείνη της Τζίνα Καράνο ευπρόσδεκτες, και η διασκεδαστική βλακεία που διέπει τις εξελίξεις της πλοκής, αμείωτη.
Η παλιοπαρέα επανενώνεται μετά την επιτυχημένη ληστεία της προηγούμενης ταινίας προκειμένουν να βοηθήσουν τον πράκτορα Χομπς να σταματήσει έναν αμοραλιστή τρομοκράτη και την προσπάθειά του να δημιουργήσει μια ισχυρή βόμβα. Εκτός από ασυλία, ο Χομπς τούς υποσχεται την λύση του μυστηρίου της Λέτι, η οποία φαίνεται να είναι ζωντανή παρά τον (εκτός πλάνου) θάνατό της κάποιες (ποιος θυμάται πόσες) ταινίες πίσω.
Κάτι όμως δεν κάνει κλικ με τον ίδιο τρόπο. Ίσως φταίνε οι κάποιες μελοδραματικές πινελιές, που ενισχύονται όσο το σενάριο παλεύει να δώσει χρόνο σε όλους τους χαρακτήρες στην πορεία τόσων ταινιών, χωρίς να μειώσει τα ένδοξα πλάνα των αγώνων ταχύτητας και των συγκρούσεων. Ίσως φταίει η αδύναμη χρήση τοποθεσιών όπως εκείνη του Λονδίνου, οι αχρείαστες υποπλοκές όπως εκείνη των ΗΠΑ ή ο παντελώς αδιάφορος και ανταλλάξιμος κακός του Λουκ Έβανς.
Ίσως όμως φταίει κυρίως η υποψία ότι η επιτυχία του «Fast Five» κολάκευσε τόσο τους συντελεστές ώστε να ξεχάσουν το βασικό λόγο που εκείνη η ταινία είχε επιτυχία: δεν έπαιρνε τον εαυτό της στα σοβαρά και τολμούσε να φτάσει στα όρια της αυτο-παρωδίας, κρατώντας μόνο κάποιες από τις σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες ως αντίβαρο στις απιθανότητες της δράσης. Το αξιοπρεπές για το είδος του «Furious 6» είναι εξίσου ανεγκέφαλο αλλά χωρίς το ανάλογο θάρρος να το επιδείξει περήφανα.
