Μετά τον ξαφνικό χαμό του αγαπημένου της σκύλου, ο οποίος αποτελούσε και τη μοναδική της συντροφιά, μια 30χρονη γυναίκα προσπαθεί να εξορκίσει τη θλίψη της και να βρει προσωρινό καταφύγιο από την αποξένωσή της στο εσωτερικό μιας γειτονικής τετραμελούς οικογένειας. Επειδή, όμως, η μοναξιά παρέμενε ανέκαθεν μια ιδιωτική υπόθεση, η γυναίκα αυτή είναι γραπτό να παραμείνει ένας παρίας.

Σύνθετο πορτραίτο μιας διόλου συνηθισμένης ηρωίδας, το «September» αποτελεί μια αξιοσέβαστη περίπτωση ταινίας, κυρίως για την θαρραλέα απόφασή του να ακολουθήσει τις αδιέξοδες και απέλπιδες πορείες μιας ιδιαίτερα εύθραυστης ιδιοσυγκρασίας, δίχως να αποστρέφει το βλέμμα από τις πιο άβολες στιγμές που επιφυλάσσει μια τέτοια παρατήρηση.

Τοποθετημένη σε μια αναγνωρίσιμη αστική πραγματικότητα όπου η θαλπωρή απέχει ένα μόλις βήμα από την απόγνωση και η προσωπική ευτυχία συνοδεύεται μονίμως από το τίμημά της, η ταινία δεν αναλώνεται σε εύκολο δράμα, δεν επιλέγει εύκολες συναισθηματικές διόδους, δεν ζητιανεύει τη συγκίνηση του θεατή και δεν προσφέρει πάντα ανακουφιστικές διεξόδους στο κοινό της.

Αντιθέτως απλώνεται στην οθόνη σαν προέκταση της σιωπηλής απελπισίας και της ψυχολογικής σύγχυσης την οποία βιώνει η γυναίκα που βρίσκεται καθόλου τυχαία πότε στο επίκεντρο και πότε στο περιθώριο του κινηματογραφικού κάδρου, σα να δυσκολεύεται ή να αδυνατεί να χωρέσει σε κάποιο ξεκάθαρο και απόλυτο πλάνο ζωής.

Φτιαγμένο με ειλικρίνεια και εγκράτεια, αρετές ακριβοθώρητες πλέον στη σημερινή κινηματογραφική πραγματικότητα, το «September» προσπερνά τις μικρές αδυναμίες του (όπως κάποιες επιπολαιότητες στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων) για να χωρέσει την απεγνωσμένη ανάγκη του να ανήκεις κάπου σε μια φαινομενικά μικρή ιστορία, με δεδομένο και ισχυρό, όμως, αντίκτυπο.

Όσο για την ξεχωριστή δημιουργό του φιλμ, άξια εκπρόσωπο ενός καλαίσθητου και από καρδιάς σινεμά, καλό θα ήταν η επιστροφή της πίσω από την κάμερα να αποδειχτεί αυτή τη φορά οριστική.