Το μόνο πιο κλισέ πράγμα από τις ταινίες τρόμου των τελευταίων (πολλών) ετών είναι το να επισημαίνεις πόσο κλισέ είναι οι ταινίες τρόμου των τελευταίων (πολλών) ετών.
Με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις (βλ. «Insidious»), δεν υπάρχουν ταινίες που να δημιουργούν αρκετή εντύπωση ώστε να τις θυμάσαι τρία χρόνια (ή έστω και μήνες) μετά τη θέαση τους, και ο «Τελευταίος Εξορκισμός» του 2010 δεν κατάφερε να ξεφύγει από την κατάρα αυτή.
Παρ' όλα αυτά η, γυρισμένη σαν ντοκιμαντέρ (λέγε με και «Blair Witch Project»), ταινία ήταν ένα αξιοπρεπέστατο δείγμα του πως μπορείς να σώσεις μια χιλιοχρησιμοποιημένη ιστορία, με ένα σωστό σενάριο, μια υποψία κοινωνικού σχολίου και μια to-the-point σκηνοθεσία.
Τρία χρόνια μετά, όμως, οι παραγωγοί της πρώτης ταινίας (συμπεριλαμβανομένου του Ίλαϊ Ροθ) αποφάσισαν να μας παρουσιάσουν ένα σίκουελ που δείχνει τόσο απρόθυμο να προσπαθήσει έστω και λίγο, που καλύπτεται με έναν από τους πιο αστείους τίτλους που θα μπορούσες να σκεφτείς: Ο Τελευταίος Εξορκισμός... 2!
Μετά τα τραγικά γεγονότα της πρώτης ταινίας, η Νελ Σουίτζερ προσπαθεί να ξαναχτίσει τη ζωή της. Εντελώς τραυματισμένη, δεν μπορεί να θυμηθεί κομμάτια της ζωής της από τους τελευταίους μήνες, παρά μόνο ότι είναι ο τελευταίος επιζών της οικογένειάς της. Αν και η ίδια προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, δεν μπορεί να αγνοήσει τους τρομερούς εφιάλτες ή να αρνηθεί το γεγονός ότι ακούει φωνές και ότι βλέπει και αισθάνεται πράγματα που κανείς άλλος δεν μπορεί. Ξέρει ότι κάτι πάει εντελώς λάθος και μια σκοτεινή δύναμη την κυριεύει, χωρίς να μπορεί να την ελέγξει.
Αφήνοντας πίσω το found footage εύρημα της πρώτης ταινίας, «Ο Τελευταίος Εξορκισμός 2» ξεκινά με φόντο τη γοητευτική Νέα Ορλεάνη στην πιο ξενέρωτη κινηματογράφηση που της έχει τύχει μέχρι στιγμής. Παίζοντας στη γραμμή που χωρίζει την τρέλα από τον δαιμονισμό, η αρχή προσφέρει και τα δύο μοναδικά τινάγματα της ταινίας.
Όταν, όμως, η πλοκή οδηγείται σε όλο και πιο μεταφυσικά μονοπάτια, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις το απόλυτα ανέμπνευστο θρίλερ από την απόλυτα ανέμπνευστη παρωδία. Ό,τι συμβαίνει επί της οθόνης δεν είναι απλά ηλίθιο ακόμα και για τα στάνταρ μιας ταινίας εξορκισμού – spoiler alert: ο δαίμονας είναι ερωτευμένος με την Νελ - αλλά είναι και τόσο βαριεστημένα γυρισμένο που αναρωτιέσαι γιατί να μπει κάποιος στον κόπο να γυρίσει αυτή την ταινία αφού προφανώς δε γουστάρει τα θρίλερ.
Γιατί «Ο Τελευταίος Εξορκισμός 2» δεν είναι συντηρητικός μόνο επειδή δαιμονοποιεί απροκάλυπτα το σεξ (ονείρωξη = προοίμιο δαιμονισμού, για όσους δεν το ξέρουν) αλλά και επειδή είναι τόσο καταραμένα «PG -13».
Με gore όχι απλά φειδωλό, αλλά τελείως απόν (όλοι οι φόνοι συμβαίνουν ατέχνως off camera), η ταινία δεν δείχνει ούτε στο ελάχιστο διατεθειμένη να σε τρομάξει. Σκηνές που θα ήταν μεν χαζές, αλλά θα μπορούσαν να έχουν κάποιο ενδιαφέρον, εξαντλούνται σε ένα βαρετό πλάνο ή σε ένα αχρείαστο φλασμπακ.
Το μόνο στο οποίο μένει κατά κάποιον τρόπο συνεπής με την προηγούμενη, ασύγκριτα καλύτερη ταινία, είναι το εξωφρενικό τέλος. Μόνο που σε εκείνη την περίπτωση το «εξωφρενικό» είναι κοπλιμέντο, ενώ σε αυτήν εδώ είναι η κωδική ονομασία για το «σταμάτα να αντιγράφεις τεμπέλικα την “Carrie” και προσπάθησε να βρεις κάποιον που να μην είναι τυφλός για να σου φτιάξει τα εφέ»!
