Βασισμένος σε λατρεμένη και βραβευμένη νουβέλα του καλτ θεού Νιλ Γκέιμαν (συγγραφέα της σειράς κόμικ "Sandman" και υπέροχων παραμυθιών σαν το "Stardust", που δυστυχώς σφαγιάστηκε στη μεγάλη οθόνη), ο Χένρι Σέλικ του "Χριστουγεννιάτικου Εφιάλτη" κατορθώνει με αυτό το ταιριαστά τρομακτικό και τρυφερό παραμύθι να μεταφέρει όλες τις ευαισθησίες του Γκέιμαν την οθόνη προσθέτοντας και δικά του επιτυχημένα στοιχεία στη διαδρομή.
Δεν είναι καμιά ριζοσπαστική άποψη πως τα καλύτερα παιδικά παραμύθια κρύβουν μέσα τους, τους τρομακτικότερους εφιάλτες, αλλά σπάνια στις λεγόμενες 'παιδικές' ταινίες αποδίδονται τόσο αποτελεσματικά και οι δύο πτυχές αυτού του νομίσματος.
Εδώ, η μικρή Κόραλαϊν αποδρά σε έναν παράληλλο κόσμο που μοιάζει τόσο πολύ με τον δικό της όμως σιγά-σιγά θα αποκαλύψει το αποκρουστικό του πρόσωπο. Η ιδέα μπορεί να ακούγεται χιλιοπαιγμένη, όμως η εκτέλεση κάνει τη διαφορά, με τις stop-motion τεχνικές του Σέλικ να αποδίδουν στην εντέλεια όλη τη γκάμα συναισθημάτων της Κόραλαϊν καθώς βλέπει τον κόσμο της απόδρασής της να καταρρέει (κυριολεκτικά!) ή το εξαιρετικό καστ φωνών να προσδίδει κωμικές νότες στις ιδανικές αναλογίες (οι Ντον Φρεντς και Τζένιφερ Σόντερς του "Absolutely Fabulous" διαγωνίζονται με τον Ιαν ΜακΣέιν του "Deadwood" για το ποιος θα κλέψει την παράσταση στη μάχη των ιδιόρρυθμων β' ρόλων).
Αλλά πάνω από όλα είναι το τρομακτικότερο αίσθημα όλων που κυριαρχεί στην απεικόνιση της ιστορίας, ένα αίσθημα κενού που η μικρή ζει καθώς αγνοείται από τους ανθρώπους τους, το οποίο ο Γκέιμαν και κατ'επέκταση ο Σέλικ μετατρέπουν σε μια ασυνήθιστη παραβολή πάνω στην οικογενειακή δυναμική, αρνούμενοι να ξεπέσουν σε κοινοτοπίες που συνήθως συναντώνται σε ταινίες αυτής της υπο-κατηγορίας του φανταστικού.
Οι λιγοστοί τυχεροί που είχατε δει το υποβλητικό "Mirrormask" σε σενάριο του Γκέιμαν πριν λίγα χρόνια στις Νύχτες Πρεμιέρας, έχετε μια ιδέα για το τι είδους ιστορία μπορείτε να περιμένετε. Οι υπόλοιποι, αφεθείτε στο πιο απαραίτητο κινηματογραφικό παραμύθι που έχουμε δει φέτος.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν είναι καμιά ριζοσπαστική άποψη πως τα καλύτερα παιδικά παραμύθια κρύβουν μέσα τους, τους τρομακτικότερους εφιάλτες, αλλά σπάνια στις λεγόμενες 'παιδικές' ταινίες αποδίδονται τόσο αποτελεσματικά και οι δύο πτυχές αυτού του νομίσματος.
Εδώ, η μικρή Κόραλαϊν αποδρά σε έναν παράληλλο κόσμο που μοιάζει τόσο πολύ με τον δικό της όμως σιγά-σιγά θα αποκαλύψει το αποκρουστικό του πρόσωπο. Η ιδέα μπορεί να ακούγεται χιλιοπαιγμένη, όμως η εκτέλεση κάνει τη διαφορά, με τις stop-motion τεχνικές του Σέλικ να αποδίδουν στην εντέλεια όλη τη γκάμα συναισθημάτων της Κόραλαϊν καθώς βλέπει τον κόσμο της απόδρασής της να καταρρέει (κυριολεκτικά!) ή το εξαιρετικό καστ φωνών να προσδίδει κωμικές νότες στις ιδανικές αναλογίες (οι Ντον Φρεντς και Τζένιφερ Σόντερς του "Absolutely Fabulous" διαγωνίζονται με τον Ιαν ΜακΣέιν του "Deadwood" για το ποιος θα κλέψει την παράσταση στη μάχη των ιδιόρρυθμων β' ρόλων).
Αλλά πάνω από όλα είναι το τρομακτικότερο αίσθημα όλων που κυριαρχεί στην απεικόνιση της ιστορίας, ένα αίσθημα κενού που η μικρή ζει καθώς αγνοείται από τους ανθρώπους τους, το οποίο ο Γκέιμαν και κατ'επέκταση ο Σέλικ μετατρέπουν σε μια ασυνήθιστη παραβολή πάνω στην οικογενειακή δυναμική, αρνούμενοι να ξεπέσουν σε κοινοτοπίες που συνήθως συναντώνται σε ταινίες αυτής της υπο-κατηγορίας του φανταστικού.
Οι λιγοστοί τυχεροί που είχατε δει το υποβλητικό "Mirrormask" σε σενάριο του Γκέιμαν πριν λίγα χρόνια στις Νύχτες Πρεμιέρας, έχετε μια ιδέα για το τι είδους ιστορία μπορείτε να περιμένετε. Οι υπόλοιποι, αφεθείτε στο πιο απαραίτητο κινηματογραφικό παραμύθι που έχουμε δει φέτος.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
