Για πολλούς αυτά τα σαχλά θερινά μπλοκμπάστερ είναι η εύκολη λύση, και είναι ταινίες σαν αυτή που εξηγούν το γιατί, μια και δεν προσφέρει απολύτως τίποτα που να τη διαχωρίζει από την πιο αδιάφορη και γενική ιδέα που θα μπορούσε να έχει κάποιος για το σινεμά δράσης.


Η ταινία είναι διασκεδαστικά εντυπωσιασμένη με τον εαυτό της για τον τρόπο με τον οποίο ντύνει τους ήρωές της με s&m δερμάτινα, φωτίζει τα πάντα σαν να είχε νυχτώσει στην ψυχή του διευθυντή φωτογραφίας και περιστρέφει την πλοκή της γύρω από κάτι ανοησίες περί νανορομπότ. Προφανώς νομίζει πως βρισκόμαστε ακόμα στο 1998. Δεν θα είχε νόημα να αναλύσουμε τις άθλιες ερμηνείες, τη σεναριακή προβλεψιμότητα και τον διεκπεραιωτικό χαρακτήρα των σκηνών δράσης που μοιάζουν να έχουν τον ατελείωτο.


Στην πραγματικότητα, αν υπάρχει ένα συμπέρασμα μετά τους «Transformers» του Μπέι (που έσπρωξαν τη συγκεκριμένη φόρμουλα στο απόλυτο όριό της, ουσιαστικά ράβοντας πέντε τέτοιες ταινίες τη μία πάνω στην άλλη), είναι πως το μπλοκμπάστερ δράσης ως είδος είτε θα πρέπει να εξελιχθεί σε κάτι συναισθηματικό και συναρπαστικό σαν το «Σταρ Τρεκ» και σκεπτόμενο σαν τον «Σκοτεινό Ιππότη», ή να συρθεί στο λάκκο του και να πεθάνει. Παρωχημένες ταινίες σαν το «GI Joe» είναι πολλά βήματα προς τα πίσω.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ