Ο Φίλιππος, σαραντάρης μεροκαματιάρης, προσπαθεί να τα φέρει βόλτα ως ιδιοκτήτης καντίνας στην άκρη ενός παλιού παραλιακού εθνικού δρόμου. Βοηθοί του ο Οδυσσέας, ένας παρ’ ολίγον... δικηγόρος, και ο Ναθαναήλ, τύπος σκοτεινός και με ποινικό μητρώο, που εκτελεί καθήκοντα σεκιουριτά. Το πλήθος των δεκάδων οδοιπόρων - πελατών με τους οποίους ολημερίς και (κυρίως) ολονυχτίς διαδρούν οι τρεις καντινιέρηδες, σχηματίζει μια μικρογραφία της σημερινής ελληνικής κοινωνίας - σωστότερα της ελληνικής «πιάτσας», μια και μιλάμε για τύπους πρωτίστως λαϊκούς, εκπροσώπους μιας αναγνωρίσιμης καθημερινότητας, που ο καθένας έχει να συνεισφέρει και να μοιραστεί τη δική του μικρή ή μεγάλη ιστορία με την παρέα.

Θεματικά δηλαδή, μια «Ταχυδρομική άμαξα» από την ανάποδη με σημείο αναφοράς σταθερό (την καντίνα) και την «απειλή» μετατεθειμένη στο ευρύτερο πλαίσιο των κοινωνικών συνθηκών που επιβάλλει η εξουσία αλλά συνάμα και στο στενότερο που προσδιορίζει η ελληνικότητα. Το άλλοτε ανεκδοτολογικό και άλλοτε πικρόχολο χιούμορ μας υπενθυμίζει την παρουσία του Σταύρου Τσιώλη στο σενάριο, το ίδιο πάντως και η αποσπασματικότητα της δράσης και η σποραδική ανακύκλωσή της.

Εστω κι έτσι, νομίζουμε πως η ταινία του Σταύρου Καπλανίδη προάγει έναν ξεχωριστό, χρήσιμο χαρακτήρα στο φάσμα της σύγχρονης ελληνικής παραγωγής, ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην εξαιρετική ερμηνεία του Αλέξανδρου Λογοθέτη στον ρόλο του υπομονετικού, καλοσυνάτου, αλτρουιστή, υπερδραστήριου Φίλιππου. Οπως ο Λάνγκλο, έτσι και ο Σταύρος Καπλανίδης, βετεράνος ντοκιμαντερίστας, κάνει εδώ την παρθενική του απόπειρα στο σινεμά μυθοπλασίας.

Ρόμπυ Εκσιέλ