O νεαρός μικροαπατεώνας Μπρούνο αποφασίζει να πουλήσει το νεογέννητο παιδί του, αγνοώντας την αντίδραση της μητέρας...
Σύμφωνα με τον Γκοντάρ, για να κάνεις μια ταινία χρειάζεται «ένα αγόρι, ένα κορίτσι κι ένα όπλο». Για το δίδυμο των αδελφών Νταρντέν στη θέση του τελευταίου φτάνει και περισσεύει ένα... μωρό ή, καλύτερα, το κλάμα και η απουσία του. Οι σκηνοθέτες εμπνεύστηκαν την ιστορία στη διάρκεια των γυρισμάτων του Γιου, όταν κάποιο απόγευμα είδαν μια κοπέλα να σπρώχνει ένα καρότσι μέσα στο οποίο κοιμόταν ένα μωρό. Παραδόξως, συνεχίζουν οι ίδιοι, συχνά σκέφτονταν «την εικόνα αυτή, αλλά και τον χαρακτήρα που έλειπε: τον πατέρα». Η ταινία κάλλιστα θα μπορούσε να είναι, όπως ο αριστουργηματικός Γιος, πορτρέτο ενός πατέρα ή μάλλον η διαδρομή ενός άγουρου αγοριού που καταφέρνει να γίνει τελικά πατέρας, αρκετά μετά από τη γέννηση του παιδιού του. Σε σημείο που να αναρωτιόμαστε ποιο είναι το παιδί του τίτλου. Περισσότερο από μία δεκαετία στο χώρο της μυθοπλασίας, οι Νταρντέν επιμένουν σταθερά και αμετακίνητα να μας συστήνουν... επώνυμους- με το μικρό τους όνομα να αρκεί- ήρωες αντιμέτωπους με ηθικά διλήμματα, αληθινούς ανθρώπους μπροστά σε ηθικούς άθλους, όμως χωρίς ούτε μια στιγμή να ηθικολογούν ή να (μελο)δραματοποιούν. Το Παιδί είναι ένα ακόμη αριστοτεχνικό «θρίλερ» για τις ανθρώπινες επιλογές, μια σπουδή πάνω στο καθημερινό σασπένς της επιβίωσης για τους μη-προνομιούχους αυτού του κόσμου που μπορεί να «πέφτουν» εύκολα, αλλά καταφέρνουν να σηκώνονται μεγαλειωδώς. Οι μαθητές του Μπρεσόν και του Οζου, εμμένοντας για άλλη μια φορά στον σχεδόν ασκητικό μινιμαλισμό τους, αλλά περισσότερο, συγκινησιακά, άμεσοι και ευθύβολοι από ποτέ, είναι έτοιμοι επιτέλους να ανοιχτούν και σ' ένα μεγαλύτερο κοινό. Πανάξιος ο Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες και αναμφισβήτητα η καλύτερη ταινία της χρονιάς, ένα αληθινό αριστούργημα.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ
