Παταγωδώς αποτυχημένος νεαρός καταφθάνει στη γενέτειρα του άρτι πεθαμένου πατέρα του για να κανονίσει την κηδεία και(ξανα)βρίσκει το νόημα της ζωής.
Δεν είμαι από αυτούς που ενοχλούνται από την επίμονη αισιοδοξία του Κάμερον Κρόου. Αισθάνομαι ότι η... εμμονή του να βλέπει το ποτήρι πάντα μισογεμάτο είναι απολύτως ειλικρινής, ανεπιτήδευτη και αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα του τόσο ως ανθρώπου (όπως διαπίστωσα πρόσφατα στη Βενετία), όσο και ως δημιουργού.
Εξάλλου, μέχρι τώρα, οι ήρωές του, ανεξάρτητα από τις όποιες αδυναμίες των ταινιών του (μετά το -αριστούργημά του- Τζέρι Μαγκουάιρ, τόσο το Σχεδόν Διάσημοι όσο και το Vanilla Sky φλυαρούσαν ασύστολα, ενώ σίγουρα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν απόλυτα πετυχημένες ή ολοκληρωμένες ταινίες) κέρδιζαν το happy end τους. Ολοι τους λίγο ή πολύ έφταναν στο χείλος του γκρεμού, βίωναν μια απώλεια ή ένα ισχυρό σοκ και έβρισκαν τη δύναμη να ορθοποδήσουν, επαναπροσδιορίζοντας τη ζωή τους. Στο Elizabethtown, όμως, τίποτα δεν κερδίζεται. Ο Ντρου, έτσι όπως τον ενσαρκώνει μουδιασμένα και... μονοτονικά ο Ορλάντο Μπλουμ, είναι απλά τυχερός. Που γνώρισε την εκκεντρική αεροσυνοδό, η οποία δεν λέει να τον αφήσει σε ησυχία. Που επανασυνδέθηκε με τους θεοπάλαβους συγγενείς και συγχωριανούς του πατέρα του, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την κηδεία ως αφορμή για γιορτές και πανηγύρια. Που ένα ατύχημα μετέτρεψε τα αθλητικά παπούτσια που σχεδίασε σε επιτυχία.
Μετά από 138 λεπτά ακατάπαυστης, όσο και αλλοπρόσαλλης αμπελοφιλοσοφίας, απίθανων καταστάσεων που δεν πείθουν στο ελάχιστο ούτε ως ρεαλιστικές, ούτε ως σουρεαλιστικές, συνεχείς, αδικαιολόγητες και άγαρμπες εναλλαγές ύφους (γλυκόπικρο υπαρξιακό δράμα αρχικά, κοινωνική σάτιρα στην πορεία, ρομαντική κομεντί περιστασιακά, νοσταλγικό road movie αργότερα και ούτω καθ εξής...) οι μικρές, ανεκτίμητες χαρές και η γυναίκα της ζωής του πέφτουν στην αγκαλιά του Ντρου ως μάννα εξ ουρανού. Σε ένα φιλμ που θέλει να τα πει όλα, αλλά δεν ξέρει να μιλήσει...
Ιωάννα Παπαγεωργίου
