Ο Ακίλε είναι μια τυπική περίπτωση Iταλού αστού. Κατάφερε να μπει στα «μεγάλα σαλόνια» χάρη στον γάμο του με την πλούσια ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου που διευθύνει. Μια κλοπή θα αποτελέσει την αρχή της προσωπικής του καταστροφής, αλλά και την αφορμή για να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από την «κανονική» του ζωή.
«Ο Καλύτερος Μου Εχθρός» δεν αποτελεί τον ορισμό μιας απλής κι ανάλαφρης κωμωδίας. Το σενάριο είναι καλά δομημένο στο πρώτο μισό του φιλμ και η παραγωγή βρίσκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα. Ο Κάρλο Βερντόνε μπορεί να μην είναι ένα γνήσιο σκηνοθετικό ταλέντο, αλλά είναι ένας προικισμένος κωμικός. Τυπική περίπτωση Ιταλού ηθοποιού, που με τις γκροτέσκο κινήσεις του και την υπερβολή μπορεί να προκαλέσει το μειδίαμα ακόμα και του πιο κακοδιάθετου θεατή. Εξάλλου, η μεσογειακή προέλευση της ταινίας βοηθάει αρκετά το ελληνικό κοινό στο να βρει κοινά πατήματα με την αίσθηση του χιούμορ που χρησιμοποιεί ο Βερντόνε.
Όμως τα καλά στοιχεία του «Ο Καλύτερος Μου Εχθρός» φτάνουν μέχρι εκεί. Τα αναρίθμητα κλισέ της ταινίας και η «δραματική» του κατάληξη, με την αναμενόμενη επικράτηση του «καλού» που βρίσκεται μέσα σε όλους τους ανθρώπους (δεν ξέρω αν κάτι σας θυμίζει αυτό...), σου αφήνουν μια γεύση απογοήτευσης. Επίσης, το «εύκολο» χιούμορ που χρησιμοποιεί ο Βερντόνε αρχίζει να γίνεται κουραστικό μετά το πρώτο ημίωρο. Τα αστειάκια που αναπαραγάγουν τα σεξουαλικά, ομοφοβικά και φυλετικά στερεότυπα (ο μεθύστακας Άγγλος για παράδειγμα) αραδιάζονται στη σειρά για να προκαλέσουν το ενστικτώδες γέλιο του κοινού.
Επίσης, ο Σίλβιο Μουτσίνο δεν πείθει για την αυθεντικότητα της υποκριτικής του δεινότητας. Τέλος, τα πλάνα των δραματικών σεκάνς, με τα μακρόσυρτα κοντινά στα βουρκωμένα πρόσωπα των ηθοποιών, μάλλον δεν θα οδηγήσουν τον Βερντόνε στην υποψηφιότητα για Όσκαρ.
Κρατάμε τα θετικά στοιχεία, λοιπόν, και ετοιμαζόμαστε για ένα ευχάριστο δίωρο - από το οποίο, ωστόσο, δεν θα έχουμε και πολλά να θυμηθούμε μόλις περάσουμε την πόρτα της εξόδου του κινηματογράφου...
ΓΙΑΓΚΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ
