O Τιμ Μπάρτον, ο Τζόνι Ντεπ, ο Τσάρλι Και Το Εργοστάσιο Σοκολάτας και μια ωριαία συνέντευξη Τύπου στη διάρκεια της οποίας δημοσιογράφοι από ολόκληρο τον κόσμο διαγωνίστηκαν στο ποιος θα κάνει την πιο ανόητη ερώτηση. Ο νικητής κέρδισε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή στη σοκολατοποιία του Γουίλι Γουόνκα...
Συνεντεύξεις στον Λουκά Κατσίκα

Τζόνι, διάβασα ότι όταν ήσουν μικρός είχες αλλάξει σπίτι είκοσι φορές πριν κλείσεις καν τα δεκαπέντε και αυτή η ταινία έχει να κάνει πολύ με την αστάθεια και την απόρριψη. Πόσο επηρέασε την ερμηνεία σου κάτι τέτοιο;

Τζόνι Ντεπ: Επειδή η ζωή μας ήταν τόσο νομαδική όταν ήμουν μικρός, στα δεκάξι- δεκαεφτά είχαμε ήδη αλλάξει σχεδόν τριανταπέντε σπίτια, κάτι απολύτως τρελό, το οποίο είχε μεγάλη επίδραση στο ποιος είμαι σήμερα. Δεν το σκέφτηκα πολύ όσον αφορά τον Γουόνκα όμως.

Θα έλεγες ότι ταινίες όπως ο ΨΑΛΙΔΟΧΕΡΗΣ, ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΚΕΦΑΛΟΥ ΚΑΒΑΛΑΡΗ και τώρα ο ΤΣΑΡΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ εμπεριέχουν στοιχεία από τον εαυτό σου; Αν ναι, σε ποιο βαθμό;

Τζόνι Ντεπ: Είναι πραγματικά θεραπευτικό το να σε πληρώνουν για να γίνεσαι ρεζίλι (γέλια). Σαν ηθοποιός πρέπει να χαρίζεις όσο μεγαλύτερο μέρος του εαυτού σου και όση περισσότερη από την προσωπική σου αλήθεια μπορείς στο χαρακτήρα που υποδύεσαι - και μετά να γίνεσαι και ρεζίλι!

Τιμ Μπάρτον: Εχουμε πολλά προβλήματα που μας αρέσει να επιλύουμε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων (γέλια).

Φαντάζομαι ότι δεν ήθελες να αντιγράψεις τον χαρακτήρα της πρωτότυπης ταινίας του 1971. Πού βάσισες, λοιπόν, τον χαρακτήρα σου;

Τζ. Ντ: Ημασταν όλοι πολύ τυχεροί που είχαμε το βιβλίο σαν πρώτη ύλη- είναι τεράστια βοήθεια για να μπορέσει κανείς να χτίσει το χαρακτήρα του Γουόνκα. Επειτα υπήρξαν διάφορες συζητήσεις με τον Τιμ, αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία, όπως οι παρουσιαστές παιδικών εκπομπών και αυτός ο παράξενος τόνος που χρησιμοποιούσαν όταν απευθύνονταν σε παιδιά: «Ηello kiddies!». Αρχίσαμε από κει. Μετά αντλήσαμε από παρουσιαστές τηλεπαιχνιδιών -αυτή τη μάσκα με το μόνιμο χαμόγελο που φοράνε συνεχώς- και συνεχίσαμε κάπως έτσι...

Τι νομίζετε ότι κάνει τον Φρέντι Χάιμορ έναν τόσο ταλαντούχο νεαρό ηθοποιό;

Τζ. Ντ: Για μένα, που είχα την πολυτέλεια να ξαναδούλεψω μαζί του στο Ψάχνοντας Τη Χώρα Του Ποτέ, θα έλεγα ότι ο Φρέντι είναι απόλυτα αγνός, ειλικρινής, πολύ σοφός για την ηλικία του...
Τ. Μπ: ...και δεν έχει μπει ακόμα φυλακή (γέλια). Για παιδί- ηθοποιός τα πάει πολύ καλά.

Τιμ, εσύ και ο Τζόνι έχετε την τέλεια σχέση;

Τ. Μπ: Δεν είναι δα και κάτι που συζητάμε πίνοντας καφέ. «Πόσο τέλεια είναι η συνεργασία μας (γέλια)»! Προσπαθούμε να παίρνουμε τα πράγματα αρκετά στα σοβαρά, μιας και ξοδεύουμε τα λεφτά άλλων. Περνάμε ευχάριστα, πάντως. Στον Τζόνι αρέσει να μεταμφιέζεται και να φοράει παράξενα ρούχα.

Ποια είναι η γνώμη σας για τα δημοσιεύματα που λένε ότι ο Μάικλ Τζάκσον επηρέασε τον χαρακτήρα- καρικατούρα του Γουόνκα;

Τζ. Ντ: Τι; (γέλια). Ειλικρινά, όταν γυρίζαμε την ταινία δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα μπορούσε ποτέ κανείς να μας συγκρίνει.
Τ. Μπ: Εγώ πιστεύω ότι κατάφερες περίφημα να τον υποδυθείς (γέλια).
Τζ. Ντ: Δεν ξέρω τι άλλο να πω για τον Μάικλ Τζάκσον, εκτός του ότι είναι ένας πραγματικός τζέντλεμαν...
Τ. Μπ: Είναι όλα ψέματα. Στην πραγματικότητα, ο χαρακτήρας βασίστηκε στη Λατόγια. (γέλια).

Τρως γλυκά, Τζόνι; Ποιο είναι το αγαπημένο σου;

Τζ. Ντ: Εγώ δεν είμαι πολύ φανατικός των γλυκών. Εσύ Τιμ;
Τ. Μπ: Οχι. Εσένα ρωτήσανε, όχι εμένα!
Τζ. Ντ: Συγγνώμη, απλά τσέκαρα!
Τ. Μπ: Μου αρέσουν τα χοτ ντογκ!
Τζ. Ντ: Εμένα μ αρέσουν οι ομελέτες!

Τιμ, θα έλεγε κανείς ότι στις πιο πρόσφατες δουλειές σου δεν υπάρχει η σκοτεινή ατμόσφαιρα που σε χαρακτήριζε παλιότερα. Τι άλλαξε στη ζωή σου και σε ώθησε σ' αυτή την τροπή;

Τ. Μπ: Εε, βλέπω πολύ «Τeletubies» (γέλια) και έχω μια πιο χαρούμενη οπτική τώρα. Είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος!

Ερώτηση για τον Τζόνι. Στην ταινία το χρυσό εισιτήριο ήταν το όνειρο όλων των παιδιών. Αναρωτιέμαι για ποιο γεγονός θα αγοράζατε χίλιες σοκολάτες με την ελπίδα να κερδίσετε ένα εισιτήριο;

Τζ. Ντ: Για να είμαι μπροστά στη γέννηση του παιδιού της Μπρίτνεϊ Σπίαρς (γέλια).

Τιμ, νομίζω ότι η δικιά σου εκδοχή της ταινίας είναι πολύ πιο κοντά στο πνεύμα του βιβλίου απ ό,τι η πρωτότυπη του 1971. Ποια επιπλέον στοιχεία προσέθεσες στην ταινία;

Τ. Μπ: Προσπαθήσαμε να μείνουμε όσο πιο κοντά στο βιβλίο μπορούσαμε. Το μόνο πράγμα που προσθέσαμε ήταν το παρελθόν του Γουόνκα. Ο Νταλ ήταν ένας καταπληκτικός συγγραφέας και προσπαθήσαμε να συλλάβουμε το χιούμορ, το φως, το σκοτάδι, όλα τα συναισθηματικά στοιχεία που συνδυάζει.

Γιατί επέλεξες να εξερευνήσεις το παρελθόν του Γουίλι Γουόνκα μέσα από φλάσμπακ; Ηθελες να ξεδιαλύνεις το μυστήριο;

Τ. Μπ: Προφανώς δεν υπάρχει στο βιβλίο, αλλά για μένα, όταν βλέπεις έναν εκκεντρικό χαρακτήρα, αν δεν ξέρεις για πoιο λόγο είναι εκκεντρικός παραμένει απλώς ένας παράξενος άνθρωπος. Ηθελα συνεπώς να δώσω μερικά παραπάνω στοιχεία, χωρίς να διαλύσω το μυστήριο που τον περιβάλλει.

Χρησιμοποίησες καθόλου την παλιά ταινία ως σημείο αναφοράς;

Τ. Μπ: Ξέρω ότι πολλοί τη θεωρούν κλασική, αλλά εμένα δεν μου έκανε ποτέ τέτοιου είδους εντύπωση. Ο σεναριογράφος με ρώτησε αν θα έπρεπε να τη δει και του είπα «όχι, διάβασε μόνο το βιβλίο».

Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου ως σκηνοθέτη και τον Τιμ Μπάρτον ως ηθοποιό;

Τ. Μπ: Δεν θες να με δεις να παίζω σε ταινία, πίστεψέ με!
Τζ. Ντ: Ωραία θα ήταν! Ναι, νομίζω ότι αν αντιστρέφονταν οι ρόλοι και μπορούσα να κάνω στον Τιμ μερικά απ όσα μου έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια θα ήταν υπέροχα (γέλια). Που με περιέλουσε με αίμα εκτός κάδρου στον Ακέφαλο Καβαλάρη, χαζογελώντας σαν μωρό...
Τ. Μπ: Μα, είχε πλάκα!
Τζ. Ντ: Μερικές φορές μαζευόμαστε και το ξανακάνουμε τα Σαββατοκύριακα!
Τ. Μπ: Φαντάζομαι ότι σου άρεσε και τότε που σε έσερναν τα άλογα...
Τζ. Ντ: Ναι, και τα άλογα είχαν φάει και κάρι για μεσημεριανό. Εγώ το λούστηκα στο τέλος! Προσπάθησα να σκηνοθετήσω κάποτε, ήταν μια εμπειρία που με δίδαξε πολλά, αλλά δεν θα το ξανάκανα ποτέ, αν έπρεπε να παίζω κιόλας. Καταρχάς δεν θα μου έδινα κανέναν ρόλο.

Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του να δουλεύει κανείς με τους ίδιους ανθρώπους ξανά και ξανά;

Τ. Μπ: Κάθε φορά που δουλεύω με κάποιον, τα πράγματα γίνονται όλο και καλύτερα. Υπάρχει αυτό το συναίσθημα που μ αρέσει πολύ, σαν να είμαστε μια παράξενη οικογένεια κι είναι ωραίο να δουλεύεις με ανθρώπους που συμπαθείς.
Τζ. Ντ: Υπάρχει μια κοινή γλώσσα, αν έχεις ξαναδούλεψει με κάποιον και έχεις εξερευνήσει κι άλλες ιστορίες και χαρακτήρες μαζί του. Το να δουλεύω με τον Τιμ είναι σαν να γυρίζω σπίτι μου, αισθάνομαι πολύ άνετα.

Στο CHOCOLAT, που επίσης σχετιζόταν με... σοκολάτα, υποδύθηκες έναν Ιρλανδό τσιγγάνο. Ηταν δύσκολο να πετύχεις την προφορά; Εχω ακούσει ότι έχεις κάποιες ιρλανδέζικες ρίζες...

Τζ. Ντ: Εχω λίγο ιρλανδέζικο αίμα... Πριν χρόνια, ο Μάρλον Μπράντο μου είχε ζητήσει να πάω μαζί του στην Ιρλανδία για μια ταινία που έκανε τότε, λεγόταν Divine Rapture και μου είπε ότι θα έπαιζα έναν δημοσιογράφο από τη Νέα Υόρκη. Του ζήτησα να διαβάσω το σενάριο, αλλά μου είπε ότι δεν ήταν ανάγκη. Εφτασα λοιπόν μια Παρασκευή, τα γυρίσματα θα γίνονταν Δευτέρα πρωί και το Σάββατο γνώρισα τον σκηνοθέτη. «Πώς πάει η προφορά;» με ρώτησε. «Ποια προφορά;» είπα εγώ. «Η δουβλινέζικη προφορά σου! Υποδύεσαι έναν δημοσιογράφο από το Δουβλίνο!». Μου έμεναν μόνο 24 ώρες για να μάθω την προφορά. Ηταν μία από τις φάρσες του Μάρλον. Γελούσε για πολύ καιρό. Ετσι, είχα δοκιμάσει την προφορά πριν το Chocolat, αν και το Divine Rapture δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου να παίζει σε μια συμβατική ρομαντική κομεντί;

Τζ. Ντ: Νομίζω ότι το Φόβος Και Παράνοια Στο Λας Βέγκας ήταν πολύ συμβατικό. Και το Εντ Γουντ μια συνηθισμένη ρομαντική κομεντί ήταν, δεν νομίζεις; Παρεμπιπτόντως, ο Τιμ κι εγώ θέλουμε να σας ανακοινώσουμε ότι ετοιμάζουμε το Friends: The Movie!

Πώς συνεργάστηκε η οικογένεια Νταλ με την παραγωγή; Τη συμβουλευτήκατε;

Τ. Μπ: Ναι. Μεγαλύτερη αγωνία είχα για το πώς θα φαινόταν σ' αυτούς η ταινία παρά στους ανθρώπους του στούντιο, γιατί είναι δική τους κληρονομιά, αλλά ήταν υπέροχοι...

Τι θα λέγατε στο Ρόαλ Νταλ αν τον συναντούσατε;

Τ. Μπ: Δύσκολο να το φανταστώ. Κάτι του τύπου: «μήπως πρέπει να ξαναγυρίσεις στον τάφο σου; Εδώ δεν είναι η Νύχτα Των Ζωντανών Νεκρών!»

Ρόαλ Νταλ : Το αιώνιο παιδί
Ο Ουαλός παραμυθάς (1916-1990) που ισχυριζόταν ότι «συνωμοτούσε με τα παιδιά εναντίον των ενηλίκων», σεναριογράφος ταινιών βασισμένων στα βιβλία του Ιαν Φλέμινγκ (Ζεις Μονάχα Δυο φορές, Chitty Chitty Bang Bang), διατήρησε την παιδικότητα της λογοτεχνικής δουλειάς και της ψυχής του ακόμα και μετά από απανωτές τραγωδίες. Πιλότος της RAF στον Β παγκόσμιο πόλεμο, έχασε το ένα του πόδι, ενώ αργότερα είδε την επτάχρονη κόρη του να πεθαίνει από παιδική ασθένεια. Το μαύρο χιούμορ έχει δικαιολογημένα ισχυρή θέση στις κατά τα άλλα αισιόδοξες παιδικές ιστορίες του. Το σινεμά βρίσκει μάλλον δύσκολο να μεταφέρει επιτυχημένα αυτό τον συνδυασμό κι έτσι μόνο το ένα τρίτο της συγγραφικής του δουλειάς έχει διασκευαστεί σε ταινίες. Πρόσφατα, ο Ντάνι Ντε Βίτο σκηνοθέτησε έξυπνα τη Ματίλντα (1995), ενώ εξαιρετική κινηματογραφική μεταφορά αποτελεί το παραγνωρισμένο Ο Τζίμης Και Το Γιγαντοροδάκινο (1996).

trivia για έναν... σοκολατομανή

• Η έμπνευση για το μυθιστόρημα ήρθε από τα παιδικά του χρόνια, όταν ήταν από τα λίγα τυχερά παιδιά- δοκιμαστές σοκολατών της βιομηχανίας Cadbury, η οποία έδρευε κοντά στο σχολείο του.
• Ονειρο του νεαρού Ρόαλ ήταν να γίνει... εφευρέτης παράξενων αλλά γευστικότατων σοκολατών.
• «Αν ήμουν διευθυντής σχολείου, θα ξεφορτωνόμουν τον καθηγητή Ιστορίας και θα έπαιρνα στη θέση του έναν καθηγητή σοκολάτας... κι αν δεν ήμουν ηλικιωμένος, θα έκανα ο ίδιος αίτηση για τη δουλειά...». Ρόαλ Νταλ

Κατερίνα Ανδρεάκου