Οι εντυπωσιακοί χαρακτηρισμοί: αλαβάστρινο πρόσωπο,αέρινη παρουσία, μαγευτικό κορίτσι, δεν ταιριάζουν στη ζεστασιά των ματιών της και την απλότητα της ύπαρξής της.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΝΙΚΗ ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗ
Οι χαρισματικοί άνθρωποι σε κερδίζουν μέσα από την ταπεινότητά τους. Εκφράζουν το ταλέντο τους με τρόπο ανεπιτήδευτο και κάθε ρόλος που υποδύονται μετουσιώνεται σε μυσταγωγία για τους θεατές. Είτε είναι η Αντιγόνη από τις «Φοίνισσες» του Ευριπίδη, είτε η Ολίβια από τη «Δωδέκατη Νύχτα» του Σαίξπηρ, είτε η Ελβίρα από τον «Δον Ζουάν», είτε η Γλαύκη από την «Αίθουσα Του Θρόνου», τολμάς να πεις: μαγεύτηκα!
Σε κάθε της ρόλο η Μαρία Ναυπλιώτου δημιουργεί μια μυστική επαφή με το κοινό, λες και απευθύνεται στον κάθε θεατή ξεχωριστά.
Οι ερμηνείες της δεν σε προσπερνούν, αλλά τρυπώνουν μέσα σου. Και οι ρόλοι της γίνονται κομμάτια του εαυτού σου. Εξάλλου, όπως λέει και η ίδια, «η τέχνη είναι καταφύγιο. Η δύναμη της φαντασίας, αναγκαία σε όλους μας, σου ανοίγει ένα δρόμο στον οποίο περπατάς και ξεμακραίνεις...».
Η πορεία της είναι λίγο ανορθόδοξη: εγκατέλειψε τη δραματική σχολή για να εμφανιστεί σε μια τηλεοπτική σειρά. Συγκέντρωσε τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά ξεχώρισε για τη στάση της να μην μείνει στα εξώφυλλα, αλλά να κάνει κάτι πιο ουσιαστικό. «Δεν θέλησα να μπω σε αυτή την κούρσα, ποιος θα είναι ο πιο γνωστός. Υπάρχει μια λανθασμένη εντύπωση για μένα ότι είμαι απρόσιτη και δεν δίνω συνεντεύξεις. Αυτό δεν ισχύει. Ούτε απαξιώ ούτε σνομπάρω τη δημοσιότητα. Κάνω μια δουλειά που χρειάζεται να την επικοινωνήσεις στον κόσμο».
Ο πρώτος της θεατρικός ρόλος ήταν η Κάθριν στο «Ξαφνικά Πέρυσι Το Καλοκαίρι» του Τένεσι Γουίλιαμς, για να ακολουθήσουν στη συνέχεια κείμενα των Ευριπίδη, Σαίξπηρ, Μολιέρου. «Δεν βιώνω τους ρόλους μου. Προτιμώ να φαντάζομαι τους ρόλους μου, να προσπαθώ να φορέσω τα παπούτσια τους και συγχρόνως επί σκηνής να χαλαρώνω όσο γίνεται περισσότερο για να επιτρέψω στα συναισθήματα να γεννηθούν». Παραδέχεται ότι εγκατέλειψε το χορό για τον κινηματογράφο και ότι θέλει να δουλεύει στην τηλεόραση: «δεν πιστεύω ότι η τηλεόραση είναι το Κακό. Εμείς είμαστε οι πρόχειροι απέναντί της» και δεν ξέρει αν τελικά γεννιέται κανείς με το ταλέντο: «Δεν ξέρω τι γίνεται με το ταλέντο. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η επιθυμία για κάτι, η θέληση και το να συνδέεσαι με αυτό που κάνεις. Να μην το κάνεις για άλλους λόγους, για χρήματα ή δημοσιότητα. Πρώτα είναι η επιθυμία που σε οδηγεί σε κάτι και μετά η ανακάλυψη αν έχεις ή δεν έχεις ταλέντο». Φέτος, έχει ένα φορτωμένο πρόγραμμα. Θα τη δούμε στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στον «Βασιλιά Ληρ» του Σαίξπηρ, στην τηλεοπτική σειρά «Μείνε Δίπλα Μου» της Ρέινα Εσκενάζυ, στην ταινία του Γρηγόρη Καραντινάκη Η Χορωδία Του Χαρίτωνα και, σ' έναν μικρό ρόλο, στην ταινία Ψυχή Στο Στόμα του Γιάννη Οικονομίδη. Στην τελευταία υποδύεται την Πόπη, σ' έναν ρόλο κόντρα σε ό,τι την έχουμε συνηθίσει.
«Μπορεί στην ταινία του Γιάννη να έχω μια μικρή συμμετοχή, αλλά για μένα ήταν κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Η Πόπη είναι ένας άνθρωπος ακραίων συναισθημάτων. Μια γυναίκα πραγματικά δυστυχισμένη, που ξερνά τη δυστυχία της πάνω στους άλλους με τον χειρότερο και πιο βίαιο τρόπο».
Οσο για την Ελένη στην κομεντί εποχής του Γρηγόρη Καραντινάκη, το σκηνικό αλλάζει. «Η Ελένη είναι καθηγήτρια μαθηματικών, ρομαντική και συναισθηματική, που κάποια στιγμή βρίσκεται ανάμεσα σε δύο άνδρες και στο δίλημμα να θέλεις κάτι στη ζωή σου και να μην μπορείς να το αντέξεις έτσι ακριβώς όπως είναι και να χρειάζεται να επιλέξεις κάτι άλλο. Νομίζω ότι είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί, είτε είναι στον έρωτα, είτε στη δουλειά. Αυτή η ανολοκλήρωτη επιθυμία, που μπορεί να σε στοιχειώσει στη ζωή»...
