Ίσως θα ήταν λογικό να δικαιολογήσουμε τον Φράνσις Φορντ Κόπολα ο οποίος, στα 70 του, αποφάσισε να δραστηριοποιήσει και πάλι την ιδιότητά του ως σκηνοθέτης- του ανεξάρτητου, μάλιστα, σινεμά- παραδίδοντας όμως μια ταινία διόλου αντάξια της εμπειρίας και του ονόματός του. Χρησιμοποιώντας ως φόντο το σημερινό Μπουένος Αϊρες, το «Tetro» παρακολουθεί τις προσπάθειες δυο αδελφιών να γεφυρώσουν το χάσμα που τους χωρίζει, να συμφιλιωθούν με το ταραχώδες παρελθόν της οικογένειάς τους και να αντιμετωπίσουν ένα μυστικό που κρύβεται στην καρδιά της σχέσης τους.


Η ασπρόμαυρη σινεμασκόπ φωτογραφία είναι πανέμορφη, η σκηνοθετική πειθαρχία του Κόπολα είναι εμφανής στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ, ο 18χρονος Ολντεν Ερενράιχ που πρωταγωνιστεί είναι σκέτη αποκάλυψη, ο Βίνσεντ Γκάλο αποδεικνύεται ευπρόσδεκτα συγκρατημένος στον ρόλο του μεγαλύτερου αδερφού και η πλοκή ανοίγει την όρεξη για καθαρόαιμο και στιβαρό δράμα.


Η ταινία σκοντάφτει άσχημα, εντούτοις, επάνω σε ένα σενάριο που, μπορεί να φέρει την υπογραφή του ίδιου του Κόπολα, μοιάζει ωστόσο σαν να γράφτηκε από κάποιον πρωτοετή φοιτητή κινηματογραφικής σχολής και δεν περνά ώρα μέχρι να οδηγήσει την ταινία από μια πρόωρη εξάντληση που δεν αργείς να καταλάβεις στην πλοκή της σε ένα τελευταίο, ανεκδιήγητο σαραντάλεπτο που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι ανήκει στον δημιουργό του «Νονού» και της «Αποκάλυψης Τώρα».


ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ