Όπως πολύ συχνά είναι η κατάσταση με τις ανθολογίες, αυτή η συλλογή από ερωτικές ιστορίες στο Μεγάλο Μήλο είναι εξαιρετικά άνιση προσφέροντας τόσο κάποια επιτυχημένα φιλμάκια όσο και αρκετά που θα έχετε ξεχάσει μέχρι να βγείτε από την αίθουσα. Δυστυχώς σε αντίθεση με άλλες, καλύτερες ανθολογίες, οι στραβοτιμονιές εδώ αποδεικνύονται σαφώς περισσότερες, αποτυγχάνοντας ταυτόχρονα να συνθέσουν μια έστω χαλαρή ενιαία οπτική πάνω στη Νέα Υόρκη. Πολύ απλά, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να συνδέει τις ιστορίες μεταξύ τους, αλλά ούτε και κάποιου είδους ουσιαστική σύγκρουση που να ολοκληρώνει κάποια αισθητική ή θεματική πρόταση πάνω στο τι σημαίνει να ζεις και να ερωτεύεσαι σε αυτή την πόλη. Ακόμα χειρότερα, το "Νέα Υόρκη, Σ' Αγαπώ" αγαπά κατά κύριο λόγο μια Νέα Υόρκη που ανήκει σε κάποιο παράλληλο κόσμο, λες και οι δημιουργοί που συμμετείχαν στο πρότζεκτ την έχουν γνωρίσει μόνο μέσα από μέτριες ταινίες δίχως αέρα αυθεντικότητας. Η μόνη σταθερά εδώ μοιάζει να είναι η μετριότητα, αφήνοντας την ταινία έναν απλώς φτωχό συγγενή του (όχι τίποτα φοβερού ούτως ή άλλως) "Paris je t'aime".


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ