Οι προσδοκίες για την νέα ταινία του αγαπημένου Παρκ Τσαν-Γουκ ήταν πολλές και η αναμονή μεγάλη. Όχι μόνο γιατί η τριλογία για την εκδίκηση είχε δημιουργήσει πολλούς θαυμαστές και το "OldBoy" βρίσκεται σε όλες τις λίστες με τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας, αλλά επίσης γιατί 2 χρόνια πριν ο ίδιος σκηνοθέτης είχε δώσει αφορμή σε πολλούς με το αποτυχημένο "I Am Cyborg" να πουν ότι ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα γι’ αυτόν.
Η ‘Δίψα’ λοιπόν έρχεται με φόρα από το περσινό φεστιβάλ των Καννών - μαζί με το ειδικό βραβείο της επιτροπής - να επιβεβαιώσει τον κανόνα που λέει ότι όσο μεγαλύτερες οι προσδοκίες, τόσο περισσότερες και οι αντιθετικές γνώμες. Από αριστούργημα μέχρι αδιάφορο και βαρετό γράφανε μετά την προβολή του. Και όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
Όπως σε όλη σχεδόν τη φιλμογραφία του έτσι κι εδώ ο Παρκ Τσαν-Γουκ κοιτάζει το ζήτημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Επικεντρώνεται σε χαρακτήρες που αντιμετωπίζουν ηθικά διλήμματα και διαπράττουν εγκλήματα με στόχο μια κάποιας μορφή λύτρωση. Κι εδώ έχουμε το ίδιο μοτίβο, ίσως λίγο πιο προβλέψιμο από τις απλές φορές.
Ο ήρωας εδώ θα πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα στη (νέα) βιολογική υπόσταση του και στην ηθική του. Αντιστέκεται στην επιθυμία του να πιει αίμα δηλαδή να σκοτώσει αλλά (όπως και στη ζωή όλων) το σώμα και οι ανάγκες του τον οδηγούν σε άλλες επιλογές. Παράλληλα η έλξη του για μια γυναίκα μεγαλώνει τα ηθικά διλήμματα. Μια γυναίκα συνεσταλμένη, που όμως μόλις δει και νιώσει τη δύναμη του, μεταλλάσσεται από ένα εξιλαστήριο θύμα σε ένα ακόρεστα σεξουαλικό «πειρασμό» και έτσι γίνεται η κινητήριος δύναμη για τις επιλογές του ήρωα.
Ο σκηνοθέτης δούλευε την ιδέα αυτή σχεδόν δέκα χρόνια και ίσως αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας. Η προσπάθεια τελειοποίησης πολλές φορές οδηγεί τους δημιουργούς σε αποτελέσματα που είναι περίπλοκα και κάνουν το σενάριο να φαίνεται ασύνδετο. Και σε αυτή την περίπτωση συμβαίνει αυτό, καταλήγοντας σε μια ταινία με βαμπίρ που βασίζεται στο λογοτεχνικό έργο του Εμίλ Ζολά «Τερέζα Ρκέν», με μείγμα από μαύρη κωμωδία και αιματηρό θρίλερ. Είναι αλήθεια ότι ο συνδυασμός αυτός δεν είναι και ο πιο εύκολος.
Από την άλλη όμως, ο δημιουργός που θαυμάσαμε αισθητικά στο "OldBoy" και στην "Εκδίκηση μιας κυρίας" παραδίδει κι σε αυτό το έργο μια ξεχωριστή οπτικά ταινία με τη φωτογραφία και τη στιλιστική δεξιοτεχνία σε πολλές στιγμές να καθηλώνουν το θεατή. Ίσως να μην τον δικαιώνουν σε μεγάλο βαθμό οι τελικές επιλογές του, σίγουρα όμως το αποτέλεσμα δεν είναι αδιάφορο.
Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης
