Σαν 25χρονος σκηνοθετεί ο Νίκος Περάκης την τελευταία του ταινία. Με μια ελαφριά κάμερα, ερασιτέχνες ηθοποιούς και πολύ ελευθερία: κάτι ανάμεσα στο υπολογισμένο ντοκιμαντέρ και την αυθόρμητη μυθοπλασία.

Οι ήρωές του φτιάχνουν γκραφίτι, τραγουδάνε στο Synch, γυρίζουν ταινίες στους δρόμους και κυκλοφορούν στο κέντρο μιας πόλης που γίνεται ολοένα και πιο εχθρική. Κι όχι μόνο καταφέρνουν να επιβιώσουν, αλλά και αντιστρέφουν την αθηναϊκή γκριζάδα και την χρωματίζουν. Κι ο Περάκης είναι εκεί και τους παρακολουθεί, σε ένα Do It Your Self ποίημα γυρισμένο με την αυστηρή ελευθερία ενός ανθρώπου που ξέρει τόσο τέλεια την τέχνη της φιλμοκατασκευής που μπορεί και να της ξεφεύγει και να παίζει με τα όρια και τις δυνατότητές της.

Κι ως σκηνοθέτης κωμικών και απρόβλεπτων καταστάσεων σαρκάζει τους πάντες και δεν παίρνει σχεδόν τίποτε στα σοβαρά , ούτε καν τον ίδιο τον εαυτό του.Το «Art Therapy» είναι θεραπευτικό: απλό, αστείο, πρωτότυπο, αυθάδες. Σαν ένα τεράστιο γκραφίτι κολλημένο πάνω στην καθημερινή κατήφεια της (πάλαι ποτέ λαμπερής) και νυν υποτιθέμενης, ευημερία μας.

«Ισχυρίζομαι ότι η τέχνη θεραπεύει» γράφει ο ίδιος ο Περάκης στο περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ που θα κυκλοφορήσει την επόμενη Παρασκευή 19 Μαρτίου. Και δεν εννοώ τις μεθόδους που εφαρμόζει η ψυχοθεραπεία σε ασθενείς με σοβαρές διαταραχές. αν και σ΄όλους μας φαίνονται τα πρώτα συμπτώματα. Τώρα με την κρίση και τα μέτρα θα βγουν και χειρότερα. Αλλά ειδικά τώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και του νευρικού κλωνισμού, οι τέχνες είναι ένας τρόπος να διοχετεύσεις κάπου την δημιουργική σου ενέργεια και να ξεφύγεις από την μίζερη πραγματικότητα».

"Το «Art Therapy» ξεκίνησε σαν μυθοπλασία» συνεχίζει «αλλά η πραγματικότητα που συνάντησα ήταν πιο ενδιαφέρουσα. Την μορφή τελικά μου την επέβαλαν οι εκάστοτε συνθήκες, αλλά θα έλεγα ψέματα, αν την ονόμαζα ντοκιμαντέρ ή αυτό το ανατριχιαστικό «ταινία τεκμηρίωσης». Ψευτοριάλιτι θα ήταν ίσως ο πιο ειλικρινής χαρακτηρισμός, αν το αμιγές ριάλιτι δεν ήταν τόσο στημένο»

Ορέστης Ανδρεαδάκης