Γεμάτο πολιτικές αναφορές στην πρωθυπουργία του Τόνι Μπλερ και ανοιχτές κατηγορίες για τον τρόπο που οι ΗΠΑ (δια της CIA) χειραγωγούν την Ευρώπη, είναι το «Ghost Writer» του Ρομάν Πολάνσκι που έφυγε από τη Μπερλινάλε με το βραβείο σκηνοθεσίας.
Ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ (κάπως χλιαρός για τον ρόλο) αναλαμβάνει να γράψει την βιογραφία του πρώην Βρετανού πρωθυπουργού Ανταμ Λανγκ (πολύ καλός ο Πιρς Μπρόσναν) την οποία ο τελευταίος θα παρουσιάσει ως δικό του έργο. Θα συνεχίσει τη δουλειά ενός άλλου «συγγραφέα φάντασμα», ο οποίος βρέθηκε νεκρός στην θάλασσα λίγες μέρες πριν. Η ταινία δηλαδή αρχίζει αμέσως με το εκκρεμές ερώτημα του πρώτου αυτού θανάτου- φυσικά θα ακολουθήσουν κι άλλοι. «Ταυτίζεται ο Τόνι Μπλερ με τον Ανταμ Λανγκ;» ήταν το βασικό ερώτημα στο Βερολίνο. «Ο Πολάνσκι μου είπε ότι δεν είναι» ξεκαθάριζε ο Μπρόσναν στη συνέντευξη Τύπου, γελώντας με νόημα και αφήνοντας να εννοηθεί ότι ερμήνευσε τον ρόλο έχοντας τον Μπλερ στον πίσω μέρος του μυαλού του.
Καθώς λοιπόν ο συγγραφέας πιάνει δουλειά στο νησί-φρούριο που μένει ο πρώην πρωθυπουργός, το διεθνές δικαστήριο της Χάγης αρχίζει μια έρευνα κατηγορώντας τον για εγκλήματα πολέμου: παραβαίνοντας τους αγγλικούς νόμους και τις αρχές του διεθνούς δικαίου είχε παραδώσει στα φριχτά βασανιστήρια της CIA ύποπτους για τρομοκρατία κρατούμενους. Το ντόμινο των αποκαλύψεων συμπαρασύρει στην τελετουργική του πτώση φίλους, γνωστούς, πρώην υπουργούς και νυν συνεργάτες, κανείς από τους οποίους δεν είναι εντελώς αθώος. Μυστηριώδη άτομα ακολουθούν τον συγγραφέα, ενώ περίεργα στοιχεία πέφτουν στα χέρια του και άτομα από το παρελθόν του Άνταμ Λανγκ ανατρέπουν συνεχώς τις αφηγήσεις της αυτοβιογραφίας του.
Πολιτικό θρίλερ, ή θρίλερ με αφορμή την πολιτική; Εδώ ακριβώς είναι το ταλέντο του Πολάνσκι. Εκεί που οποιοσδήποτε άλλος σκηνοθέτης θα έκανε μια ακόμη βαρετή «θεωρία συνομωσίας», αυτός κατάφερε να στήσει ένα γοητευτικό παιχνίδι, πρωτίστως κινηματογραφικό, ζωντανό, γεμάτο μικρές ευφάνταστες ιδέες ανατροπών, και χιούμορ. Εξαίσιο το καδράρισμα των πλάνων του, η χρήση της μουσικής (κεντάει πάλι ο ελληνικής καταγωγής Αλεξάντρ Ντεσπλά) κι ο ρυθμός που κλιμακώνεται γρήγορα, αλλά και με συνεχείς ανάσες. «Είχε πλήρη έλεγχο για κάθε τι που γινόταν στο πλατό» είπε στη συνέντευξη Τύπου ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ συμπληρώνοντας ότι είναι η πρώτη φορά στην καριέρα του που ένας σκηνοθέτης τον καθοδήγησε με αυτό τον καθοριστικό τρόπο.
Μην φανταστείτε βέβαια κανένα αριστούργημα, διότι και κλισέ υπάρχουν και θεματικές ευκολίες και αφηγηματικά προβλήματα. Καλές είναι και οι -κυρίως τηλεοπτικές- γυναίκες της ταινίας Κιμ Κατράλ του «Sex and the City» και Ολίβια Γουίλιαμς του «Dollhouse» και εξόχως συγκινητικός ο Ελάι Γουάλας («Ο καλός, ο κακός κι ο άσχημος») ο οποίος τον περασμένο Δεκέμβριο συμπλήρωσε 94 χρόνια ζωής.
ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ
