Είναι σχεδόν αδύνατον να μεταφέρεις στο σινεμά ένα μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη και να φτιάξεις μια οτιδήποτε άλλο από μια διαχρονική, αγέραστη ταινία. Ιδιαίτερα όταν είναι είσαι τόσο πολυσχιδής και ευαίσθητος σκηνοθέτης, όσο ο Ντασέν. Πέντε μόλις χρόνια μετά την αποπομπή του από τις Μακαρθικές ΗΠΑ, ο κινηματογραφιστής - αδελφή ψυχή της εμβληματικής Μελίνας (εδώ ως Κατερίνα / Μαρία Μαγδαληνή), επιχειρεί την πρώτη, εξελισσόμενη και γυρισμένη στην Ελλάδα ταινία του.

Αναπάντεχα μακριά από τα φιλμ νουάρ («The Naked City», «Rififi») της προηγούμενης καριέρας του. Περιπλανώμενος αυτή τη φορά στα ακατέργαστα, ασπρόμαυρα χωράφια του ρεαλισμού. Εκεί όπου διέπρεψαν πριν από αυτόν οι σπουδαίοι Ιταλοί (Ροσελίνι, Φελίνι, Παζολίνι, Βισκόντι). Οχι όμως για να καταθέσει ένα «ντοκιμαντέρ» μυθοπλασίας, αλλά για να εκμαιεύσει από τη γυμνή πραγματικότητα μια αλληγορία. Χωρίς μουσικές- χειραγωγούς του συναισθήματος, παρά μόνο απόλυτα ενσωματωμένα στη πλοκή, παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια. Χωρίς εγωκεντρικά σκηνοθετικά τρικ. Χωρίς περιττές κουβέντες. Είναι σχεδόν αδύνατο να μην διαβάσεις, σε αυτή τη ταινία που μιλά γαλλικά, αλλά είναι ελληνική μέχρι το μεδούλι, την εύφορη ειρωνεία με την οποία αντιμετώπιζε τη τραγική ανθρώπινη αδυναμία ο Καζαντζάκης.

Ιωάννα Παπαγεωργίου