Ο αρχιτέκτονας Χάρης Γκίκας φρόντισε να αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο το εξαιρετικά επικλινές οικόπεδο δημιουργώντας μια μονοκατοικία τριών επιπέδων τα οποία όχι μόνο αντικρίζουν το τοπίο, αλλά το «παρακινούν» να εισβάλει μέσα από τις μεγάλες τζαμαρίες που περικυκλώνουν στρατηγικά το κτίριο. Λιτές γραμμές, «καθαρά» υλικά, όπως ξύλο, μπετόν, μάρμαρο, γυαλί και αλουμίνιο, και ουδέτερα χρώματα (λευκό, γκρι) χαρακτηρίζουν τόσο την αρχιτεκτονική κατασκευή όσο και την εσωτερική επίπλωση. Με μοναδικές χρωματικές πινελιές τους πίνακες της συζύγου του, της ζωγράφου Αλεξάνδρας Ισακίδη.
Κάθε επίπεδο αυτής της μονοκατοικίας φιλοξενεί διαφορετικές χρήσεις, ωστόσο η αφαιρετική αισθητική επικρατεί παντού, και στους κοινόχρηστους, και στους πιο ιδιωτικούς χώρους. Μπαίνοντας από την κύρια είσοδο στο πρώτο επίπεδο, ένα ξύλινο πάνελ, που εμπεριέχει ένα βεστιάριο, διαχωρίζει το γραφείο του ιδιοκτήτη από τον μεγάλο ενιαίο χώρο του καθιστικού με την τραπεζαρία.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα «διαφανές» δωμάτιο, με μεγάλες τζαμαρίες, που φιλοξενεί ένα λιτό τζάκι, φτιαγμένο από εμφανές μπετόν, και τα άκρως απαραίτητα έπιπλα –πάντα στους τόνους του λευκού και του γκρι– αφήνοντας την πυκνή βλάστηση και τη θέα να παίξουν τον… ρόλο της φυσικής διακόσμησης. Στο αμέσως επόμενο επίπεδο, προς τα κάτω, πάλλεται η καρδιά του σπιτιού, η καθημερινότητα της οικογένειας: η κουζίνα, η οποία ξεφεύγει από τη στενή έννοια του όρου φιλοξενώντας μάλιστα ένα ενυδρείο, αλλά και το στερεοφωνικό ηχοσύστημα, πάνω σε τροχήλατα έπιπλα από λαμαρίνα, που είναι σχεδιασμένα από τον αρχιτέκτονα.
Επενδυμένη με έναν τεράστιο πάγκο ο οποίος επεκτείνεται μέχρι τις εστίες της ηλεκτρικής κουζίνας και με πολλά δερμάτινα σκαμπό, προσφέρεται για τις μαγειρικές ανησυχίες του ζευγαριού, αλλά και για τη μελέτη των τριών παιδιών, ακόμα και για τα παιχνίδια τους στη μεγάλη βεράντα.
Το διπλανό δωμάτιο χρησιμοποιείται επίσης αφειδώς από τα περισσότερα μέλη της οικογένειας. Πρόκειται για το εργαστήριο της ζωγράφου, το οποίο, κατά απαίτησή της, διαθέτει πολλά παράθυρα που αποδίδουν σταθερό, βορινό φωτισμό, κατάλληλο για τη δουλειά της. Εδώ, εκτός από τη ζωγράφο, που δημιουργεί τους μεγάλων διαστάσεων πίνακές της, τα παιδιά ακούνε μουσική, διαβάζουν, ζωγραφίζουν ή κάνουν χειροτεχνίες. Στον ίδιο όροφο, ένας μακρόστενος διάδρομος, επενδυμένος από τη μια πλευρά με τεράστιες ξύλινες ντουλάπες και από την άλλη με τζαμαρίες που οδηγούν σε μια αυλή με πέργκολα (για υπαίθριες απολαύσεις), καταλήγει στην κύρια κρεβατοκάμαρα του ζευγαριού, με την ασυναγώνιστη θέα. Εδώ, το σκηνικό είναι πάλι λιτό και αφαιρετικό, ενώ τον τόνο δίνει ένας μεγάλος πίνακας της ιδιοκτήτριας, ο οποίος αναπαριστά τις τρεις κόρες της. Το μπάνιο είναι πραγματικά εντυπωσιακό: επενδεδυμένο ολόκληρο, από την οροφή ώς το δάπεδο, με μάρμαρο.
Το τελευταίο προς τα κάτω επίπεδο ανήκει αποκλειστικά στα παιδιά – τα τρία υπνοδωμάτια, καθένα με το δικό του μπάνιο, φιλοξενούν λειτουργικά έπιπλα σχεδιασμένα στα μέτρα τους από τον γνωστό δημιουργό, καθώς και πολλά χρωματιστά μαξιλάρια, ριχτάρια και παιχνίδια συνθέτοντας ένα παραμυθένιο σκηνικό για τις μικρές πριγκίπισσες.
