Από τον Βασίλη Λούκα

Είναι ένας άνθρωπος που δεν «μασάει» τα λόγια του. Ρεαλιστής, πετυχημένος καλλιτέχνης με σουξέ εδώ και δεκαετίες, σχολιάζει την περιπέτεια του Τόλη Βοσκόπουλου, μιλάει για τον Αντώνη Ρέμο, για την οικονομική κρίση, αλλά και για τη μεγάλη αγάπη της ζωής του, που δεν είναι άλλη από την κόρη του. «Η Κωνσταντίνα σπουδάζει εδώ κι ένα χρόνο θέατρο και σκηνοθεσία. Κάνει μαθήματα τηλεόρασης στο Πανεπιστήμιο στο Μαϊάμι και είναι από τις καλύτερες μαθήτριες» λέει με καμάρι.

Να υποθέσω ότι έχεις κάνει το Αθήνα-Μαϊάμι κάτι σαν το Κολιάτσου-Παγκράτι;

«Δεν γίνεται διαφορετικά. Η μονάκριβη κόρη μου είναι. Η αγάπη της ζωής μου. Μόνη της θα την αφήσω;»

Της έχεις αδυναμία; Να υποθέσω ότι είσαι ο κλασικός μπαμπάς που βρίσκει ελαττώματα σε όποιον άντρα την πλησιάζει;

«Όχι. Η Κωνσταντίνα αυτό το διάστημα έχει μία σχέση με έναν μουσικό και, όπως μου είπε, έχει δικό του συγκρότημα και παίζει αμερικάνικο ροκ».

Θέλεις να γίνεις και παππούς;

«Το θεωρώ φυσιολογικό. Ασφαλώς και θέλω να γίνω παππούς κάποια στιγμή. Όταν έρθει η ώρα, γιατί όχι;».

Τελικά τι γίνεται μ’ εσένα; Κάθε σεζόν σε παντρεύουν.

«Αυτό συμβαίνει γιατί μπορεί να με δεις σήμερα με κάποια ή να πάω για έναν καφέ με μια συνάδελφο και αμέσως να χτιστεί σενάριο ότι παντρεύομαι ή ότι πάω σοβαρά. Βρε παιδιά, αφήστε να τη γνωρίσω πρώτα και μετά την παντρεύομαι».

Θα παντρευτείς;

«Γυναίκες στη ζωή μου υπάρχουν πολλές. Γάμος δεν προβλέπεται προς το παρόν. Δεν παντρεύομαι γιατί δεν βρίσκω την ιδανική σύντροφο».

Η δύσκολη περίοδος στη νύχτα πιστεύεις ότι θα τελειώσει κάποια στιγμή;

«Δεν βλέπω φως. Θα έπρεπε ως χώρα να είμαστε όπως το Μονακό. Να προσκυνάνε τη χώρα μας και να ντρέπονται που έρχονται και να την προσέχουν σαν τα μάτια τους. Έχουμε το καλύτερο κλίμα του κόσμου και φως συνεχώς και εμείς καταφέραμε είτε ηθελημένα είτε από εγωισμό είτε από κακή διαχείριση είτε από χαζομάρα να μας συζητάνε όχι για τον πολιτισμό και την ιστορία μας, αλλά για τη φτώχεια, την κρίση, τη μιζέρια, τις κλεψιές και τα ψέματα. Το ποτάμι τώρα δεν γυρίζει πίσω. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι σε ένα σαββατόβραδο δεν χωράνε όλα. Και φοβάμαι ότι τα μπουζούκια δεν είναι προτεραιότητα. Μας εξόντωσε το ΔΝΤ».

Έχετε βάλει νερό στο κρασί σας εσείς οι τραγουδιστές ή ζείτε στο δικό σας κόσμο;

«Όλοι έχουμε βάλει νερό στο κρασί μας. Στην Ελλάδα είμαστε. Μπορεί κάποιοι να ζουν στον κόσμο τους, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά αν θέλεις να επιβιώσεις. Όλοι πρέπει να μειώσουμε τις απαιτήσεις μας για να επιβιώσουμε».

Ακούω κάτι περίεργα ποσά για ημερήσιες αμοιβές που ξεπερνούν τις 30 ή και τις 60 χιλιάδες ευρώ. Αυτά τα μεγάλα νυχτοκάματα υπάρχουν;

«Μην πιστεύεις τίποτα από όλα όσα ακούγονται. Δεν υπήρξαν ποτέ 50 ή 60 ή 70 χιλιάδες μεροκάματο. Μπορεί κάποιοι καλλιτέχνες να τα διαδίδουν θέλοντας να κερδίσουν εντυπώσεις, να ανεβάσουν το πρεστίζ τους ή για τις δημόσιες σχέσεις τους ή, τέλος πάντων, για να μην πέφτει το κασέ τους. Έτσι όμως δεν πετυχαίνουν τίποτα. Υπάρχει, βέβαια, και μια παρανόηση. Το να ακούς ότι κάποιο σχήμα κοστίζει, για παράδειγμα, 10 χιλιάδες ευρώ, σημαίνει ότι με το ποσό αυτό ένας καλλιτέχνης καλύπτει ορχήστρα, φώτα, χορογράφο, σολίστες, ηχολήπτη και συντελεστές της εμφάνισής του».

Πώς είδες το θέμα με τον Τόλη Βοσκόπουλο και τη δημοσιότητα που πήρε η υπόθεσή του;

«Το σύστημα ήταν και είναι τέτοιο και δυστυχώς όλοι ζούσαμε έτσι. Καθημερινά ακούω ότι πιάσανε ανθρώπους του ΣΔΟΕ που έπαιρναν λεφτά, εφοριακούς που έχουν τρελά λεφτά στις τράπεζες, ακούμε για δικηγόρους, για γιατρούς, για συμβολαιογράφους, για πολιτικούς, για υπουργούς, για τραγουδιστές, για βιομήχανους. Δεν φταίει ο κόσμος. Δυστυχώς έτσι μας καθοδηγούσαν και μας έμαθαν να ζούμε. Δεν μπορούμε να προσάψουμε κατηγορία στον Βοσκόπουλο και στον κάθε επώνυμο, γιατί είμαστε όλοι, γνωστοί και άγνωστοι, ύποπτοι. Το θέμα με τον Βοσκόπουλο έγινε έτσι γιατί η ιστορία αυτή έπρεπε να ξεκινήσει εντυπωσιακά και να λειτουργήσουν οι εντυπώσεις για λογαριασμό του ΔΝΤ. Κάποιος έπρεπε να πληρώσει τη νύφη. Τα δυνατά χαρτιά έχουν πολύ φως. Φωταγωγούνται. Ξεκίνησε, λοιπόν, η ιστορία με ένα πολύ δυνατό χαρτί. Από εκεί και πέρα το καμπανάκι χτύπησε δειλά δειλά και για άλλους καλλιτέχνες, για να πάρουν τη σκυτάλη οι υπόλοιποι».

Ήσουν χρόνια στον Πανιώνιο πρόεδρος. Το παράδειγμά σου ακολούθησε ο Αντώνης Ρέμος. Ήταν λάθος τελικά αυτή η περιπέτειά του με την ομάδα του Ηρακλή;

«Ό,τι έκανε ο Ρέμος το έκανε από αγάπη για την ομάδα που υποστήριζε από μωρό παιδί. Νιώθω ότι δεν είχε καλή ομάδα γύρω του, δεν είχε καλό επιτελείο. Στην αρχή που άκουσα ότι θα τον βοηθήσει ο Αχιλλέας ο Μπέος, με τον οποίο συνεργάστηκα στον Πανιώνιο, χάρηκα γιατί είναι γνώστης. Στη συνέχεια για κάποιους λόγους η συνεργασία αυτή δεν περπάτησε, τον άφησαν και κάποιοι παιδικοί του φίλοι κι έμεινε μόνος του. Η δουλειά του είναι τραγουδιστής. Δεν είναι παράγοντας. Άλλο φίλαθλος κι άλλο πρόεδρος και διαχειριστής. Και στο τέλος έμεινε επί ξύλου κρεμάμενος. Και πλέον, ακόμη και να έχει δίκιο, του χρεώνουν πράγματα. Και στενοχωριέμαι γιατί είναι φίλος μου κι έχουμε κάνει πολλή παρέα και πιστεύω ότι έχασε πολλά χρήματα με την περιπέτεια αυτή».

Τελικά υπάρχει κάποιο μυστικό που θέλεις να μοιραστείς ή κάποια συμβουλή που έχεις να δώσεις εν μέσω κρίσης;

«Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Κάθε δουλειά είναι τίμια. Οτιδήποτε και να κάνεις δεν είναι ντροπή. Σ’ το λέω εγώ που έχω κάνει στη ζωή μου τα πάντα. Έχω περάσει από όλα τα στάδια. Σουβλατζής, στιλβωτής, μπογιατζής, επιπλοποιός. Έκανα σχεδόν τα πάντα και κάποια στιγμή βρήκα κι εγώ το δρόμο μου».

Ετοιμάζεις κάποια συνεργασία;

«Στο μυαλό μου παίζουν πολλά και μου προτείνουν διάφορα. Δεν σου κρύβω ότι έχω ονειρευτεί ένα ιδιαίτερο δίδυμο: ΛεΠα και Πανούσης. Θέλω να συνεργαστώ με τον Τζίμη Πανούση. Το φαντάζεσαι; Οι δυο μας μαζί επί σκηνής. Θα είναι ανεπανάληπτο θέαμα».

Η σχέση σου με τη Ζώζα Μεταξά πώς είναι;

«Άψογη. Είμαστε πολιτισμένοι και, αν και έχουμε χωρίσει, διατηρούμε ανθρώπινη επικοινωνία. Μην ξεχνάς ότι έχουμε την Κωνσταντίνα, που αποτελεί τον κοινό παρονομαστή στη ζωή μας».

Οι τραγουδιστές πώς περνάνε εν μέσω κρίσης;

«Το πολεμάνε. Έχουν επηρεαστεί όλοι. Σ’ αυτήν την κρίσιμη στιγμή που περνάει η χώρα δεν ενδιαφέρεται κανείς να κάνει επιτυχία. Όλοι κοιτάζουν να επιπλεύσουν. Γι’ αυτό και δεν βγαίνει κάποια επιτυχία, ένα τεράστιο σουξέ. Αν δεις, τα τελευταία δυόμισι χρόνια δεν έχει βγει καμία μεγάλη επιτυχία. Συμμετοχή, βέβαια, σ’ αυτό έχουν και τα ραδιόφωνα, που δεν παίζουν όλα τα cds που κυκλοφορούν και μεταδίδουν μόνο συγκεκριμένα κομμάτια».