Αγαπημένε μου Σωτήρη,


Όχι, οι σκηνές που είδαμε το μεσημέρι σε όλα τα κανάλια δεν ήταν από την άφιξη ενός σταρ του ποδοσφαίρου, ούτε η συγκέντρωση οπαδών για την υποδοχή της ομάδας τους που σήκωσε το Τσάμπιονς Λιγκ, τουλάχιστον. Όχι, το μεσημέρι της Τρίτης οι εικόνες που είδαμε δεν έρχονταν από το Ελ. Βενιζέλος, ούτε καν από την Ομόνοια, αλλά από το δικαστικό Μέγαρο της Λαμίας. Ναι, οι κάτοικοι της Στυλίδας γκρέμισαν τα «τείχη» (και λίγο νωρίτερα τα διόδια) για να υποδεχτούν τον τοπικό τους ήρωα, την δημαρχάρα τους, Απόστολο Γκλέτσο....

Λόγω των αριστερών του καταβολών, θα χαρακτήριζα τον επαναστάτη Απόστολο, με τον Τσε. Αλλά, όχι αγαπημένε μου, ο δήμαρχος Αποστόλης ανήκει στο λαό του και ναι είναι ο σύγχρονος... Λεωνίδας που με τους 300 του τα έβαλε με όλους και νίκησαν. Κάπως έτσι, δηλαδή, πρέπει να τον αντιμετωπίζει ο λαός του, που φρόντισε να υποδεχτεί τον δήμαρχο όπως αρμόζει σε έναν αγωνιστή. Σε έναν Ποπολάρο, σε έναν gladiator, σε ένα είδωλο... Με ντουντούκες, καπνογόνα, ιαχές, παραλήρημα ενθουσιασμού και το μεθύσι της νίκης.

Να βλέπεις, αγαπημένε μου, τον Γκλέτσο με το μαλλί του μουρλού να μιλάει με τη ντουντούκα στο χέρι και μετά να παίρνει το θηρίο- αγροτικό του και να φεύγει (αφέθηκε ελεύθερος) με το λαό του ξοπίσω να ακολουθεί και να λες: «Α ρε Μανουσάκη ο πάλαι ποτέ μπαλαμός σου σού έφαγε τη δουλειά». Τέτοια σκηνή ούτε σε σειρά του Μανούσου δεν έχουμε δει. Αλλά Γκλέτσος είναι αυτός.