Μια καταβύθιση στην αρχέγονη παιδική μας ηλικία και στα ακατανόητα συναισθήματά της, στο μυστηριώδες του κόσμου, στην έννοια της ίδιας μας της ζωής και στον έρωτα. Και όλα αυτά κάτω από το περίβλημα της παιδικής αθωότητας, της αγνότητας και κυρίως της άδολης αγάπης.
Ο λόγος για την «Περσινή Αρραβωνιαστικά» της Ζυράννας Ζατέλη – το πρώτο διήγημα του βιβλίου με το οποίο συστήθηκε και στο αναγνωστικό κοινό- που είχε την τύχη να πάρει σάρκα και οστά από τον Δημήτρη Αγαρτζίδη και την Δέσποινα Αναστάσογλου.
Πρόκειται για την εξομολόγηση μιας γυναίκας για το πρώτο έρωτά της, τον Μάρκο σε ηλικία δώδεκα περίπου ετών. Αυτός ο έρωτας και η βίαιη ανατροπή του, θα γίνει η αφορμή για την σεξουαλική της αφύπνιση και το πέρασμα της από το παιδί στον κόσμο των ενηλίκων. Ένα ποιητικό παραμύθι που μιλά με τρόπο υπαινικτικό, αλλά και ωμό, για τη γυναικεία σεξουαλικότητα, τις μύχιες σκέψεις, τις κρυφές επιθυμίες, το φόβο και την έλξη του θανάτου, τη σύνδεση της καθημερινής πραγματικότητας με το μεταφυσικό, τη φαντασία και τη μαγεία.
Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου έδωσαν μία ξεχωριστή πνοή στο αριστοτεχνικά γραμμένο κείμενο της Ζατέλη. Υπό τη δική τους σκηνοθετική οπτική, η θεατρική του διασκευή ανάβλυζε σφρίγος και φρεσκάδα από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό, ενώ τα συμβολικά «όπλα» του κειμένου και του σκηνικού (λουκούμια, τσεκούρι, μέλι, δυόσμος) αξιοποιήθηκαν σκηνικά, δραματουργικά και υποκριτικά με τον καλύτερο τρόπο. Σ΄αυτό συνέβαλε καθοριστικά η ζωντανή μουσική του Κωστή Ζουλιάτη.
Ευφυής η έμπνευσή τους να παρουσιάσουν την ηρωίδα στις τρεις παραλλαγές- εκφάνσεις της, καθώς αυτό μας σύστησε με έναν πιο βαθύ και ουσιαστικό τρόπο στην εύθραυστη ψυχοσύνθεσή της και προσέδωσε ξεχωριστή ένταση και ρυθμό στο κείμενο. Ο συνδυασμός και η χημεία των τριών πρωταγωνιστριών ήταν συγκλονιστικός. Άλλοτε κινούνταν σαν ένα σώμα, άλλοτε συμπληρωματικά και άλλοτε ετερόκλητα. Ήταν διαρκώς εναργείς και παρούσες στη σκηνή, σαν να ερμηνεύει η καθέμια το δικό της μονόλογο, ενώ την ίδια στιγμή μοιράζονταν τις ανάσες τους και τον παλμό τους. Η Ξένια Θέμελη – η οποία έχει αναλάβει και την κινησιολογική επιμέλεια της παράστασης- κατάφερε να σωματικοποιήσει πλήρως τον ψυχισμό της νεαρής κοπέλας και την παιδικότητά της. Η τελευταία σκηνή –και κατά τη γνώμη μας η καλύτερη της παράστασης- με το τσεκούρι και το μέλι είναι από αυτές που θα μείνουν χαραγμένες μέσα σας. Πολύ καλή η Σύρμω Κεκέ έδωσε μια διαφορετική πτυχή της ηρωίδας, πιο «μαζεμένη» μεν, αλλά με εσωτερική ένταση, ενώ η Τατιάνα Πίττα μας σύστησε την πιο γυναικεία της πλευρά, αυτήν που υπερισχύει έντονα το σεξουαλικό στοιχείο και το … παιχνίδι.
Μη χάσετε με τίποτα, λοιπόν, την Περσινή Αρραβωνιαστικιά. Γιατί θα χάσετε την ευκαιρία να εκτεθείτε σ’ ένα σύντομο, δροσερό, νοσταλγικό και ψυχοθεραπευτικό αεράκι γεμάτο ψήγματα των παιδικών σας χρόνων. Γιατί η παράσταση αυτή θα αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές σας και θα ανασύρει μέσα από το υποσυνείδητό σας σκέψεις, λέξεις και κυρίως συναισθήματα που όλοι βιώσαμε κάποτε. Και είναι πραγματικά πολύ σπουδαίο να μπορεί μια παράσταση να μας «περπατήσει» στο λαβύρινθο των παιδικών μας αναμνήσεων. Και θα ήταν ακόμη πιο σπουδαίο αν εμείς οι ίδιοι τους δίναμε την σημασία που τους αξίζει, γιατί τότε θα βρίσκαμε λύση στα συμπλέγματα και τα προσωπικά μας αδιέξοδα που μας κατατρύχουν.
Γεωργία Οικονόμου
