Μια εκτενής έκθεση του Θεόδωρου (Παπαδημητρίου), ομότιμου καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και σημαντικού εκπροσώπου των πιο προοδευτικών τάσεων στην Ελλάδα από τα χρόνια του 60 με πολύ σημαντικό έργο, εγκαινιάζεται στις 13 Φεβρουαρίου στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Η έκθεση με τίτλο «ΘΟΔΩΡΟΣ: Α-ΛΟΓΟΣ, Α-ΤΟΠΟΣ, Α-ΧΡΟΝΟΣ», ξεκινώντας από την πρώτη περίοδο γλυπτικής του Θόδωρου, επικεντρώνεται στο πέρασμα από τη δεκαετία του 60 στη στροφή των χρόνων του 70 έως το τέλος του περασμένου αιώνα.
Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Εγνατίας 154, Θεσσαλονίκη
Διάρκεια: 13 Φεβρουαρίου - 22 Μαρτίου
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα κλειστά - Τρίτη, Πέμπτη - Σάββατο 10:00 - 18:00, Τετάρτη 10:00 - 22:00, Παρασκευή 10:00 - 19:00, Κυριακή 11:00 - 15:00
Βιογραφικό καλλιτέχνη (από ΜΜΣΤ)
Γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1931. Σπούδασε γλυπτική στην ΑΣΚΤ (1952-57, εργαστήριο Μ. Τόμπρου) και συνέχισε στην παρισινή Ecole des Beaux-Arts (1959-62). Με υποτροφία του Ιδρύματος Ford δίδαξε στο California State University το 1972. Εξελέγη καθηγητής της Πλαστικής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου το 1980, όπου δίδαξε ως το 1998. Από το 1965, πραγματοποίησε περισσότερες από 20 ατομικές εκθέσεις, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζει η αναδρομική του στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας (1984).
Συμμετείχε σε σημαντικές ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς διοργανώσεις, μεταξύ αυτών : Biennale Sao Paulo (1963), Αλεξάνδρειας (1963) και Παρισιού (1965, κ.ά. Γλυπτικές συνθέσεις του κοσμούν δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 2001 φιλοτέχνησε το Ωρολόγιο του Μετρό για το Σταθμό στο Σύνταγμα (Αθήνα). Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο γλυπτικής της Στέγης Καλών Τεχνών και Γραμμάτων Αθηνών το 1966 και με το Grand Prix του 42ου Salon d'Art Contemporaine το 1997.
Ο καλλιτέχνης εγκατέλειψε σύντομα την παραστατικότητα και πέρασε σε κατασκευές, εγκαταστάσεις και δράσεις. Τα έργα του βασίζονται στην οργάνωση πλαστικών στοιχείων (σφαίρες, πτυχωτά σχήματα κ.ά.) και αντικειμένων (ρόδες, εκκρεμή, συρματόσχοινα κ.ά.), προκειμένου να εκφράσουν την κριτική θέση του δημιουργού τους απέναντι στην ιστορία της γλυπτικής ή να προσεγγίσουν μια ντανταϊστική, ανατρεπτική εικονογραφία.
Στόχος του υπήρξε να διερευνήσει τον επικοινωνιακό χαρακτήρα της τέχνης, συνδυάζοντας ποικίλα μέσα (λόγο, ήχο, φωτογραφία, φιλμ, κίνηση, σκηνική παρουσία) και υλικά (ξύλο, γυαλί, πλέξιγκλας, πανί, νερό, άμμο κ.λπ.). Έτσι επιχείρησε να καταστήσει το θεατή συμμέτοχο της εικαστικής πράξης. Διατύπωσε τις απόψεις του σε πλήθος θεωρητικά κείμενα.
