«Τα Παλιόπαιδα», η πιο επιτυχημένη γαλλική κωμωδία της χρονιάς, που έκοψε 2.000.000 εισιτήρια στη Γαλλία, παίζεται από την Πέμπτη και στη χώρα μας - αφού έκανε πρεμιέρα στο πλαίσιο του 3ου Athens Open Air Film Festival.
Ο Τομά, που μόλις αρραβωνιάστηκε την κοπέλα του Λόλα, επισκέπτεται τους γονείς της, Ζιλμπέρ και Σουζάν, για να τους γνωρίσει και να τους ανακοινώσουν τα ευχάριστα νέα. Ο Ζιλμπέρ, παραιτημένος και απογοητευμένος από την συμβατική του ζωή ως οικογενειάρχης, και αντιμετωπίζοντας κρίση μέσης ηλικίας, προσπαθεί να πείσει τον μελλοντικό γαμπρό του να μην κάνει το ίδιο λάθος με εκείνον.
Οι δυο τους λοιπόν, ξεκινούν μαζί μια νέα ζωή γεμάτη κραιπάλες και περιπέτειες, πεπεισμένοι ότι η ελευθερία που ψάχνουν είναι κάπου… εκεί έξω! Τι κόστος όμως έχει η επιλογή να ακολουθήσουν τα εφηβικά τους όνειρα;
Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Άντονι Μαρσιανό μίλησε στο cinemag.gr για την ταινία του, τους απολαυστικούς πρωταγωνιστές και την ανδρική ανωριμότητα. Δείτε τι μας είπε:
Πώς προέκυψε η ιδέα για την ταινία; Άρχισε με μια εικόνα, ένα χαρακτήρα ή την ίδια την ιστορία;
Άρχισε με μια ερώτηση: Θα έχουμε τις ίδιες ανησυχίες στο μυαλό μας όταν είμαστε 50; Από 'κει και πέρα, τα πιο πολλά μέρη είναι εμπνευσμένα από αληθινές εμπειρίες.
Πόσο καιρό σας πήρε να γράψετε το σενάριο και να ολοκληρώσετε το φιλμ; Ως πρωτοεμφανιζόμενος, ποια ήταν η πιο απαιτητική φάση της παραγωγής;
Όλο μαζί, ήταν ένα πενταετές πρότζεκτ. 4 χρόνια γραψίματος και ένας χρόνος παραγωγής. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν μάλλον το γράψιμο, το να φτιάξεις την ιστορία. Τα υπόλοιπα ήταν αρκετά ενστικτώδη για μένα. Είναι απλά θέμα του να εμπιστεύεσαι την κρίση σου.
Ξέρατε πάντα ότι ο συν-σεναριογράφος σας θα πρωταγωνιστούσε; Και πώς και γιατί προσεγγίσατε τον Αλέν Σαμπά για τον άλλο πρωταγωνιστικό ρόλο;
Ναι, γράψαμε την ταινία με τον Μαξ Μπουμπλίλ για τον Μαξ Μπουμπλίλ. Ο χαρακτήρας του είναι όντως πολύ κοντά με αυτό που είναι στην πραγματική ζωή. Και γράψαμε τον άλλον χαρακτήρα σκεπτόμενοι τον Αλέν Σαμπά. Είμαστε μεγάλοι φαν της δουλειάς του και ήταν ένα όνειρο να τον έχουμε σε αυτή την περιπέτεια. Στείλαμε το σενάριο στον ατζέντη του, ο οποίος τον έπεισε να το διαβάσει. Μας πήρε κατ' ευθείαν τηλέφωνο και μας είπε ότι ήταν μέσα.
Επιτρέψατε τον αυτοσχεδιασμό στο σετ; Προτιμάτε να κάνετε αλλαγές στο σενάριο και να εμμένετε σε αυτό ή έχετε μια χαλαρή αντιμετώπιση στο γύρισμα; Είχανε και οι ηθοποιοί λόγο;
Το σενάριο ήταν πολύ ακριβές όσον αφορούσε την κωμωδία. Το δεύτερο βήμα ήταν να κάνουμε πρόβες με τους κωμικούς πριν το γύρισμα. Πολύ νέο υλικό δημιουργήθηκε τότε. Στο σετ, ξαναγράφαμε μέχρι το τελευταίο λεπτό, ώστε να είναι οι διάλογοι όσο πιο φυσικοί γίνεται. Και τελικά, κάποιες σκηνές ήταν εξολοκλήρου αυτοσχεδιαστικές. Όταν κάτι συμβαίνει κατά τη διάρκεια μιας πρόβας και όλοι γελάνε, ζητώ από τους κωμικούς να το κάνουν ξανά μπροστά από την κάμερα. Κάποιες από αυτές τις σκηνές μπήκανε στο τελικό μοντάζ, και κάποιες καταλήξανε στα σκουπίδια.
Ανησυχήσατε μήπως οι δύο κύριοι χαρακτήρες δεν είναι πάντα συμπαθητικοί; Επίσης, σας έβαλε δεύτερες σκέψεις το γεγονός ότι η αντρική ανωριμότητα είναι σήμερα ένα αγαπημένο θέμα των κωμωδιών; Και γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Νομίζω ότι οι περισσότεροι τύποι που γράφουν κωμωδίες είναι πιθανότατα ανώριμοι και οι ίδιοι, και γράφουν από τη δική τους οπτική γωνία. Χρειάζεσαι κάποιου είδους ανωριμότητα για να έχεις εμμονή με το να προσπαθείς να κάνεις τους ανθρώπους να γελάνε. Δεν είναι πρόβλημα για μένα το να έχω χαρακτήρες που περνάνε από μη συμπαθητικές φάσεις, όσο το κοινό καταλαβαίνει ότι κάνουν λάθος. Αν ο χαρακτήρας σου δεν έχει κάτι να μάθει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, τότε η ιστορία σου είναι μάλλον λιγότερο ενδιαφέρουσα.
