Από τον Γιάννη Ζουμπουλάκη

Πηγαίνετε σινεμά;

Αρκετά συχνά, αλλά όχι σαν τρελός.

Ποια είναι η τελευταία ελληνική ταινία που είδατε σε αίθουσα;

«Οι Νύφες» του Βούλγαρη και της Ιωάννας.

Δυο αγαπημένες ταινίες σας;

Το «Μεφίστο». Και «Οι Σκιές Των Λησμονημένων Προγόνων» του Παρατζάνοφ. Πρωτοπαίχτηκε με τον τίτλο «Θρύλοι Της Ουκρανίας».

Δυο αγαπημένα βιβλία σας;

Η «Ουτοπία» του Τόμας Μορ (και όχι Μουρ - όπως τον γράφουν συχνά) και η «Πάπισσα Ιωάννα».

Σε πόσες ταινίες έχετε παίξει;

Καμιά τριανταριά.

Οταν μεταδίδονται από την τηλεόραση τις παρακολουθείτε;

Πολύ σπάνια, τυχαία.

Με ελάχιστες λέξεις σχολιάστε τις παρακάτω ταινίες σας:

«Το Παιδί Του Δρόμου»: Εμπορικό μελό.

«Η Θυσία Μιας Γυναίκας»: Εντιμο, κοινωνικό μελό.

«Η Ανταρσία Των 10»: Εμπορικών προθέσεων ταινία, με επικάλυψη αντι-χουντικής αλληγορίας.

Πώς προέκυψε ο ρόλος σας στο «Πρώτη Φορά Νονός»;

Με πρότεινε στην Ολγα Μαλέα η σκηνογράφος της ταινίας Εύα Νάθενα.

Δώστε μου ένα συν και ένα μείον της Ολγας Μαλέα.

Δεν πρόλαβα να τη γνωρίσω καλά. Είναι πολύ έξυπνη. Αυτό, όπως ξέρετε, είναι και καλό και κακό.

Τρεις ταινίες στα τελευταία 25 χρόνια. Γιατί αυτές οι μακρόχρονες σιωπές;

Οι περισσότεροι κινηματογραφικοί δημιουργοί δεν με ξέρουν επειδή δεν πηγαίνουν στο θέατρο. Εγώ πάλι, δεν συχνάζω στα στέκια τους. Μ ενοχλεί στο αναπνευστικό η μυρωδιά του χασίς.

Συμφωνείτε ότι το μυθιστόρημά σας «Γιαννάκης, το Παιδί- Θαύμα» (Εκδόσεις Καστανιώτης, 2006) είναι μια σύνθεση φαντασίας και πραγματικότητας με άξονα τη ζωή σας;

Συμφωνώ απολύτως. Γι αυτό άλλωστε και ο αρχικός του τίτλος ήταν «Μυθυστέρημα» - αλλά δεν άρεσε στον εκδότη.

Ποια έκφραση είναι αυτή που χρησιμοποιείτε καθημερινά;

«Ερωτας είναι, θα περάσει».

Υπήρξατε όντως «παιδί - θαύμα» ή θεωρείτε αυτόν τον χαρακτηρισμό κάπως υπερβολικό;

Αυτοί που μου έδωσαν τον χαρακτηρισμό σίγουρα υπερέβαλαν πολύ. Το κακό είναι ότι εγώ μετά έκανα ό,τι μπορούσα για να τους δικαιώσω. Και το χειρότερο, προσπαθώ ακόμα!

Τι δεν λείπει ποτέ από το ψυγείο σας;

Η τσικουδιά, στην κατάψυξη.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό ακούγοντας το όνομα Γιάννης Καλατζόπουλος;

Η διάσπαση του... Ατόμου.