Ένας σκοτώνει έναν. Ένας αρσενικός άνθρωπος σκοτώνει ένα θηλυκό άνθρωπο. Πρώτα, ο αρσενικός ταΐζει φαγητό στο θηλυκό. Ύστερα, τον πηγαίνει σε ένα ξενοδοχείο και τον αγκαλιάζει. Μετά, βγαίνει από το δωμάτιο, βρίσκει ένα παρατημένο ρουλεμάν, ξαναμπαίνει μέσα και τον κοπανάει με αυτό στο κεφάλι. Ιδρώτας, σπέρμα, αίμα ποτίζουν τα σεντόνια. Ο αρσενικός άνθρωπος ανάβει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, καθισμένος πλάι στο πτώμα του θηλυκού. Μόλις ξημερώνει, πηγαίνει στην αστυνομία και παραδίνεται. Τέλος.
Αυτή είναι η ιστορία του «Λιωμένου Βούτυρου», μία ιστορία που κατεγράφη σε παλιές εφημερίδες του 1950, ένα έγκλημα που εντόπισε τυχαία ο Σάκης Σερέφας και που το μεταμόρφωσε σε βιβλίο.
Πώς τώρα όλα αυτά αναπαριστώνται στο θεατρικό σανίδι με τόσο μεγάλη επιτυχία, και πώς βγάζουν αβίαστα το γέλιο από το θεατή; Η απάντηση βρίσκεται στην αριστοτεχνική σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα που συνέθεσε μία τελείως «ανοιχτή» και διαδραστική με το κοινό παράσταση, αναδεικνύοντας στο μέγιστο τόσο την γελοία όσο και την τραγική διάσταση που έχουν οι ζωές μας και το πεπρωμένο μας.
Σ΄αυτό βέβαια συμβάλλουν καθοριστικά οι ερμηνείες των τριών ηθοποιών (Σίμος Κακάλας, Έλενα Μαυρίδου, Δήμητρα Κούζα) που δίνουν τους καλύτερους εαυτούς τους προκειμένου να υποδυθούν τους 8 χαρακτήρες του έργου. Φρέσκοι, «ετοιμοπόλεμοι», με άριστα αντανακλαστικά ψυχογραφούν τις διαθέσεις του κοινού και βάσει αυτού αναπλάθουν την ιστορία, επιστρέφοντας «αθόρυβα» κάθε τόσο στην κεντρική δομή της. Πολύτιμο εργαλείο τους οι γκροτέσκες μάσκες της Μάρθας Φωκά που δίνουν μία έξοχα σουρεαλιστική διάσταση στην ιστορία. Μας εξέπληξε το γεγονός ότι η μάσκα, όχι μόνο δεν "αφαίρεσε" ούτε στο ελάχιστο την εκφραστικότητά τους, αλλά τουναντίον την μεγέθυνε σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές ξεχνούσαμε την ύπαρξή της.
Χάρμα οφθαλμών η Έλενα Μαυρίδου, με την ερμηνεία της δικαιώνει απόλυτα όσους το 2009 την τίμησαν με το βραβείο «Μ. Μερκούρη» και «Κάρολος Κουν» για τη «Λούλα». Με ή χωρίς μάσκα ήταν πραγματικά απολαυστική ειδικά στους ρόλους της Λίτσας και του κύριου Φάνη.
Η καλύτερη στιγμή; Σίγουρα το ανατρεπτικό, δυνατό και ιδιαίτερα φορτισμένο τέλος που το συγκαταλέγουμε στα καλύτερα θεατρικά φινάλε των τελευταίων ετών.
Το «Λιωμένο Βούτυρο» ή θα το αγαπήσετε ή θα το μισήσετε, γιατί μονίμως ακροβατεί σε δύο άκρα και μονίμως κάπως «μαγικά» ισορροπεί. Ομολογουμένως είναι μία περίεργη παράσταση. Τόσο περίεργη που επιβάλλεται να τη δείτε, γιατί επιτέλους θα γίνετε συνένοχοι σε μια «καθαρόαιμη» διαδραστική παράσταση και κυρίως γιατί θα λειτουργήσει ως το καλύτερο αγχολυτικό στην «κατεστραμμένη» από τα επεισόδια των ημερών και καταθλιπτική Αθήνα.
* Σημειώστε πως μετά την ψήφιση του Μνημονίου υπ' αριθμόν 2, οι συντελεστές της παράστασης προέβησαν σε επαναπροσδιορισμό των τιμών!!! Έτσι όρισαν 12,00 ευρώ ενιαίο εισιτήριο και δωρεάν είσοδο με την επίδειξη της κάρτας ανεργίας.
Γεωργία Οικονόμου
