Η ιστορία του Πάρη και της Ωραίας Ελένης παίρνει σάρκα και οστά σε μία άκρως χορταστική παράσταση, που, σε επίπεδο παραγωγής, δεν έχει κάνει καμία απολύτως έκπτωση τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε.
Η Σοφία Σπυράτου έκανε μία εξαιρετικά προσεγμένη δουλειά στη σκηνοθεσία. Έξυπνη και λειτουργική η χρήση του θεολογείου στο πάνω μέρος της σκηνής, εκεί όπου οι θεοί με προεξάρχοντα τον Διά (τον οποίο και ερμήνευσε ο βαρύτονος Νικόλαος Καραγκιαούρης) αποφάσιζαν για το μέλλον των ανθρώπων. Επηρεασμένη σαφώς από την ιδιότητά της ως χορογράφου, η Σπυράτου «έντυσε» τον Τρωικό πόλεμο με εντυπωσιακές χορογραφικές μάχες και ακροβατικά και με τη βοήθεια του εξαιρετικού σκηνικού του Μανόλη Παντελιδάκη κατάφερε να δημιουργήσει μία αξιομνημόνευτη πολεμική ατμόσφαιρα. Ωστόσο, πολλές φορές, μέσα στη βαβούρα των δεκάδων χορογραφικών μαχών, ο λόγος χάθηκε και το μόνο που ηχούσε στα αφτιά μας ήταν κάποιες άγριες πολεμικές ιαχές και τα γνωστά τσιτάτα της Ιλιάδας σε βροντερή μπρουτάλ απαγγελία.
Εξαιρετική η συγγραφική δουλειά του Στρατή Πασχάλη, που κατόρθωσε μέσα σε δυόμισι περίπου ώρες να μας παρουσιάσει όλα τα βασικά γεγονότα του Τρωικού Πολέμου, ξεκινώντας από το Μήλο της Έριδος και καταλήγοντας στον –ομολογουμένως- εντυπωσιακό Δούρειο Ίππο.
Ως προς τις ερμηνείες, οι μόνες που μπορούμε να ξεχωρίσουμε θετικά είναι αυτές του Πάρη- Αντίνοου Αλμπάνη και του Εκτορα- Μάξιμου Μουμούρη. Είναι οι μόνοι που κατάφεραν να διατηρήσουν μία αξιοπρόσεκτη ισορροπία ανάμεσα στο χορευτικό και ερμηνευτικό ρόλο τους.
Η Ντορέτα Παπαδημητρίου, μολονότι ήταν εξαιρετικά δυναμική στα χορευτικά της, μας χάρισε μία χλιαρή ερμηνεία ως Αφροδίτη και Πενθεσίλεια. Η Δούκισσα Νομικού, που τόσο έχει κατακριθεί για την πρώτη της αυτή ερμηνευτική απόπειρα, δεν ξενίζει τόσο με την ερμηνεία της, αλλά με την παντελή έλλειψη κίνησής της στα απλά –συγκριτικά με τα υπόλοιπα- χορευτικά που κλήθηκε να εκτελέσει.
Γενικότερα, η υπόλοιπη ομάδα αναλώθηκε ερμηνευτικά, δυστυχώς, σε ανούσιες φωνές και ιαχές. Και ναι μεν κατανοούμε πως πρόκειται για μία παράσταση που απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε παιδιά και πρέπει να είναι έντονα παραστατική, ωστόσο κάπου το μέτρο χάθηκε…
Τελικά αξίζει να δει κάποιος τον Τρωικό Πόλεμο; Σε γενικές γραμμές ναι, καθώς είναι μια τίμια παράσταση που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια. Μπορεί να μην διακρίνεται για τις ερμηνείες, τη βαθιά νοηματική εμβάθυνση στα γεγονότα και τις κορυφώσεις της, αφηγείται ωστότο τα γεγονότα της Τροίας πιστά και τελικά αποτελεί ένα ευχάριστο ψυχαγωγικό θέαμα για μικρούς και μεγάλους.
Γεωργία Οικονόμου
