Ερμηνεύεται εκτεταμένο απόσπασμα από το τέταρτο μέρος της τετραλογίας «Κλέα», από την Ολια Λαζαρίδου, την Παρθενόπη Μπουζούρη και τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη, σε σκηνοθεσία Αντζελας Μπρούσκου.
Στο έργο κεντρικό πρόσωπο είναι η Αλεξάνδρεια, πόλη εξωτική και παρηκμασμένη, σύμβολο ενός κόσμου κατεξοχήν ερωτικού. Ο έρωτας, το πάθος, η ζήλια, αλλά και το μυστήριο που υπορρέει τον μύθο, συμβάλλουν στη δημιουργία ενός κλίματος έντονου και εξαιρετικά αισθησιακού.
Για τη σύνθεση του κειμένου της παράστασης χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα και από τα άλλα τρία βιβλία του «Κουαρτέτου» (κείμενο παράστασης Μέλπω Γρυπάρη).
Στο «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο» του Ντάρελ η πολιτική, η ιστορία, η μυθολογία, η φιλοσοφία επηρεάζουν τις ζωές και τις σκέψεις των προσώπων. «Μερικές φορές συναντιέσαι με τον Φρόιντ και ξαφνικά παίρνει τη θέση του ο Βούδας», λέει η Αντζελα Μπρούσκου.
Σχετικότητα
Ο Ντάρελ χρησιμοποίησε τη θεωρία της σχετικότητας για τη δομή του βιβλίου του ονομάζοντάς το ο ίδιος ένα «ποίημα πάνω στη σχετικότητα». «Η ίδια ιστορία ιδωμένη μέσα από πολλές οπτικές μάς οδήγησε να επιλέξουμε αποσπάσματα κι από τα τέσσερα βιβλία με έμφαση στο τέταρτο την "Κλέα". Δεν είχε σημασία πια να χαθούμε στους λαβύρινθους της πλοκής. Προτιμήσαμε να επικεντρωθούμε στην εσωτερική ζωή των ηρώων και τα τραύματα που αφήνει πάνω τους ο χρόνος», προσθέτει η ίδια.
Οι τρεις ηθοποιοί λειτουργούν σαν «αφηγητές, σαν φωνές που αναδύονται από τη μνήμη για να ξαναζωντανέψουν το βασανισμένο παρελθόν των προσώπων.
Τη μυθιστορηματική τους ζωή που μοιάζει με κινηματογραφική ταινία και έχει φόντο την εξωτική πόλη της Αλεξάνδρειας». Είναι οι φωνές των «τριών γυναικών που εκπροσωπούν τις διαφορετικές όψεις της γυναικείας φύσης και κυρίως της ερωτικής.
Ο συγγραφέας που σχετίζεται μαζί τους προκειμένου να ανακαλύψει τελικά τον εαυτό του και τη σχέση του με την τέχνη.
Πάθη που περιπλέκονται και μένουν ανολοκλήρωτα ανάμεσα στη μοιρολατρία, την παραίτηση, τη ζήλια, τον έρωτα και τον φόνο». Η παράσταση επιθυμεί όπως γράφει και ο ίδιος ο συγγραφέας μέσα στο Κουαρτέτο, ελεύθερη από τα δεσμά της μορφής, ν' αφήσει το βιβλίο να ονειρεύεται.
