«Εχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από τότε που το ιταλικό κράτος αποφάσισε να με θέσει υπό προστασία κατόπιν απειλών από την Καμόρα (ναπολιτάνικη μαφία). Νιώθω ότι δεν θα τελειώσει ποτέ», γράφει ξεκινώντας ο 29χρονος Σαβιάνο.
«Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή έγινε εξορία, αναζητώντας πάντα ένα μέρος να μείνω και ένα μέρος να γράφω. Εχω μείνει σε δεκάδες διαφορετικά σπίτια, όχι για περισσότερο από μερικούς μήνες. Ολα τους ήταν μικρά ή πολύ μικρά και, να πάρει ο διάολος, σκοτεινά. Θα ήθελα να είναι μεγαλύτερα, με περισσότερο φως και να έχουν μπαλκόνι. Αλλά δεν είχα επιλογή».
Κρατώντας το δισεκατομμυριοστό αντίγραφο, νιώθει ότι δεν έχει πολλά να γιορτάσει: «Εχω πετύχει αυτό που ονειρεύεται κάθε συγγραφέας. Εχω πλησιάσει τεράστιο αριθμό ανθρώπων. Εχω μιλήσει σε εκατομμύρια πρόσωπα σε πάνω από 40 χώρες. "Είναι αυτό που αναζητούσες", αναρωτιέμαι. Και θα ήθελα να απαντήσω, ναι. Αλλά όχι με αυτούς τους όρους».
Στη ερώτηση αν έχει μετανιώσει που έγραψε το «Γόμορρα», απαντάει «ναι» ως άνθρωπος και «όχι» ως συγγραφέας. «Αλλά η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική», συνεχίζει ο Σαβιάνο. «Σιχαίνομαι το "Γόμορρα". Το απεχθάνομαι. Οταν το βλέπω στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων, αποστρέφω το κεφάλι μου».
Στις αρχές, ένιωθε ότι στις συνεντεύξεις έπρεπε να είναι ήρωας για να μην απογοητεύσει το κοινό του και να πει ότι ακόμα κι αν ήξερε τι θα αντιμετώπιζε, παρόλα αυτά θα το έγραφε. Η δεύτερη ερώτηση που πάντα του απευθύνουν είναι αν φοβάται. Πάντα απαντάει «όχι», που τυχαίνει να είναι και αλήθεια γιατί αν και έχει πολλούς φόβους, ωστόσο «ο φόβος του θανάτου δεν με έχει ενοχλήσει ποτέ». «Ο χειρότερος τρόμος μου», εξομολογείται ο συγγραφέας, «είναι ο φόβος ότι (η Καμόρα) θα καταφέρει να με συκοφαντήσει, να καταστρέψει την αξιοπιστία μου και να αμαυρώσει το όνομά μου».
Προς το τέλος του άρθρου του ο Σαβιάνο θυμάται τη συνάντησή του, στην Ακαδημία Νόμπελ στη Στοκχόλμη, με τον Ινδό συγγραφέα Σαλμάν Ρουσντί, επίσης κάποτε διωκόμενο με φετφά του Χομεϊνί («Από τότε μου δίνει πάντα τη βασική συμβουλή για το πώς να αντιμετωπίσω την κατάστασή μου») και το λευκό χιόνι να συμβολίζει «τις σκέψεις μου, παγωμένες στον χρόνο και την αδυναμία να κοιτάξω στο μέλλον».
Σοφία Στυλιανού
